Ja voor het eerst andersom aan het bloggen ben ik. Eerst de foto's en dan het verhaal. Want Rajastan en een treinreis van twee nachten en drie dagen is een fotostory! Ik heb geen fotoruimte meer dus als iemand zin heeft om fotoruimte te kopen: graag! En anders delete ik elke keer weer wat van andere fotoseries. Ik begin maar gelijk met het banknummer op te geven voor iedereen die wat wil en kan missen voor de familie van Ansi in Bangalore, de twee scholen die we hier ondersteunen én voor een nieuwe familie vlak bij Ranakpur. Stichting Ansi, Triodosbank 390291765. Alles welkom want 100 roepie is hier al genoeg voor eten voor een heel gezin met acht kinderen voor een paar dagen, en dan heb ik het over anderhalve euro ongeveer.

We hebben een nieuwe familie voor Stichting Ansi, de familie van Champalal. Ze wonen in een dorpje Minokajupa geheten in het noorden van India. Er zijn vier kinderen: Piesta, Mender, Sudesh en Vimla, de vader Champalal werkt als onderhoudsmonteur in een hotel in Ranakpur, en er is een oude moeder Konkoe geheten. Zie foto's. De moeder van de kinderen is overleden. Het gezin verdient 3.500 roepie per maand, dat isnet genoeg voor dechiapatti en het huisje, maar niet genoegvoor scholing bijvoorbeeld en daaromging hij met zijn baaspraten toen ikin het hotel logeerde waar hij werkt. Hij vroeg de hotelmanager of deze met mij wilde pratenvoor hulp bij het scholingsgeld.Ze gaan nu naar een governmentschool , deze is gratis, maar er zijn 150 kinderen en maar 1 juf. De armoede op het platteland dat ik nu gezien heb in Rajastan is vele malen groter dan in de stad. De schoonheid ook trouwens dus ik ga geen zielig verhaal schrijven, maar het zou heel fijn zijn als we wat geld bij elkaar kunnen brengen om ook Champalal uit de brand te helpen. Letterlijk bijna want één van de problemen is zijn dochtertje Vimla die zich als baby heeft gebrand en daardoor delen van haar voeten mist. We zijn met haar naar het ziekenhuis geweest want ik zag open wonden op haar benen en ze sleurt met haar benen over de zandgrond in een ongelooflijk armzalige hut in het dorp, temidden van stof en rook en pikdonker overal, zie foto's.Alle kinderen waren smerig met gescheurde kleren dus we zijn gezellig weer wezen winkelen met zijn allen, de foto's kon ik niet meer plaatsen dus voel je niet geremd om wat ruimte te kopen ;) En het mooie van alles is wel dat een en ander tot stand kwam dankzij de hotelmanager Navneet die me later vertelde dat er wel meer bij hem aan waren kloppen, maar dat hij al van andere stafleden had gehoord dat Champalal het meeste hulp kon gebruiken. Dus voor hem wilde hij wel mij ''lastig'' vallen. En zo is het weer gegaan, niemand had er weer wat mee te maken, het gaat allemaal vanzelf.

En ja wat verder? Ik heb vakantie gevierd met Ganga in Udaipur, aan het meer gedineerd, op de berg naar de ondergaande zon gekeken, met haar in 1 bed geslapen de baby tussen ons in, we hebben gelachen en gehuild. Ruzie gemaakt met marktkoopvrouwen, chai geslurpt, koffers gepakt, kleding voor de kinderen gekocht, zij voor de hare, ik niet voor de mijne, die heeft genoeg.

