Hallo lieve mensen,

het project waarmee wij een familie willen helpen weg te trekken uit de ellende is in volle gang. Lees even het vorige verhaal als je nu al de draad kwijt bent.

Do heeft vanochtend met de artsen van Scalene over Gamesh gesproken, het jongetje met halfzijdige verlamming door polio. De artsen reageerden verheugd en willen hem graag gratis helpen. Morgenochtend om 11.00 gaan we met hem op consult. Mocht hij behandeld gaan worden in de cytotron -zou leuk zijn als hij nog 1 keer samen met Do erin geschoven kan worden- dan krijgt hij eerst een MRI scan. Deze kost ong.150 euro en die wordt nu al gesponsord door het nieuw te openen cytotroncentrum in Leiden! Do kreeg complimenten over ons weblog en over ons project. We krijgen duslokaal veel steun voor hetproject: gisteren heeft Maris een vergadering in de tentwoning gehad samen met een manager van het Evomahotel waar we zo luxe en lang hebben kunnen zitten dank zij jullie. Ook onze gastheer doet moeite: ontvangt de vader en zoon in zijn huis, zoekt een woning -die Maris heeft bezocht en afgekeurd: was 1 klein donker hok zonder ramen met hele grote rattenkeutels, waarvan Maris boos uitriep dat ze haar varken er nog niet in zou zetten, als ze een varken had. Het voordeel was wel, riep Viktor, en daar had hij gelijk in, dat de school aan het eind van de weg was.

Met Viktor heeft Mariska besproken dat de 175 euro investering in materialen aan Viktor gegeven gaat worden en dathij dan samen met de vader de spullen gaat kopen. Omdat de familie nooit veel geld in handen heeft gehad, willen we dat nu ook niet doen, om problemen te voorkomen. Dus de aanbetaling voor het huis doet Maris zelf en de huur zal worden overgemaakt aan iemand hier, we hebben al mogelijkheden, maar dat is nog niet rond dus zetten we het niet op de site.

Inmiddels heeft Maris, met hulp van de hotelmanager, de ouders zelf op zoektocht laten gaan in de buurt van degratisschool. En is er een huisje gevonden, als we het goed begrepen hebben, met handen en voeten pratend. We komen net uit de tentwoning, waar we inmiddels heel gezellig op bezoek zitten, zie foto's. Do wilde eierenvoor de familiekopen en liep de hele wegteoreren over de gezondheidswaarde van eieren -eieren die er bij Maris niet meer in willen nawekenlang vol gestopt te zijnmet eieren, bah-.Ja voor jou zeikerd, zegt Do dan weer en loopt trots met 30 eieren (jawel 30) en kilo's aardappelen (echt waar) naar de tent. Ze moeten vet gemest zegt ze blij, en kletst verderover haar onzinnige plan om Viktor elkeweek 30 eieren naar ons gezin te laten brengen. Op zijn brommer.

Ons Hindi isnihilal leertMaris nu weleen beetje Kanada via een boekje, zie verderop een verhaaltje hierover. Alles moet dus vertaald worden. Iedereen hier lacht blij als we ze vragen of ze Engels spreken, maar inmiddels hebben we wel door dat de Indier nooit nee zegt. Wiebelen met het hoofd kan ja, nee of misschien betekenen. Echt ja is een korte knik, een beetje ja is neigen met het hoofd naar links en wiebelen of wobbelen is ook vaak ja. Een soort ja, dat ook nee kan zijn dus.

De eerste keer dat het gesprek dat Maris met het gezin wilde voeren vertaald werd, kwam ze er achteraf achter dat het gezin er niet veel van had begrepen. Op zoek naar een goede vertaler kwam ze uit bijde hotelmanager van het Evoma. Een checkaan het eind van het gesprek was datMaris zei: okay, now ask them what they understood. (vraag ze wat ze begrepen hebben).Hij zei waten keerde zich tot Maris met : ja, ze begrijpen het en gaan het doen. En Maris vroeg: wat gaan ze nu doen? En er werd vertaald en ze gingen vandaag en morgen een huisje zoeken aan de goede kant van de weg, op loopafstand van de school voor max. 2.500 per maand.De hotelmanageradviseerde de ouders van de familie samen een huisje te zoeken zonder Maris erbij(voor maximaal 2.500 roepie, is 42 euro per maand), want als wij ons gezicht erbij laten zien dan verdubbelt de huur.

