Hallo lieve mensen,

voor de vierde keer in nog geen twee jaar ben ikin dit land waar ik tot voor twee jaar geleden alleen maar via viaover had gehoord. En toen mijn vriendin Dorothé me belde in januari 2009: we gaan naarIndia! wist ik echt niet dat ik zou blijven gaan,ook nog lang na Dorothé'sopstaan van het ziektebed. Want de aanleiding was per slot van rekening Dorothé's kanker (is het wel van haar eigenlijk?) en onze aanvaarding van dereis die we dankzij die wonderbaarlijke kanker zouden gaan maken.En zijn gaan maken en nog steeds maken. Dorothe nu weer in Amerika, Los Angelos en ik weer in India, Bangalore én Rajastan, want morgenavond vertrek ik met Ganga en Kushal voor een reis van een paar dagen met de trein naar hun geboortegrond waar ze een huis aan het bouwen zijn met de steun van stichting ANSI.

En alweet ik van te voren nooit precies wat ik ga doen hier of waarom ik ga, ik weet als ik hier ben altijd precies wat te doenen wanneer ik de volgende keer hier weer zal zijn. Ook wonderbaarlijk eigenlijk.

Maar goed, ik ben een beetje aan het mijmeren over verleden, nu en toekomst en misschien is het ook wel fijn voor jullie om nog eens te lezen hoe vanuit het zoeken naar genezing van kanker er in India van alles op ons pad is gekomen dat tot een nieuwenieuwe zingeving heeft geleid: namelijk stichting ANSI, genoemd naar de oudste dochter van vijftien inmiddels, van Ganga en Kushal, die hier in januari 2009 naast het hotel woondenwaar ik dit nu zit te typen. Ineen tent een paar meter van een idioot gevaarlijk drukke verkeersweg, met hun acht kinderen, twee katten en een kuiken. Op de foto'sbij de verhalen van januari/februari 2009 kan je het allemaal zien en volgen.Dorothé liep er elke dag langs op weg naar het onderzoekscentrum waar ze debehandeling voor kanker onderging. Nudoen zein het centrum (Scalene) naar ik begrijp onderzoek naar de effecten vanbehandelingmet decytotronbijmultiple sclerose.

De cytotron werkt op celniveau en wat de afwijking is maaktniet uit, hij wordt ingesteld op wat er nodig is op celniveau.Ik begreep van een patient die ik gisteren sprak dat de resultaten al net zo veelbelovend zijn als bij kanker. Ik zelf zou er wel in willen liggen tegen slappe huid en rimpelsen lichaamsverouderingin het algemeen,maar ikben bangdat de grote baas van Scalenedaar zijngeniale hersencelletjes niet aan wil slijten.Maargoed, terug naarde familie: we zagen dat de familie wel hulp kon gebruiken bij allerlei basale dingen zoals water, -baby- voeding, en medicijnen, maar we begonnen met viltstiften en kleurboeken, tandenborstels en vandaar naar kleding en eten -zie het verhaal winkelen met Ansi- en vlak voor we weer naar Nederland vertrokken hadden we huisvesting, medische hulp en scholing geregeld.

En datdurf ik nu zeer stellig te zeggen: het is heel makkeljk om iets teregelen! Niet administratief regelen, of op papier beleid neuzelenhaha, dat vind ik zelf tenminste niet zo makkelijk, maar feitelijk zorgen dat iets tot stand komt, het is heel makkelijk, je moet gewoon beginnen waar je bent en hele kleine stapjes maken, nooit opgeven, doorgaan totdat het gelukt is, en er is geen kunst aan en ik ben telkenmale verbijsterd dat mensen zo akelig langmekkeren voordat ze dat kleine stapje zetten!En onze familie hadmaar een miniem zetje nodig omop te krabbelen, stof af te kloppen, wonden en tbc te genezen en stevig de pas erin te zetten op weg naar school en werk. En ik had maar een miniem zetjenodig om te doen wat ik moest doen- een zetjevan de familie, dat is de wet van wederkerigheid, het is natuurlijk niet zo dat ik hen heb geholpen, ik was degene die hulp nodig had en daarom ging ik naar India om die hier te krijgen en dat besef ik heel goed! Het is zelfs niet zo dat ik met Dorothe mee ging, nee, zij was zo vriendelijk met mij mee te gaan, want ik had Dorothe nodig om die stichting op te zetten en rustigGanga haar handtekening te leren zettenals ik weer ongeduldig endriftig was,en omdat ik het nu alleen kan, zit zij in Los Angelos en ben ik hier- en dit alles is nu stichting ANSI geworden.We hebben inmiddels ook een jaarverslagje, financiel, wantinhoudelijkkan je het op het blog volgen,over 2009.Over 2009 hebben we aan giften en opbrengst van cappuccinoverkoop op koninginnedag in totaal 1.700 euro gehad en ook weer uitgegeven. De vliegtickets en verblijfskosten zijn altijd voor onze eigen rekening, dus elke euro die je geeft wordt echt gespendeerd aan de familie, de scholen en slums. Eengedeelte uit het verslag -februari 2009- volgt hieronder. 1000 roepie is ong.17 euro. Als je het hele verslag wilt dan kan ik het je mailen,dat moet je dan even vragen.

