Ha lieve mensen, eindelijk weer eens een verhaal uit India! En niet vanuit Bangalore, maar wel óver Bangalore, en over Ansi, Dorothe en Mariska, enhun respectievelijkefamilies. En over Mumbai! Opgetekend vanuit een prachtigGoa.

Ansi zit nog in Bangalore, met haar vader en moeder, broertjes en zusjes, waar Mariska ze blij en gezond aantrof.Dorothe komt in juni naar Bangalore ( met dochter Cato), en zit nu in Utrecht ook blij en gezond te wezen. Want de lever functioneert goed, bijna normaal zelfs, en de kanker is kleiner geworden!! .Reden voor Do om weer een reisje Bangalore/cytotron te boeken. Van 2 juni tot 2 juli zitten de drie dames in huize Viktor, dosha's te eten en muggencreme te smeren.En te werken voor wat inmiddels stichting ANSI is, niet te vergeten!

Nu zit Mariska met haar familie in een schandalig lekkerhotel minstens 6 dagenbij te komen van de ontberingen van de laatste dagen: extreme hitte, ook ''s nachts en ook in Bangalore, (''ja, dat vinden wij ook heel raar, normaal is het veel koeler,'zeggen de Bangaluri terwijl ze met grote lappen hun gezicht afvegen'). Lief lacht dochter Tess -bijna 19- als de mensen vragen hoe ze het hier vindt: ''wel leuk. Beetje warm.' We worden zowel letterlijk als figuurlijk warm ontvangen: Viktor omarmt Gerben en Mariska als oude vrienden en lacht omhetKannadees van Maris die een paar zinnenuit de oude Dravidische taal van Karnatakaheeft geleerd. We hangen de geimpregneerde muskietennetten op, want we willen geen malaria, en gaan dan lekker eten. Dosha's natuurlijk (zie foto van Viktor met Maris haar lievelingseten). En dan: naar de familie!

Spannend, spannend. Zouden ze er nog wel zitten, is de moeder niet gestorven?, hoe is het met Fatti en zijn been, hebben ze het huisje wel bijgehouden? Hebben ze het niet te heet onder dat platte dak?Hoe zou het met de huisdieren zijn, de poezen en het kuiken?Mariska stikt er bijna in. Ze lopen naar het huisje, ja, de weg weet ze nog goed gelukkig, houvast! Dan slaan ze bij het Mariabeeld de hoek om en zien ze op palen een tentdoek waaronder de houten kribbe van de baby. Gelukkig, gaat er door heen, ze hebben iets tegen de hittegebouwd.De vader staat met zijn rug naar hentoe met een brandende krant het dak af te vegen. (tegen ongedierte?) Maris staat met haar man en dochter even naar hem te kijken als hij zich omdraait om dan opgewonden zijn vrouw en kinderen te roepen. Deze komen naar buiten gehaast.Mariska registreert dat de moeder aangekomen is. Ze ziet er mooi en gelukkig uit. Ansi doet snel een doek om, ze draagt een van de cheluda's die ze gekregen heeft. De mooie blauwe. Hij is schoon. Haar kapsel is extreem kort, haar haar is eraf, ze schaamt zich merkbaar, maar haar moeder lacht blij: het offeren van het haar aan God is vooral bij de allerarmsten populair. Het is immers ''gratis''. Maar Ansi haar mooie haar, gratis gegeven, hangt straks aan de verwende hoofdjes van Tess haarvriendinnen, denkt Mariska grimmig. En de tempels worden er rijk van. Maar ze zegt niks, vanzelfsprekend. En glimlachtnaar Ansi.Zemoeten het huis in en de mat van Dorothe wordt neergelegd. Het samenzijn kan beginnen en Mariska veegt het zweet van haar hoofd, van opluchting.

Het is een bijzondere sfeer, we omarmen elkaar niet, maar er is zeker sprake bij iedereen van blijdschap,een gevoel van weerzien van oude vrienden, familie.Moeder haalt wat roepie's -gelukkig, er is dus geld- en stuurt de kinderen om cola voor ons.We nemen aan één stuk door foto's, van de poes die jongen heeft, van het gezin, van hetjongste ventje, de babydie er heelwakker en goed uitziet, eenwereld vanverschil met februari,als we in zijn lachende gezichtje kijken.