Morgen gaan we het huisje, als het inderdaad al gevonden is,bekijken, en de aanbetaling van 10 maanden doen (ong. 350 tot 420 euro). Morgen gaan we naast naar Scalene met Gamesh, ook naar de school om te praten met het hoofd. Scalene, waar Do behandeld wordt, blijkt een grote sponsor van deze school te zijn. Dat maakt het natuurlijk erg makkelijk om de kinderen in te laten schrijven. De school begint in juni.

Dan hebben we wilde plannen die heel goed uitvoerbaar zijn: we willen in de zomer les gaan geven op de school. Als vrijwilliger. Do kan creatieve vakken geven (theater, tekenen) en gezondheidszorg (ze is verpleegster geweest). Maris kan Engels geven en de meisjes leren opmaken (haha). En we denken aan workshops aan de ouders: persoonlijke hygiene, voedselleer, anticonceptie enzovoort. Er is zoveel te doen, superleuk! We hopen dat onze dochters ook geinspireerd raken en mee willen als vrijwilliger op de school. We hebben al bedacht dat Cato tekenen en rekenenkan geven in de zomervakantie en Tess Engels (en winkeladvieshaha).

Ochtendwandeling

Na de moskee Allah Akbhar is het dekatholieke kerk die zich om 6 uur laathoren, (Na veel erupties van hondengehuil in de nacht) Er klinkt dan een soort gebed uit de luidsprekers wat uiteraardeindgt met amen, en een christelijk muziekje. Daarna laat de moskee zichweer horen, om gevolgd te worden dooreen lieflijk Indiaas muziekje uit de Hindoetempel. Een goede slaper die dat kan weerstaan. Maris slaapt er altijd doorheen, maar Do springt sinds een dag of tien om 7 uur uit bed omeen wandeling vaneen uur te maken.Om 7 uur is het nog lekker fris buiten, hoewel we merken dat de temperatuur stijgt, de zomer begint hier.Achter ons huis ligt de armenwijk, waar de ochtendwandeling meestal doorheen gaat. Eerst een groot open veld met half verdroogde maisplanten, waar ze op een ochtend een knalgroene papagaai zag zitten met een knalrode snavel.Zacht sloop ze ernaar toe,en op dat moment vloog er nog zo'n mooie vogel op, nog dichterbij geslopen vlogen er ineens 3 van die prachtige vogels weg. Als ze dan een eind verder de wijk inlooptis zegetuige van kleine winkeltjes die open gaan, hokjes van 2 bij 2 meter, met een luifel, op de toonbank plastic potten met koekjes en snoepjes, die de kinderen dan begerig aanwijzen met 1 roepie in hun hand. Vrouwen die stoepjes vegen met een bosje 'riet' als bezem, voor de deur worden er van wit poeder mandala's gemaakt (zie foto). Ook is het de gewoonte bij sommige huizen de stoep mooi te maken met koeiepoep, dat gaat als volgt: verdroogde koeieflats wordt opgeraapt, gemengd met water, en zorgvuldig uitgestrooid en uitgeveegd op de stoep. een mooi afgebakend groene plaats voor de deur is het resultaat. Ziet erfraai uit met een witte mandala.

Onderweg zijn er veel waterafhaalpunten waar meestal de vrouwen water staan te halen in felgekleurde plastic vazen. her en der staan er mensen hun tanden te poetsen op straat, donkere gezichten meteen spierwitte krans omde mond. Her en der wordt er een kind gewassen, helemaal wit ingezeept door de moeder en dan afgespoelt met handen vol water. Koeien worden gevoerd en soms ook gewassen en dan losgemaakt om uit wandelen te gaan. Vandaag zag Do dat er een dood varken werd bewerkt met een gasbrander, om de haren eraf te schroeien. Rijp voor de keuken.Kinderen met schooltasjes op hun rug verzamelen zich, hoewel dat afhankelijkis van waar de wandeling naar toe gaat: in de armste wijk vertrekken er maar weinig kinderen naar school, die lopen in blote billen en in vodden rond. daartussen een meisje met een piemel.

