''Hoe is het nu eigenlijk met je''? wordt er na thuiskomst aan Do gevraagd. De cytotron is 28 x gebruikt en het is natuurlijk spannendte wetenwat het resultaat is. Nou:Do voelt zich door de behandelingen veel energieker, en vooral patient af: zeisweer een normaal mens. Ze heeft er alle vertrouwen in dat het lichaam verder zal gaan op het ingeslagen pad van herstel, ook zonder cytotron. Dorothe's arts in het UMC vond ook dat ze er buitengewoon goed uitzag en hij was geinteresseerd in de behandeling met de cytotron.Hij heeft de in India gemaakte MRI gekregen en eind april wordt erin het UMC weer een MRI gemaakt om het resultaat van de cytotron in de lever te kunnen bekijken door de 2 MRI's te vergelijken. Alser geen verdere groei is van de kanker dan wordt de behandeling medisch gezien als geslaagd beschouwd, maarde belangrijkste resultaatmeting is natuurlijk hoe Do zichzelf ervaart.Ondertussen gaat de 3 wekelijkse herceptinkuur in het ziekenhuis hier gewoon door. Enzet Dode beste kuur voort: het leven viéren en geniéten.

Om de terugkomst te vieren gingen Maris en Do direkt de volgende dag in het ziekenhuis in Utrechteen cappuccino (niet zo lekker als bij Coffee Day in Bangalore overigens) met een appelbolbestellen, even genieten van de hollandse koffie. Maar toen de juffrouw het voor hun neus zette en zei: ''dat is dan 9 Euro'', schreeuwde Maris: hé, dat is eenhalf maand salaris. De juffrouw zei nog lachend ' nou, zo erg zal het toch niet zijn''en toen we vertelden dat we net uit India kwamen beaamde ze hetenorme verschil inleven en kosten van leven.''Geniet er dan maar extra van'' voegde ze ons nog toe, toen we naar het tafeltje liepen met het volle dienblad. (ja, hier moet je jezelf weer bedienen en het dienblaadje ook nog opruimen) Dozat een tijdjenaar de lekkernijen te staren, ze durfde er bijna niet aan tebeginnen, en sprak toen de gedenkwaardige woorden: ''zullen we voortaan 1 appelbolnemen en dan samen opeten''. ''Ja hoor'' zei Maris met volle mond, haar halve appelbol zat er al in. En nu, terwijl we dit verhaal aan Maris haar keukentafel zitten te schrijven, heeft Do drie scones en een broodpudding meegenomen, voor bij de koffie, haha.

Ondertussen gaat de actie voor Ansi en haar familie gewoon door: we hebben ongeveer 600 Euro uitgegeven en julliehebben ons dit bedrag ook ongeveer weer toegezegd/gestort. Superbedankt voor de fijne reacties en de financiele ondersteuning!! Zonder dat is het niet mogelijk iets te doen. En als jullie de gezichten van Ansi en haar familie kunnen zien dan is het gewoon genieten dat je daaraan bij gedragen hebt!We gaan het project substantieel maken door eenstichting op te zetten: stichting ANSI, met een eigen website, een KvKinschrijving en statuten. Een bevriend notaris is bereid gevonden dit belangelooste doen. We zijn nog op zoek naar iemand die voor weinig de website wil maken. We hebben plannen om de maskers die de vader van het gezin maakt in Nederland te verkopen, of te laten verkopen via een webwinkel van eenmet Do bevriende ondernemer.Van de opbrengsten moeten ze makkelijk kunnen leven. In Mei gaan we weer terug om de school te regelen, deze begint in Juni. Ons plan om de kinderen fijn op de dichtbijzijnde armenschool -kosteloos- te doen ,hebben we de laatste ochtend ingetrokken na een hilarische kennismaking met een soort gevangenis en juffrouw Bulstronk die met een karwats -echt waar- rondliep. We horen onszelf nog zeggen tegen Ansi en haar broertjes die gebaarden dat ze een televisie wilden hebben: ''no t.v. , school, school, you go to school''. Maar zelfs Do -die veel rechter in de leer is dan Maris op hetgebied van opvoeding entvenzo- zei na haar ontmoeting met de school tegen Maris: ''ze kunnen nog beter de hele dag t.v. kijken, dan leren ze meer dan op zo'n school''. Shit, dacht Maris, had ik toch maar een klein teeveetje voor de kinderen gekocht, Tess heeft toch ook Engels geleerd via cartoonnetwork toen ze pas zes was.

We gingen dus op de ochtend van vertrek om half acht naar ons gezin om de kinderen op te halen en naar school te brengen. De mooie aanbevelingsbrief van dr.Kunmar bij ons. Onze familie zat te ontbijten: rijst, zie foto's. Het huiskuiken at uit een eigen kommetje. EnMaris had een paar hondenkoekjes voor de poezen mee genomen, die hadden nog nooit zoiets lekkers geproefd. Met de kinderen liepen we naar school, op het schoolplein werden we omringd door een zwerm kinderen in oorspronkelijk spierwitte schooluniformen. ''Ongelooflijk'', zei Do, dat de rijke kinderen donkerblauwe uniformen aan hebben waar je niks op ziet, en deze arme kinderen spierwitte. ''Wie verzint zoiets, en waarom?'' ''Dan kan je de vlekken beter zien, en weet je dat het arme sloebers zijn'', zou Gerben later zeggen. Geen spoor van een juffrouw. Ansi en haar broertjes en zusje werden van een afstandmet eenafkeurende blik vantop tot teen en weer terugopgenomen, terwijl Do en Maris omringd werdenen toegeschreeuwd:''foto, foto'', zie foto's dus. Maris ging teleurgesteld weer terug naar Viktor's place, want zij moest nog inpakken en Do bleef met de kinderen achter.

