Ha lieve mensen,

uit winkelen met adoptiegezin

weten jullie nog het verhaaltje over het arme gezin in een tent aan de weg, vlak bij ons voormalige hotel? We zijn twee dagen met ze op stap geweest. De eerste dag in de tuktuk met het meisje, Ansi, ze is 9 jaar. Met gebarentaal -zwaaien met de hand en wijzen op kleding en op Ansi- kreeg MarisAnsi mee van de ouders. Volgens Do zegt Mariska daarbij: 'ik kleren kopen, ik kom terug, later, komt goed en dan zegtze tegen Do 'ja, die mensen denken natuurlijk dat ik haar ontvoer' . De vader knikte echter vriendelijk en liet zijn bloedmooie Ansi gaan. Zij zwaaide supertrots haar hele familie uit (vader, moeder en acht kinderen). Maar niet voordat ze zich nog snel water in haar gezicht gooide, dus nu vies, met besmeurde vodden aan, en ook nognat ging ze de tuktuk in, tussen ons in.Beetje timide, maar duidelijk overgelukkig.Bye, bye gilden de overige kinderen. En daar gingen we op weg naarhet lokale winkelcentrum, d.i. een hele lange zijstraat van de drukke hoofdweg met aaneengesloten kramen enshopjes metkleren, snoep, eten, zeep,enzovoort. Ons plan was haar naar de naaister te brengen waar zestoffen uit kon kiezen om jurken van te maken.Dat hebben wij zelf ook al laten doen, zie de foto's met onze nieuwe india outfits.(ja Tess, je voorspelling is uitgekomen).Maris liet de taxichauffeur tegen Ansi zeggen dat ze alles mocht hebben wat ze onderweg zou zien enwildehebben.Vier uur laterwerd Ansi weer terug gebracht in een tuktuk volgeladen metarmbanden, fruit, groente voor de hele week, tassen vol metlappen stof en een vloerkleed voor in de tent zodat ze niet meer op de modder hoeven te slapen. De oudere kinderen pakten alles aan en Ansirende de tuktuk uit, het gezin tegemoet,eenen al opwinding en geratel in het Kanada -de taal hier-.

Twee dagen later waren we er weer met de tuktuk, nu om zoveel mogelijk kinderen plus de moeder -dat wilde Ansi graag- erin te krijgen om aan te kleden. Dus met vier kinderen, w.o. een magere zieke baby van 3 maanden en de moeder in de tuktuk. En wij er natuurlijk nog bij, en een dikke chauffeur. Gezellig op elkaar, lachende gezichten en opwinding bij de kinderen.De moeder kwam altijd nogal zorgelijk op ons over, ze is heel mager en hoest veelen haarbaby is heel zwak, maar nuzatze zichtbaar te genieten, hoopvol misschien wel dat het goed zou komen met de baby. En inderdaad heeft zebabypoedermelk voor haar kind gekocht om bij te voeren. Daar gingen we: hobbelend over de kuilen, het zand en langs de uitlaatgassen uitbrakende vehikels. Weer op weg naar het lokale winkelcentrum. Hier splitsten Do en Maris zich, Do met de kleintjes, Ansi en moeder de bazaar in om schoenen voor het jongetje te kopen en Maris met de zoon van 10 om broeken en hemden te kopen. We kwamen tegelijkertijd onze winkels uit beladen met tassen, hoezo 1 paar schoenen en 1 jeans, de kinderen hebben voor de hele familie kleren en schoenen uitgekozen en de moeder heeft met heel veel zorg een paar pakken voor haar man uitgekozen, en dekentjes, handdoeken, en kleding voor de baby gekocht. Plusde babymelk, tandenborstels, kammen, spiegeltje,babypoeder en gezichtscreme voor Ansi.Waar de kinderen echt helemaal van uit hun bol gingen was speelgoed, ze kochten poppen, autootjes en Ansi nog een drinkbekertje voor haar babybroertje. Maris ging nog snel even geld trekken uit de dichtsbijzijnde ATM -die heb je hier veel- en we hebben omgerekend in Euro's net zoveel geld uitgegeven voor een heel gezin met 8 kinderen als een uurtje in de Kalverstraat met 1 dochter. En hoe sluiten wij altijd een dagje winkelen af? Juist, lekker uit eten. Ze wilden niet in een restaurant, want dan zou de rest van de familie niets krijgen, maar ze wilden Indiase fastfood meenemen. Tassen vol met gefrituurde kipstukjes, dhosa's (pannenkoekjes) en rijst met curry gingen de al overvolle tuktuk in. Om je een idee te geven van de prijzen hier: deze 10 persoons maaltijd kostte 125 roepie, d.i. nog geen 2 Euro. Het eerste dagje winkelen met Ansi kostte 1000 roepie, ofwel ong.17 euro.