Februari: 24.400 roepie

Babypoeder 2.500

Aansterkpoeder moeder 1000

Tandenborstels en pasta 400

Eten (takeaway, fruit/groente) 1000

Cash voor etensvoorraad 1000

Eieren/bonen e.d. 800

Kleding familie 10.000

John chauffeur 4.000

Bestek/borden/ecc. 1.500

Ventilator voor het huis 1.200

Gasbrander om eten te koken 1.000

Okee. Tot zover het verleden. Inmiddels dus weer hier en ik zit te verzinnen wat ik op zal schrijven. Ik ben 21 oktober aangekomen en ik voelde me gelijk senang hier -ik ben indonesisch aan het leren haha, maar senang zei mijn moeder vroeger ook al:blij-. En na Jakarta waar ik nueen tijdjewoon: heerlijke schone frisse lucht! Een nieuwe ervaring in India voor mij. De nachtelijke oktoberlucht is fris en koel. De jongen in de taxi vraagt me om westerse liedjes voor op zijn mobieltje en hij lacht zich suf terwijl hij wobbelt met zijn hoofd: only hindisongs madam. Ik haal mijn Blackberry tevoorschijn en rommel wat met knopjes waar ik nog nooit aan heb gezeten en daar schalt blikkerig: ''all you need is Love' van de Beatles door de gammele taxi. Ach hoe waar ook. Maar ik ben gespannen en moe en probeer de herrie uit te zetten, wat niet lukt natuurlijk. Ik geef me maar over, dat schijnt de les telkenmale weer te zijn, en het universum heeft niet alleen humor, maar is ookgenadig, want daar stopt de muziek en het is weer weldadig stil. De jongen scheurt door de nacht en ik geniet van de wilde rit, na Jakarta kan geen autorit mij meer uit balans brengen, hooguit misselijk door urenlang optrekken en stilstaan infiles, maar dit schiet lekker op. Endaar zijn we al bij Viktor. Het eerste wat me opvalt zijn wolken vol grote insekten waar niemand wat van lijkt te vinden want er wordt me niks over gezegd. En de volgende dag zie ik pas wat het zijn:libelles!Prachtige goudkleurige en blauwe libelles.

