Lieve mensen ,

Hier een verslagje over de laatste India reis, dit keer naar Sadri in Rajasthan en natuurlijk ook weer naar Bangalore in het zuiden van het land.. We hebben dit keer twee gezinnen en twee scholen met in totaal 400 kinderen kunnen helpen met van alles, varierend van ziekenhuisbezoek voor Mahendra, de oudste zoon van het gezin uit Sadri en schoolgeld voor hem en zijn drie zussen en broertje, tot schoenen, schriften en schooltassen voor alle 75 leerlingen van de Battherahalli Governement School in Bangalore. Alle kinderen liepen op blote pootjes en slechts een enkele gelukkige had een half vermolmd rugzakje waar de boeken en schriften ingaan, dus de kinderen waren verrukt toen de spullen werden gebracht, zie de foto’s.

Eergisteren kwam de verkoper de schoenen uitreiken, de dag tevoren had hij de maat van alle voetjes genomen, en op dezelfde tijd kwam ook de tuktuk met de schooltasjes. Toevallig was het een feestdag en werd er door de kinderen in de ochtend Om Shanti gezongen dus het was mooi dat juist op deze dag alles werd uitgedeeld.

Schoenen aandoen met veters is niet zo makkelijk, veters strikken moet geleerd worden, en de schoenen zitten ook vaak verkeerd om, zelfs nog bij onze familie Ansi die toch al vaker schoenen hebben gehad J .

De andere regeringsschool in Seegehalli heeft twee grote schoolborden gekregen die naar het schoolplein gewield kunnen worden, zodat alle 350 kinderen tegelijk les kunnen krijgen bij bijzondere gelegenheden.

In de afgelopen twee jaar heeft deze school van ons schoolboeken, een televisie en een dvdspeler ontvangen. Schoenen hebben ze vorig jaar van een andere donor gehad. En notitieblokken krijgen ze elk jaar van een IT bedrijf in Bangalore. Padmavati, de ondernemende onderwijzeres van deze school die in April 2012 naar Nederland komt, vertelde dit keer, dat ze dank zij onze steun boven het maaiveld uit gekomen waren (met een grote tv en dvdspeler waar de kinderen allerlei extra’s op te zien krijgen en nu dan met die enorme mobiele schoolborden) en ik kan dat goed merken aan de school, aan de sfeer daar, want toen we er twee jaar geleden aankwamen was het niet half zo gezellig als nu. De lokalen zijn versierd met tekeningen, ik heb de indruk dat de kinderen vriendelijker behandeld worden (met een stok de kinderen slaan en schreeuwen tegen de kinderen is standaard op de indiase lagere scholen, vorig jaar heb ik in een praatje voor onderwijzers verteld hoe wij in Nederland de kinderen stimuleren door leuke dingen met ze te doen en creatieve vakken te geven en ze te prijzen en niet door voortdurend te schreeuwen en te dreigen (ik hoop tenminste dat dat in Nederland niet gebeurd J )

En hoewel ik me niet zoveel illusies maak over het onderwijs (ik heb bijvoorbeeld vaker dan eens mee gemaakt dat ik niet met een docent Engels kon communiceren omdat deze geen Engels sprak of verstond J) merk ik wel dat het onderwijsteam in ieder geval veel opener en enthousiaster voor de school en de kinderen is dan twee jaar geleden. Dat werd ook door Padmavati bevestigd.

De kinderen zelf zijn ook beschaafder haha, eerst werd ik altijd omsingeld en bestormd, maar nu komen ze vrolijk aan gelopen en zwaaien en lachen ze wel maar duwen en trekken ze niet meer. Nou ja dat kan ook komen omdat ze me nu kennen natuurlijk, maar toch voelt het beter.