Het mooiste moment van deze dag was wel toen de moederdezilveren oorbellen en ketting die Maris had gekocht, bij haar dochterin de orenen om de nek deed. Ontroerd keken we toe hoe de vader trots naar zijn dochter keek, die er beeldschoon uitzag -ook omdat ze al nieuwe kleren van ons aanhad- enbewust van haar schoonheid ging ze paraderenlangs de tent. Zie foto's.De vader vroeg ons of hij een foto van zijn hele gezin mocht hebben, dus dat moeten we nog laten maken. Mariska haar jeugddroom is uitgekomen: de loterij winnen en dan arme mensen heel gelukkig maken met allerlei spullen die ze nodig hebben. In India hoef je dus geen miljonair te zijn om te kunnen geven als een miljonair. Fantastisch land!

Uit winkelen voor onszelf downtown

We zijn in India: het land van de tegenstellingen. Zondag gingen we met de tuktuk 20 kilometer verderop de stad in: downtown. Commercial street, Mahatma Gandhi Road: internetcafes, echte cappuccino, 24k goud winkels, grote merken, luxe airconditioned shoppingmalls, en schreeuwende neonreclame's, keiharde muziek en nauwelijks een sari te zien. Supergave kleding voor dochter Tess, Allstars voor Cato, Chanel zonnebril voor Maris, zilveren kettingen en oorbellen voor Ansi en zusje, prachtige sjaals voor jullie, sjieke sandaaltjes voor Maris en Tess, een overhemd voor Hans, een c.d. voor Gerben en voor Do: de nieuwste Oscar nominated movie: Slumdog millionaire (een Bollywoodproduktie) En daarna in een heuse Indiase fastfood tent: taartjes en masalathee, en bij de all american Coffee Day: frappuccino en chai.(zoete thee met kaneel, cardamom en melk) En dat voor het luttele bedrag van iets meer roepie's, in verhouding met Nederland blijft het hier supergoedkoop, wat je ook koopt. Maar dan moeten we er wel bij zeggen dat wat wij hier uitgeven voor de meeste mensen hier toch snel een jaarsalaris is, want het loon van een geschoolde loodgieter is 4000 roepies per maand, di. nog geen zeventig euro. Om maar niet te spreken van de sloppen en tentbewoners, die kunnen alleen maar dromen van 4000 roepie per maand. En inmiddels weten wij wat het geheim is van al die gelukkig uitziende arme mensen: de Indier kijkt naar hen die het minder hebben dan zij, wij kijken naar hen die meer hebben dan wij. De indier is dus altijd blij en de westerling ontevreden, wij willen altijd meer en hoger en beter. De Indier heeft ook geen probleem met rijke villa's tussen de sloppen, -bij ons moet je dan in Laren gaan wonen (grapje jw)- want alles is karma en je blijft gewoon kijken naar de sloebers onder je.

Cytotron

vandaag hebben we uitgebreid gesproken met de nederlandse directeur van het bedrijf dat in Nederland gaat starten met de cytotronbehandelingen. Ze beginnen in Leiden, waarschijnlijk in april/mei. Ze zoeken voor hun onderzoek speciaal patienten met keel- of prostaatkanker.De ervaringen met de cytotron zijn zo ongelooflijk geweldig, ook onze eigen ervaring, dat we aan jullie vragen om het te melden aan mensen die je kent met kanker. Alleen leukemiekan niet met de cytotron behandeld worden. Erwordenook behandelingen uitgevoerd in combinatie met chemo,door de cytotron worden de kankercellen extreem gevoelig gemaakt voor de chemo.En de bijwerkingenvan de chemo worden hierdoor ook gereduceerd.

Het verheugende van dit gesprek voor Do was dat het nu volstrekt helder is dat Do volop mogelijkheden heeft voor behandelingen met de cytotron. Bovendien hebben we weer gehoord van patienten die allang opgegeven waren (met bijvoorbeeld in de hersenen uitgezaaide longkankers) en die nu nog -na jaren- een heel goed leven hebben. Maris heeft inmiddels een account op youtubeen geprobeerd een filmpje te uploaden, het duurde te lang, dus daarom is er nog geen filmpje te zien. Misschien moet het wel met een videocamera opgenomen zijn en niet met ons fototoestel zoals wij hebben gedaan, i.e.g. zal Maris het nog eens proberen.

Liefs vanuit een zonnig Bangalore van Do en Maris