Het huis van Viktor is vol met gasten, een baby enViktor en zijn vrouw moeten op de bank bivakkeren,maar ik krijg gelukkig mijn oude kamer waar ik dol opben:de donkere koele kamer met het koude water en de viezewc.Ik geef Viktor mijn muggennet die ik op de pasar in Jakarta heb gekocht en even later lig ik heerlijk te slapen onder een geweldig goed net. De volgende dag om vijf uur ben ik klaarwakker zonder muggenbult mét een dekentje over me heen, want zowaar het is koud 'snachts! Heerlijk die kou. Dat is het enige dat ik echt mis in Indonesie: de frisse kou uit Holland, lekker fietsen met verkneukelde handen van de kou, prachtig woord: KOU! Ik verlaat het huis vroeg en loop in de heerlijk frisse -ook prachtig woord: FRIS- ochtendkoelte over het zand naar de overkant van de grote Old Madras Road die inmiddels twee keer zo breed is als anderhalf jaar geleden, naar de wijk Battarahalli waar de familie woont. Ze weten dat ik kom, alleen had ik gezegd de 23ste dus ik ben een dag te vroeg. Als ik door de wijk loop bedenk ik hoe fijn het is om hier te wonen, er is heel veel activiteit zo vroeg in de ochtend, ingesopte kinderen worden afgespoeld, vrouwen staan in hun nightie -lange nachtjapon- buiten hun tanden te poetsen, een megamagere man staat in vuil te prikken, een koe eet uit de vuilnisbak- zie foto's- en ik word overal nieuwsgierig aangekeken. Het verschil met hoe de mensen in Indonesie op een blanke reageren valt gelijk op: in Indonesie wordt je overal vriendelijk begroet en toegeroepen (boelé, witte of albino betekent dat)waar je vandaan komt. Dat is hier ook wel, maar veel minder, in Er klinkt luide muziek uit de tempel en ik loop langs de nieuwe school van de kinderen, een dik slot zit op het hek, want het is wintervakantie en pasbegin november gaat de school weer open. Als ik bij het appartement aankom is de deur dicht, slippers staan op de galarij en ik klop op het raam. Ansi doet open en als ze me ziet lacht ze hard, pakt een bezem enbegint verwoed gemorste rijstkorrels van het ontbijt op te vegen, ze legt de mat weer neer en we gaan zitten. Even later zitten we met de inmiddels aangekomen familie -ze waren al aan het werk in hun werktent- thee te drinken en het is zo gewoon dat ik er ben. Of ik er elke week even op de thee kom. Ik vraag naar de kleding die Ganga en haar dochter hebben laten maken van de stof die we in maart gekocht hebben, en trots hijsen ze me in de veel te kleine Rajastaninieuwe kleding. Het maakgeld komt trouwens van de opbrengst van koninginnnedag, ik heb toen vierhonderd euro ongeveer extra overgemaakt, voor de bouw van het huis in Rajastan en voor het maken van de kleding! Kushal hangt nog een ketting om mijn nek eneven latersta ik weer voor gek als verkleed ouddik wijf, ziede foto's, de allerlelijkste heb ik natuurlijkgedelete. Nou ja, wat moet ik verder nog zeggen: we gingen naar het station om tickets te regelen want Kushal gaat een maand werkenaan het nieuwe huis in Rajastan en het is al een jaar een droom van me om met Ganga naar Rajastan te gaan, naar haar moeder en broer die ik gister gesproken heb, nou ja, tegen wie ik hallo en goodbye gezegd heb en nanage gottila -ikweet het niet- en veelverlegen gelach enhij maar praten in het Hindi trouwens, nanagegottila verstaat hij waarschijnlijk ook niet.Ik heb me een beetje Hindi aangeleerd sinds gisteren en wat ik al vaak zeg is: Bas. Genoeg!En het is genoeg, nou ja nog even dan: de volgende dag, gisteren geluncht met Padmavati, dejuffrouw van de school die we supporten. Enhetproject voor dit keer voor de school is : internet.En het gaat lukken ook, wantze zijn er al mee bezig, ikkom net op het juiste moment zoals altijd. De luie schooldirecteurblokkeert de boel weer een beetje zoals gewoonlijk en toen ik Padmavati zei dat hij dangeen fototoestel zou krijgen -ik heb de mijne meegenomen voor hemwant dat wilde hij zo graag- belde ze hem gelijk op en ik hoorde het haar zeggen: als je niet opschiet met internet dan krijg je geen fototoestel! (fotocamera of zoiets).En ja hoor: ik kreeg hem aan de lijn en madam, als u terug komt is het gepiept. Zo regelen we hier de zaakjes. Ook de treintickets naar Rajastan, nee er is een wachtlijst van een maand, de tickets zijn uitverkocht. Of, weet u wat , betaal het dubbele dankijken we wat we kunnen doen. En ja, zo heb ik dus drie tickets voor morgenavond voor nog geen 25 euro per stuk, twee nachten in de trein,voor mijniet duur maar als je eeneuro per dag als loon krijgt? En als ik het verontwaardigd vertel aan mijn vrienden hier met mijn westerse keurige mevrouwenidentiteit dan wordt er zwaar gegrinnikten een beetje verlegen naar beneden gekeken, echt erg vinden ze het niet geloof ik.Nou ja, ik ook niet echt geloof ik.Bas! Dag lieve mensen,tot in november, want ik denk nietin Rajastan te kunnen mailen, heb de laptop ook niet bij me, en misschienslaap ik wel in een tent in de woestijn, ik benbenieuwd!

Mariska