Inmiddels heeft Do contact met een familie aan het einde van de armenwijk. Daar drinkt ze nu elke ochtend een kopje mierzoete thee (dat durven we nu, nu diarreeklachten uitgebleven zijn). De mensen zittendan op de grond en voor Do wordt een krukje uit een huisje getoverd, even gezellig bijkletsen onder het genot van een metalen bekertje thee. Do is favoriet omdat ze gisteren een aantal foto's heeeft gegeven die ze op een eerdere wandeling had gemaakt. Vanochtend was het een ware poseersessie, een oude man met een muts op en in vodden wilde graag met zijn oude zus op de foto. Toen Do instemde verdween hij in zijn hutje, om even later met een blinkend gekamd kapsel, mooie kleren aan en met grote kralen om te verschijnen. Bloedserieus staan ze op de foto, kijk maar.Zussen wilden samen op de foto, echtparen en natuurlijk de kinderen. De ouderen hebben brede glimlachen metrood verbrokkeldetanden door het kauwen van een soort pruimtabak.Op het log kunnen julie ze al bekijken, morgen worden ze afgedrukt en op de volgende wandeling afgeleverd. We hebben aan ons gezin ook al foto's gegeven, en die worden als een goudschat bewaard en steeds weer en weer bekeken. Onze foto's was voor heneen welkome aanvulling op een vodjefoto van hun trouwen die ook nog eens verknipt was door een van de kleintjes.

Als Do thuiskomt staat er een heerlijk ontbijt klaar van Viktor, papieren dosha (flinterdunne pannenkoek) en vers fruit. (Maris ligt dan nog te dromen) Na het ontbijt door de cytotron en dan werken aan ons project.

Maris maakt zo nu en dan ook een soort ochtendwandeling -op aanraden van de dokter, omdat ze tegen hem klaagde dat ze te dik werd van al dat eten- en liep gisteren een beetje te (ver)dwalen. Aan een vrouw die door het braakliggende terrein met afgebrande palmbomen over de zandpaadjes liep, vroeg ze met het Hoe en Wat in het Kanadade weg naar Sigali, de naam van de wijk waar we wonen. De vrouw verschoof even de enorme zak met kokosnoten die ze op haar hoofd droeg en gebaarde haar te volgen. Achter de sari aan door de velden dacht Maris wel even wat zinnen Kanada te kunnen oefenen. 'Waar kan ik hier tanken' vroeg ze. De vrouw antwoordde met radde tong. Vervolgens zei ze: 'Kanada heeft mooie woorden' De vrouw schokschouderde en maakte een wegwerpgebaar. En zo nog wat van de zinnen uit Hoe en Wat:'ja ik heb een reisverzekering' en de vrouw glimlachte en antwoordde niet. Toen Maris de straat weer herkende en rechtsaf liep en de vrouw liet staan, riep de vrouw haar teleurgesteld nog wat na en gebaarde haar terug te komen. Ze had het echt gezellig gevonden, al had Maris niks begrepen van de antwoorden.

Nou lieve mensen, het is een heel verhaal geworden en we gaan na de foto's te hebben geplaatst zo weer op huis aan. Wat we nog wel willen vermelden als uitsmijter is het heuglijke feit dat Do haar kapsel vandaag aan de wereld heeft getoond. Met een laag antizonnebrand. Eerst schaamde ze zich en was bang dat mensen haar uit zouden lachen, maar wat blijkt: ze kan trots zijn en dat is ze ook, want iedereen denkt dat ze haar haar naar goed Hindu gebruik geofferd heeft aan Brahma, de hoogste God. En zei Maris: dat heb je ook. Heel veel liefs van ons en tot snel in levende lijve, Dorothe en Mariska