Dit keer kwam ik eerst in het Noorden van India aan, vier dagen op bezoek bij de familie Champalal, de naam van de vader, vier kinderen en drie volwassenen. Ik had een koffer vol met speelgoed bij me dit keer, voor de hele buurt/dorp. Daar had ik nog nooit eerder aan gedacht, maar nu had ik van alles bij me, badmintonrackets en shuttles, tennisballen, springtouwen, barbies, boekjes met engels en hindi, pennen, papier, gekleurde klei, pluche knuffels, enzovoort. Vooral de tennisballen, de springtouwen, de pennen en knuffels waren een groot succes, dus die neem ik volgende keer weer mee. Vimla, het jongste gehandicapte meisje was onmiddellijk onafscheidelijk van haar pluche hond. Even later waren twee buurmeisjes een tennisbal aan het overgooien (zie foto) en de hele buurt kon mee genieten want alle kinderen kregen wat of deelden ten minste in de vreugde en opwinding. De kinderen hebben in hun hele leven nog nooit speelgoed gehad of gezien, want in het stadje Sadri waar ze wonen is er niks voor hen te koop. En ze zijn straatarm, televisie heeft niemand daar. De vloeren en muren van de huizen van de wijk waar onze familie woont zijn van koeiemest, dat is schoon en zelfs desinfecterend heb ik me laten vertellen, de koe is niet voor niks heilig in India, zelfs haar poep is iets bijzonders, nou ja ik gooi het regelmatig in mijn tuin en daar is het ook goed voor.

Over het dak ritselden ratten toen ik daar eens lag te slapen, maar ook die zijn heilig in India, dus dat gaf ook niet. Op de foto’s zie je de ratten van de muizentempel waar ik ben geweest, (micetemple zeiden ze tegen me, maar toen ik er was zag ik hele dikke grote muizen met hele dikke lange kale staarten hahaha, ratten dus, overal waar ik keek hingen ze lui over de reling of opelkaar gestapeld in de hoek)

Behalve het speelgoed ben ik schoolgeld gaan betalen voor de vier kinderen, 17.000 roepie, dat is 300 euro ong. een wereld bedrag ook voor ons, maar voor Champalal onbetaalbaar. Hij verdient 3.500 roepie per maand als elektricien van een hotel en zorgt hiermee voor zijn vrouw en kinderen, en ook voor zijn oude moedertje Konkoe. Zie foto’s. Het gaat goed met het gezin, Mahindra het jongste jongetje is megaslim, dat zei ook het hoofd van zijn school, tegen mij sprak hij al beetje engels, en hij was niet bij me weg te slaan, wilde alles weten van de laptop, was in de boekjes geinteresseerd, ging mij Hindi leren enzovoort. Dus voor hem is onderwijs een mogelijkheid tot een goede toekomst. Het gezin in Bangalore heeft dochter Indra als de meest leergierige. Ons idee is dat ze onderwijzeres zou kunnen worden. Ik heb al een verzoek gekregen van haar voormalige onderwijzeres om haar op een andere school te doen zodat ze haar beter in de gaten kunnen houden en extra onderwijs kunnen geven waar nodig.

Voor de nabije toekomst willen we een rolstoel met grote banden speciaal gemaakt voor ruw terrein en zand gaan brengen naar Rajasthan. De fabrikant in Nederland wil korting geven omdat het een goed doel betreft (maar dat geldt natuurlijk voor elke rolstoel haha dus het wordt toch wel duur, een nieuwe kost 2000 euro). De rolstoel kan voor Vimla gebruikt worden maar ook voor Konkoe of andere mensen uit de buurt die naar het ziekenhuis moeten. De wegen zijn van zand en vaak modderig, dus een gewone indiase rolstoel voldoet niet.

Ik denk in oktober weer te gaan als we genoeg geld bijeen hebben, en anders wordt het maart. En we zijn ook bezig om de benodigde papieren voor Padmavati te verkrijgen zodat ze naar Nederland kan komen. Ze zal dan een maand in Utrecht bij ons thuis wonen en naar scholen gaan die interesse hebben om een school voor de armen te adopteren in het deel van Bangalore waar we actief zijn.

Ik ben inmiddels weer thuis en kijk terug op een hele mooie en vruchtbare reis. En ik dank alle sponsors vanuit de grond van mijn hart! Tot de volgende keer! En Namaste! (de God in mij groet de God in jou)