Als je wilt bijdragen aan ons adoptiegezin project stuur dan even een mailtje aan mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com met het bedrag. Dan kan ze je meer info en gironummer geven enje mag het ook aan anderen doorgevennatuurlijk. Graag zelfs.Wij denken dat dit soort kleinschaligehulp, direct, en zonder staf of kantoor of miljoenenbudgetten heel goed werkt. In ieder geval gaat het sneller, vorige week woensdag rijpte het idee bij Maris en lees maar hieronder hoe het verder ging.

Hallo lieve mensen,

voor bijna de allerlaatste keer ontmoeten we jullie weer op ons vertrouwde weblog. Vandaag was misschien wel de emotioneelste dag van ons verblijf hier, dat hopen we althans, want er is een grens aan wat we willen ervaren, en we hebben nog een volle dag te gaan hier, haha.

De eerste teleurstelling was dat het vandaag een feestdag was: scholen dicht en we wilden de kinderen inschrijven op de armenschool. De tweede nog veel grotere tegenslag was dat we het gisteren verkeerd begrepen hadden: de ouders hadden nog niets gevonden en we kregen ook niet de indruk dat dat nog ging gebeuren. Maar het ergste moest nog komen.

We hadden voor vanochtend een afspraak met de nederlandse arts en indiase arts van het centrum om Gamesh laten onderzoeken op de mogelijkheden voor een cytotronbehandeling, dit pakte anders uit. Binnen een half uur na onze aankomst vanochtend op het centrum zaten we midden in een nachtmerrie: moeder blijkt levensgevaarlijk ziek en moet onmiddellijk medische hulp anders sterft ze, en het andere zoontje heeft misschien een ernstige infectie en woekering van zijn onderbeen , waardoor amputatie niet uitgesloten is.Gamesh bleek er met zijn verlamming nog het beste aan toe. Maar was niet te behandelen met de cytotron. Wel met een operatie, en ja , wie gaat dat betalen. En wie gaat de moeders medicijnen betalen en de X-raysvoor moeder en kind enzovoort enzovoort. Mariska kreeg geheel ongepast de slappe lach en riep'Kuifje in India' en andere onzin en Do kon haar tranen niet bedwingen.Terwijl de Indiasearts die het onderzoek leidde aandrong dat we onmiddellijk naar het ziekenhuis zouden vertrekken met de moederen Fatti, overlegden we koortsachtig wat te doen. We wilden de dag besteden aan het vinden van een woning, woensdag gaan we al weg, dus het moest echt vandaag vond Maris.We riepen tegen de dokter dat we de kinderen even aan hun lot zouden overlaten, die leven nog wel even, maar dat we met de moeder onmiddellijk hulp zouden zoeken. In de tuktuk zijn we met de zieke moeder en haar twee kinderen naar eenarmen ziekenhuisje gereden. Nota bene enkele honderden meters van ons huis vandaan.Dichtbij het centrumen de indiase artshad er nog nooit van gehoord. Zijn sjiekere patienten zouden daar ook niet willen liggen merkten we al snel. En ook toevallig: onze geliefde tuktukchauffeur John bleek er nota bene 3 jaar gewerkt te hebben!