Rajastan, Rajastan, Marokko in India. Marokko het enige land waar ik ooit naar terug heb verlangd, buitenmijn eigen land.En nu dan Rajastan. Vrouwen en meisjes in kleurige kleding, zilver in het gezicht, met houtstapelsop het hoofd en rode kohl in de ogen lopen ze zachtjes zingend de zandpaden af, stof overal, terwijl de zon bloedrood onder gaat. Mannen zitten in de schaduw van de mangoboom, witte jurken, rode tulbanden, ze roken hasj en praatten zachtjes. Er heerst een vredige stilte, in de verte hoor ik de trommels voor de puja, de eredienst. Uren achtereen gaan de trommels door. Ik slaap op een houten brits en hoest, de lucht is dik van rook en stof, het is donker, en tussen het riet van het dak door zie ik de sterren fonkelen. Ganga roept me, ik moet weer gewassen. De vrouwen lachen als ik de mannen gebied op te hoepelen en dan word ik uitgekleed en ingesopt en afgespoeld door de drie vrouwen van de familie waar ik te gast ben. Kinderen spelen op het erf, het trommelen wordt heviger, een troep papegaaien vliegt krijsend over en dan is het stil. Ik lig in het donker op mijn brits en luister naar de stilte. Er komt een gedachte op:waar ben ik, ik weet niet eens waar ik ben op de kaart. Waar ligt Rajastan eigenlijk, hoe heet deze plaats waar ik over zandwegen naar toe ben gereden na een treinreis van twee nachten. Allerlei enge amerikaanse films spelen zich in mijn hoofd af van bezoekers aan afgelegen plaatjes met 1 benzinestation en een paar starende kindergezichtjes waar zich dan in de nacht gruwelen voltrekken aan de argeloze idioot die het waagt afgelegen oorden te bezoeken. Ik lach en strek me nog eens lekker uit, en vind het wel best vermoord te worden, ik voel me goed in de roze geverfde lemen hut, helemaal fris en schoon gewassen lekker slapen onder de sterren. Als ik wakker word de volgende ochtend is het nog donker en ik hoor weer vrouwen zingen en mensen zachtjes praten met elkaar. Het leven begint hier een uur voor zonsopgang. Dan gaan de trommels weer slaan en gooit de zon voorzichtig haar licht uit,een zijden bleke doek dat zichzachtjes over het erf en delage gebouwen vouwt.Het is weer tijd voorhet wasritueelen voor de marsala chai, my favourite!

Na twee dagen ben ik uitgeput van vier dagen niet naar een wc kunnen, pissen op de grond, gehurkt in het veld, niet eten uit angst te moeten poepen, de starende ogen, de bezoekers, de kinderen, de taal die ik niet versta, de indrukken, alles. Ganga houdt me vast aan de benen en smeekt me te blijven, maar ik kan niet meer en we rukken met een heel gezelschap uit op zoek naar een hotel. Oompje lief weet wel wat en we worden naar een soort gevangenis gebracht waar ik echt niet wil slapen ook al lijkt het me lekker rustig zonder bezoekers en zal mijn man blij zijn dat het zo goedkoop is (drie euro per nacht). We rijden verder door een prachtig landschap de bergen in en daar ligt het hotel dat ik zoek: Fateh Bagh in Ranakpur, een oud fort/kasteelachtig waanzinnig mooi gelegen, ik zie de groene papegaaien, prachtige steltlopende vogels, bedienden met rode baretten, een oldmobile voor de ingang. Daar! wijs ik het gezelschap. Van ontzag zijn ze even stil en even later marcheren we met het hele gezelschap de lobby binnen, ik ben zo doodvermoeid dat ik me niet eens afvraag of we wel welkom zijn als gewone stervelingen in deze luxe. De bedienden zwermen om ons heen, kijken nieuwsgierig en iedereen praat door elkaar heen. De manager wordt erbij gehaald en als ik hem uitleg dat ik twee nachten in een trein en toen twee nachten bij deze familie heb doorgebracht en nu eens wil slapen in een bed met een wc erbij neemt hij me mee naar de mooiste kamers die ik me dromen kan, een prinses waardig. De familie komt ook kijken, en ze knikken goedkeurend en mompelen eerbiedig tegenelkaar. Ik maak mijn keuze en dan marcheren we de paleistuin in, de kinderen rennen naar het zwembad, springen op de banken en roepen tegen mij: super , met de duim omhoog en hun lachende gezichten laten zien dat ik de goede keus heb gemaakt. Voor hen wordt het een gedenkwaardige dag, ze poseren in hun nieuwe kleding met hun glaasjes limonadeterwijlwij thee drinken, masalachai.

Ik wilde er maar een nachtje slapen maar het werden er vijf. Na vijf dagen zijn Ganga en ik naar Udaipur gegaan en vandaar naar Bangalore terug gevlogen. Kushal ging met de trein en vandaag ben ik weer thee wezen drinken in hun huisje en heb ik ook de rode kohl in mijn ogen gekregen want het is feest: Diwali.Vuurwerk en versierde auto's, net als bij ons nieuw jaar, heel India deed mee en wij vierden het mee in Udaipur en in Bangalore. Diwali is het feest van het verjagen van de boze geest en vrolijk zijn: iedereen groet me met Happy Diwali! En zo groet ik u: Happy Diwali!

Mariska