Lieve mensen,

weer een verhaaltje van Do en Maris, nu niet over India en het zoeken van genezing daar, maarover onze dagelijkse zoektocht naarheling hier. Naar goeroe's ,gekken en pendelaars. Naar nieuwe pillen en poeders, zaden en vruchten. Op weg naar het volgende dieet, de volgende ontdekking van het hutsefluts kruidje in de chinikonkiekwakkie boon. Okee, wij schrevenons dus in voor een lezing van een struise belgische dame die prachtige boeken heeft geschreven, o.m.over degeestelijke oorsprong van ziektes: Christiane Beerlandt. Deze lezing zou zijn in Oegstgeest. Toen wedoor dedeuren van de school liepen waar de lezing zou zijn merkteMaris op dat het schandalig was dat er niemand bij de deur stond en dat ze dat zelf wel betergeregeld zou hebben.En ja hoor, we waren een dag te laat...... Maris had de datum verkeerd genoteerd...... wat voor psychische oorzaak daar nu achter zou zitten, vroeg Do zich af. Maar we kregen een herkansing : een week later -terug naar Oegstgeest- zaten we gezellig in de huiskamer vaneen goed met Beerlandt bekende hulpverlener die, zo was ons gezegd, een nabespreking van de lezing zou geven. Maris maakte Do al lekker met haar idee van een exclusief onderonsje met een soort goeroe -niet dat de man dit zelf claimt, maar Mariswas graag bereid om hem zonder hem te kennen deze positie te geven-.Hier zouden we DE antwoorden kunnen krijgen. Volgens Maris. Maar toen we weer naar huis reden klepten weaan één stuk door: hoe geweldig wij toch wel niet waren, véééééle malen verder dan al die mensen, zelfs de cursusleider kon nog wel een puntje aan ons zuigen. Zou dát soms de reden zijn waarom wij zo dol zijn op dit soort samenkomsten, om onze eigendunk te bevredigen???? ''Ik heb er niks geleerd', zegt Maris '' behalve dan dat ik een verrekte betweter ben, maar dat wist ik al''. 'Nou, piept Do dan: ''ik had wel een moment dat het me echt raakte'', ''dat ik wel een eyeopener kreeg'', en meer van dat soort bijpassende zinnen. Een paar dagen later ging de reis weer voort: Maris naareen pendelende schoonheidsspecialiste die al Maris haar dure creme's eruit pendelde -niet goed voor Maris en had ze ook niet nodig- en haar eigen merk er in -wel goed voor Maris en had ze ook nodig-. En Do naar een alternatieve therapeut, waar de Indiase goeroe Sai Baba aan de muur hing en onze lievelings hindi god: de olifantengodGanesha op de vensterbank stond. Met weer een nieuw potje pilletjes de deur uit en een paar dagen later:op naar degewone oncoloog in een gewoon ziekenhuis in ons eige utreg, het lijkt misschien gewoon, maar wij beleven het als een wonder. ''Hoe gaat het?'' vraagt de dokter en Do begint een beetje te giechelen. ''Nou, zegt ze, deze keer heb ik het maar opgeschreven'' en ze rommelt een lange lijst uit haar tas. Punt 1: ''ik heb een koud puntje aan mijn neus'', ze lacht er een beetje verlegen bij. Maris kijkt verbaasd opzij en de dokter moet ook een beetje lachen. Punt 2: ''mijn benen zijn veranderd, ze zijn wat dikker dan vroeger ener zitten witte vlekjes op, net als bij een baby''. ''Laat maar zien'' zei de dokter en Do liet haar kuiten zien en hoe de dokter en Maris ook tuurden: niks te zien. ''Nou,'' zei de dokter vriendelijk, '' dat heb je wel vaker, dat je bij de dokter komt en dan is de klacht verdwenen''. ''Verder nog iets'? ''Nee?'

Hij boog zich naar de computer en met een tik op de toets haalde hijde laaste laboratoriumuitslagen vanhet bloedonderzoek naar voren. Geweldig nieuws: want defunctie van de lever is nagenoeg geheel naar NORMAAL hersteld. De arts noemdehet een dramatische verbetering.De bloeduitslag was van de dag na terugkeer uit India en deze week is er nog een bloedtest gedaan, met dezelfde goede resultaten. De cijfers bevestigen wat Do zelf al voelt sinds India: een enorme verbetering in conditie, je lekker en goed voelen, zin hebben in lekker eten en leuke dingen doen. De verpleegster die Do deze week de herceptinkuur (voor devierde keer inmiddels) via het infuus gaf viel bijna om van verbazing toen ze van Do hoorde dat deze opde fiets was gekomen. En dat vindt Do nu weer gewoon: fietsen op een hollandse lentedag!

Liefs vanDorothe en Mariska -en Timmie, de poes, diehalf op het toetsenbord ligt