hallo lieve mensen,

het allerlaatste verhaal voordat we morgen naar huis vliegen, hoewel, het allerlaatste ..........

Vanochtend liep Do op haar ochtendwandeling langs het nieuwe huis van ons gezin en de was hing al te wapperen aan de nieuwe waslijn. Later zou Maris nog langs gaan en zag de kinderen gepoetst en met olie in de haren in hun beste kleding vrolijk in de weer. Wat een mooi gezicht.

Mariska is bij het centrum geweest -waar Do haar behandeling heeft- om wijzer te worden over enkele zaken. De eigenaar van het centrum: een aimabele, geniale en ijdele man, van beroep: uitvinder, directeur, filmster -echt waar- , maar vooral dus be-lang-rijk man. Daarom wilde ze graag met hem praten en liet hem het contract zien dat ze gisteren had gemaakt. Hij keek haar geamuseerd aan , glimlachte wat en zei toen dat dat niks waard was. Het moest op een legal form, een groen formulier, iets waar de eigenaar van het huis ontzag voor zou hebben. Iets met veel stempels voegde Maris er begrijpend aan toe. Juist, knikte hij. De stempels kreeg ze niet, maar wel een prachtig echt contract gemaakt door de administrateur en ze kreeg ook nog een in het Kanada opgestelde -prachtige ronde sierletters- aanbevelingsbrief voor het schoolhoofd mee. En op haar vraag hoe ze het beste de financiele bijdrage zou kunnen overmaken maandelijks, was zijn antwoord dat ze een bankaccount moest openen op naam van de vader. De vader heeft vast geen identiteitspapieren wierp ze tegen. Hij keek haar verbaasd aan. Dat leek hem vreemd. En dat vond Maris nou weer vreemd, het gaat hier zoals Ineke schreef: de armen bestaan gewoon niet, hebben nergens recht op omdat ze er niet zijn. Officieel.

Daar zou Maris dus later weer een fraai en grappig staaltje van meemaken toen ze toch met John, en de vader, in de tuktuk op weg ging naar de bank. Want dacht ze, misschien kunnen we wel identiteitspapieren gaan halen. Gewapend met een prachtig echt contract, gemaakt op groen papier, en de handtekeningen van de huiseigenaar en de familie er al onder. Bij de bank aangekomen, een bank die zo kon figureren in een amerikaanse film uit de jaren vijftig, werden we doorverwezen naar een kale dikbuikige man die ons ongeinteresseerd opnam en Maris in het engels uitlegde dat de man geen identiteitspapieren had, dus no go. Toen vroeg ze hoe hij aan identiteitspapieren kon komen: oh, je gaat naar de gemeente en je krijgt ze. Okay, zei Maris en vroeg aan John om dat te gaan regelen. Yes, wobbelde John met zijn hoofd. Toen vroeg Maris aan de kale man die nu met zijn pen iets in zijn neus aan het doen was: 'dus als hij zijn papieren in orde heeft, krijgt hij hier een rekening?' De man keek nu geamuseerd: welnee mevrouw dat gaat zomaar niet. Hij moet een aanbeveling hebben van iemand die we kennen. Maris zei: ik sta hier dus u kent mij, ik heb een paspoort, en ik beveel hem aan. Nu raakte de man pas echt op dreef en terwijl zijn pen zijn oor in verdween, legde hij Maris uit dat er in India goede waarborgen voor de veiligheid van de klanten zijn en daarom doen ze dat zo. Waarop Maris, haar irritatie verbergend onder een enge charmant bedoelde grijns, antwoordde: 'u waarborgt de veiligheid van deze klant en van zijn hele familie van 8 kinderen juist door hem een rekening te geven'. Ze keek hem daarbij doordringend aan en blijkbaar nogal dreigend , want de man ontweek haar blik en schudde wat met zijn hoofd. Okay, besloot Maris: ' u wilt mijn geld dus niet, nu begrijp ik waarom jullie zoveel arme mensen hier hebben'. De lieve John kwam van verlegenheid niet meer bij van het lachen en de optocht verliet weer de bank.

In de tuktuk gezeten zat John na te denken, na een tijdje keek hij verheugd op en zei: ik weet het, je geeft het geld aan de huiseigenaar. Ja, haha, lachte Maris, dan staan ze binnen een week weer op straat. John lachte bezorgd -John lacht de hele dag en al zijn emoties zitten er in - en wobbelde weer wat. En weer ging hij zitten nadenken. Mijn moeder heeft 2 bankrekeningen riep hij vervolgens uit. Nou dat is mooi, dus nu nog even uitzoeken of dat kan. Met John was al overeengekomen dat hij de familie zo nu en dan opzoekt en wat voor ze doet. Hij is op voorhand daarvoor ook al betaald. We kennen hem al weken, zijn bij hem thuis geweest en hij is tot nu toe onze grote steun en toeverlaat gebleken, heeft het huisje geregeld tegen ongewoon gunstige prijs, kent de buurt, woont in de buurt, heeft in het gratis ziekenhuis gewerkt dus weet alles van ellende en gratis hulp, heeft trouw vanochtend, zonder ons, de zieke moeder met zoon naar het ziekenhuis gebracht en opgehaald. Er zijn X-rays gemaakt van de zoon zijn been en Maris heeft zich ondanks aandringen van anderen niet in het ziekenhuis vertoont uit angst dat er dan betaald zou moeten worden. Nu is alle hulp dus gratis. Dus John is onze held van dit verhaal. Maris gaat morgenochtend vroeg nog met hem naar de school met de aanbevelingsbrief en het ziet er toch echt naar uit dat alles goed is en goed blijft. Ook al omdat Maris gezellig heeft zitten praten met de rijke eigenaar -ze bezit de hele straat waar onze familie nu woont- en haar kennissenkring, de huiseigenaren familie die als een soort hoofdpersonen in het verhaal van Sigali, de wijk, wonen waar omheen het leven van de mensen met de bijrollen zich afspeelt. En onze familie is de nieuwe speler in de film met een behoorlijke bijrol lijkt het: de buurt bemoeit zich met hen, ze leggen de moeder uit dat de kinderen naar school moeten en de moeder was druk aan het vertellen over haar zieke zoon. Het is goed zo.

Liefs, Do en Maris