We moesten onze slippers uitdoen voor we het hospitaaltje betraden, in een oud kamertje lag een uitgemergeld wijfje dood te gaan, en terwijleen doktersassistente streng de moeder toeschreeuwde dat ze niet goed snik was om zo ziek te worden zonder eerder hulp in te roepen -zoiets begrepen we- kwamde werkster bij Do staan bedelen. Gekkenhuis.De zuster die meer van een kampbewaarster weg had dan van enig andere functie wendde zich nu tot ons en begon in het Engels te roepen dat de vrouw morgen naar hetechte -grote- ziekenhuis moest voor verder onderzoek en behandeling. Maris, die heel erg in het projectmanagement zit de laatste dagen, riep dat dat niet uit het budget ging. Het was gratis als wij de taxi zouden betalen, werden we gerust gesteld.Dus spraken we met John af dat hij morgen de moeder naar het ziekenhuis brengt en met haar meegaat en weer terug komt met haar, als ze er niet moet blijven. We werden de deur uit geduwdenstonden nog even te dralen, omdat er nog recepten e.d. gegeven moesten worden, toen Marisbijzonder kordaat op John afstapteen hem toeriep dat ze straks met hem -die immers thuis is in de wijk- een huisje van maximaal 2.500 (43 euro ong.) roepie wilde zoeken. John had haar nog niet aangehoord of hijbeende weg om na een paar minuten met een magere oude man aan te komen ente gebaren dat we moesten komen.Het huisje was gevonden. Tweeonder een kap: 1 kamer met een keukentje/wasplaatsachter de kamer, een heus erfje waar de kinderen kunnen spelen ervoor, en een met de buren te delen hokje om te plassen en een put met schoon water die door de waterauto gevuld wordt!De moeder en kinderen erna toe gereden en ja, het was goed. 'wat kost het' vroegen we een paar keer, maar zo gaat dat niet in India. Er werden eerst allemaal bars kijkende mannen bij gehaald,Maris staarde ze aanzonder te glimlachen en de kerels staarden terug zonder te glimlachen, dus draaide ze zede rug toe, mompelde tegen Do:'die komen kijken wat ze uit me kunnen trekken aan roepies, mooi niet' en rieptegen John: 'wat doen die kerels erbij?','we are suns of theowner' riepen de mannen, die blijkbaar engels verstonden. Do zou later zeggen: 'als je zo zakelijk doet, dan bindenze allemaal in',ja, haha.We liepen met het hele gevolg -nee,alleen met jullie erbij riep iemand, maar daartrok onsadoptiegezin zichgelukkig niets van aan- weer terug richting ziekenhuisom verder zaken te doen. Bloedspannend.Inde straat waar de eigenaar woonde en waar wij bijna dagelijks doorheen wandelen kochten we nerveus wat zoetigheid voor de kinderen, onderwijl ons zeer bewust van de kijkendemannenen andere mensen die er in snel tempo bij kwamen.De moeder van ons adoptiegezin was al weer uitgeput op de grond gaan zitten, de barse mannen stonden nu te praten met eendikke vrouw in sari die weal kenden.Zekerde eigenaar.Opeens maakte John, die in de inmiddels tot een kleine menigte uitgegroeide vergaderingverborgen was geweest, zich los uit de groep, kwam naar ons toe en zei tegen Maris: in een keer is het 10.000 roepie (begroot was 25.000) en dan 2.000 per maand (begroot 2.500). Maris verborg haar tranen van opluchting dat het zo goed verliep, draaide zich om naar Do en beet haar toe, 'ik doe heel kwaad nu, maar ik ben heel blij en jankerig, enik blijf sjacherijnig kijken en boos praten, anders verhogen ze het weer als ze zien hoe blij ik ben. Maar het is zoooooooo'n gaaf goed gevoel' Gelukkig verstaan ze hier echt geen Nederlands.

Na een prachtige ritueel met contract maken, zoete thee en alle vrouwen om ons heen kreeg John kreeg de opdracht om de familie te verhuizen, met katten en kuiken. De vader bleef achter ombij de tent te kunnen blijven werken in de werkplaats. En de hele middag is Maris wezen shoppen: dweilen, emmers, zeep, rekje, gasflesje met een pit, een ventilator want het is snikheet in de nieuwe kamer , en weer voedselvoorraden als balen linzen -dal-, zakken vol knoflook, wasknijpers en lijnen, waspoeder, babypoedermelk, poeder voor de moeder om aan te sterken, en een neppe bloemenslinger die de Hindu's hier aan hun voordeur hangen.

Als je wilt bijdragen aan dit project stuur dan even een mailtje aan mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com met het bedrag. Dan kan ze je meer info en gironummer doorgeven.

Heel veel liefs, en zeg het ook door aan anderen. Wij denken dat dit soort kleinschaligehulp, direct en zonder staf of kantoor of miljoenenbudgetten heel goed werkt. In ieder geval gaat het sneller, vorige week woensdag rijpte het idee bij Maris en nu is het pas maandag!

Do en Maris