Daar kwam een bars, boos wijf aangebeend: de juffrouw. Ze gilde wat tegen twee grote kinderen, deze sprongen in het gelid en sommeerden de andere kinderen hetzelfde te doen, in rijtjes van tien. Ondertussenprobeerde Domet in haar kielzog ''onze'' kinderen contact te krijgen met de vrouw doorte zwaaien met de aanbevelingsbrief en in haar beste engelste roepen dat ze het hoofd van de school wilde spreken, want datze deze kinderen wilde aanmelden. De juffrouw schreeuwde Do toe: wacht hier jij, en weesDo een hok met donkerblauwe stoelen nog in het plastic als nieuw verpakt, ware hetniet dat de stoelenmet plastic en al half vergaan waren.Dosputterde tegen dat de taxi zo voor zou staan en ze een vliegtuig moest halen. De vrouw schreeuwde verontwaardigd: ''hebjij geen tijd om te wachten'' en trok zich niks van Do aan, want ze was bezig een stok te zoeken en toen ze deze gevonden had, begon ze tussen de rijen kinderendoor de kinderen in hun lijfte porren. Ondertussen kregen de in het gelid staande kinderen ochtendappel van twee grote meisjes. Eén stap naar rechts, máák afstand, enzovoort. De kinderen gehoorzaamden en als het niet snel genoeg ging, kregen ze een por met de stok. Ansi en haar broertjes en zusje stonden met grote ogenhet tafereel in zich op te nemen. Okee, dit is dus die school, waar die lieve hollandse vrouwen ons op willen doen. Dat moet raar voor ze geweest zijn. Ondertussen had Do nog een kwartiertje tijd voordat de taxi zou komen en besloot ze niet langer te wachten en de brief achter te laten en te vertrekken. Ze vertrok met ,naar later bleek, 1 kind minder, terug naar huis.Toen Do langs de huurbaas liep, vroeg deze aan Do ofde kinderen aangemeld waren. Do zei tegen dehuurbaas:'' nee,wanthet hoofd van de school was er niet en ik moet nu de taxi halen. Maarvraag aan de kinderen of ze naar deze school willen.''''Willen jullie naar deze school'', vroeg toen de huurbaas terwijl ze de kinderen afzonderlijk aankeek. Gamesh schudde resoluut zijn hoofd, dit was geen wobbelen, dit was een zuiver NEE! Ansi zei vrolijk: ''NO, me clean house, me clean house, no school''. Zij was nu met haar 9 jaar verantwoordelijk voor het huishouden en het moet gezegd , ze doet het uitstekend en met veel plezier. Haar oudere broer van 10 was al gevlucht van het schoolplein. En de mooie slimme Indra van 7 antwoordde met een enthousiast: ''Ja, to school'' en ze lachte erbij. Haar moeten we dus zeker op school -een goede school- zien te krijgen. Terwijlze stondente pratenrende de huurbaas opeens weg en hield een vrouw op een brommer aan: het hoofd van de school. Dowerd erbij gehaald en legde uit aan het hoofddatze een brief had achtergelaten met een aanbeveling van dr.Kunmar, en datze de kinderen wilde inschrijven.Dat bleek nu niet te kunnen. Inschrijvingen moeten in Mei of Juni worden gedaan. De scholen beginnen in Juni.

Dus zo hadden we nog een reden om weer terug te gaan naar onze familie, -de andere is dat Maris tot Mei de huur heeft betaald en terug moet om een bankrekening te openen-. We willen nu Indra op een gewone school gaan doen, tegen schoolgeld betaling en kijken wat de mogelijkheden nog zijn voor de anderen. We willen Ansi naailessen laten geven en misschien kunnen we zelf priveles gaan geven voor een tijdje, schrijven, engels, aardrijkskunde, rekenen.

Mariska gaat voor ruim 2 maanden, ze is begonnen aan een cursus Kannada met nederlandse vertaling. Do komt met Cato een maand over , en Gerben en Tess komen voor de andere maand, dan wordt de zomervakantie in India doorgebracht. Cato zit er al helemaal vol van: ze heeft bedacht dat zede kinderen voetbalwil leren, ze is Engels aan het leren en praat nu tegen Dorothe: '''a little bit, a little bit'' en ze heeft staan poseren in haar Indiase Cheruda die Do had meegenomen, zie foto. De Cherudagaat ook weer mee naar India.

Dit is zeker niet ons laatste verhaal. We zijn nog aan het uitzoeken hoewe een andere vormvoor de verhalen kunnen vinden, waarschijnlijk wordt dat een eigen website. Tot die tijd houden we jullie via deze site op de hoogte. Als je op de hoogte gehouden wilt worden van nieuwe verhalenmeld je dan aan op de homepage voor een berichtgeving op je emailadres , als je dat nog niet gedaan. En als je stichting ANSI wilt ondersteunen stuur dan even een maitje naar mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com

Bedankt en tot ziens,

Dorothe en Mariska