We kletsen zowaar, het is heel bijzonder wat een paar woorden in een vreemde taal kunnen doen, maar Mariskazit te praten met Gangar, de moeder. En begrijpt dat Indra en Gamesh -die Ranesh blijkt te heten- al voor de school zijn opgegeven. Indra knikt blij. Ranesh is er niet, die speelt buiten en zouden we later op de terugweg tegen komen. Fatti is er ook niet, die is in het ziekenhuis voor zijn been. Of gaat naar het ziekenhuis. De vader laat de pillen zien die zijn vrouw slikt, dikke pillen die haar veel goed hebben gedaan, want het is een verschil van dag en nacht. Ze hoest maar één keer, een beetje. De oudste zoon komt binnen, stug als altijd, hij gaat tegen de muur staan en bekijkt het gebeuren op de matvanuit de hoogte.Hij komt pas los als hij over zijn twee duiven begint. 'Heb je duiven, wat geweldig'', roept Mariska schijnheilig, want ze denkt aan de rijke buren van de familie, met hun glimmende huis. Trots laat hij ze zien, ze zitten gezellig met zijn tweetjes op het dak van de buren, zietMariska en ze neemt een foto(zie fotos's).En de zoonwijst nog eens op het hok dat hij voordeduifjesgetimmerd heeft. Wel geweldig natuurlijkdat diestugge jongen, waar je geen hoogte van kan krijgen, zo open en enthousiastis over zijn duiven.Gerben die in Nederland wel eens ironisch opperde dat we de familie misschien wel van de regen in de drup hadden geholpen door ze naar een buurt te verhuizen waar ze outcasts zijn, door ze misschien valse hoop te geven op een beter leven, door ze naar de dokter te brengen die nu natuurlijk allerlei onnodige vreselijke behandelingen gaat uitvoeren, door ze van een luchtige tent waar bacterien weer naar buiten waaiennaar een snikhetekamer te verhuizen waar de moeder haar longbacillen weelderig over haar kinderen kan verspreiden enzovoortroept nu toch ook enthousiast:''ze zijn dus echt geholpen met jullie steun''. Want: ze nemen initiatieven die ze nooit eerder namen en de gezondheids toestand is verbeterd en : ze zien ergelukkiger en trotser op zichzelf uit. En het huisje en erfje is in goede conditie, bijgehouden en geveegd, de kinderen hebben hun mooie kleren aan, en ze zijn niet meer vies. En ze wisten niet dat we vandaag kwamen dus dit is hun 'normale'' huidige toestand.

We beloven morgen terug te komen en vertrekken naar de huiseigenaar die vlak bij woont. Daar aangekomen wacht ons de onaangename verrassing van eenkijvende vrouw: de dochter van de huiseigenaar, over wieMariska altijd had gedacht dat het een vriendin van de eigenaressewas. Het zijn allebei oudere dames, maar de enebromt alleen zo nu en dan een bevel en de anderdie als enige Engels spreekt klept aan één stuk door.Met haar deden we altijd 'zaken''. Nadat haar moeder ons van bananen en limonade heeft voorzien en de halve wijk ons door de deuropeningaanstaart , mensen die bijkbaar tot de incrowd behoren binnenkomen en de stokoude overovergrootmoeder er gezellig bij is gaan zitten begint de dochter ons in het Engels van alles over de familie van Ansi te vertellen wat wij helemaal niet willen horen.Dathet hele vieze mensen zijn die zich nooit wassen, dat het criminelen zijn die haar water en electriciteitstelen (hier ontploft Mariska bijna en gilt dat ze henwater en electriciteit moeten géven, dat zedaar gvd voor betalen).Dat de kinderenop de vogels schieten met katapulten, (hier raken we in dewar: welke vogels? Toch niet hun eigen duiven waar de zoon net zo'n liefdevol gezichtdoor kreeg). De vader is een dronkenlap die met de hele buurt ruzie maakt. Iedereen zou ze zat zijn. Mariska spant haar kaken en knarst haar tanden en krijgt bijkans een hartaanval -later zou ze nog spijt hebben van deze reactie, lees hiervoor nog even door en lees dan hoe Mariska de volgende dag in het ziekenhuis terecht zou komen met een enge kwaal waar ze nog niet helemaal van af is.

Gerben wordt ook woedend op de vrouw die maar doorratelt in slecht onverstaanbaar Engels, voortdurend in herhalingen vervalt en niet antwoordt op onze vragen. En hij zegt: 'dus moeten wij een andere oplossing voor de familie zoeken?'' Dan valt er een lange stilte. En Mariskadoet ook een duit in het zakje: ''ik ben hier niet gekomen om naar deze crap (rotzooi) te luisteren, ik geloof er niks van, de mensen hier in de kamer zien er viezer uit dan onze familie (daaropwordthard gelachen door de 'schonen'', diegenen die zich aangesproken voelen lachen mee als boeren met kiespijn), het is een hele beschaafde familie, beschaafder dan vele anderen die wij hier ontmoeten (dat was een doordenkertje). Enzovoort. Al met al werd de soep niet zo heet gegeten, krabbelde de vrouw terug en leek het op eengoedkope truc om meer geld los te peuteren.Niet dus.Toen we er wegliepen vroeg ze nog brutaal aan Mariska wat deze voor haar uit Nederland had meegenomen. ''Honing'', loog Mariska en die krijg je in Juni pas als ik terug ben van vakantie. En ze besloot de vrouw de pot fruit op brandewijn te geven die ze had meegenomen. Kan ze lekker dronken worden en ruzie maken met de buurt.

De volgende dag hebben we de hele dag uitgerust. Mariska voelde zichniet lekker en wilde niets meer doen, alleen degedachte aan het project maakte haar al lamlendig en ze lag de hele dagonder het muskietennet te slapen. Drie uur in de middagrijdt de taxi voorom naar de stad te gaan,shoppen met dochter Tess , -Gerben staat er, steeds minder, welwillend bij- en dan lekker uit eten,want, zegtGerben: Viktor kookt heel goed,maar het is heel vies. En Tess lacht en knikt.We poetsen ons op en rijden eerst langs Scalene, het onderzoekscentrum waar de uitvinder van de cytotron woont en waar Dorothe, en vele anderen, haar behandeling heeft gehad.Het wordt een heel gezelligbezoek,dr. Ranjit ontvangt ons hartelijken we praten een tijdje en Gerben neemt een foto. Op Gerben en Tess maakt het centrum en de artsen een prettige indruk en voor Mariska is het een fijn weerzien. Er wordt naar Dorothe geinformeerd , ze zijn op de hoogte van alle ontwikkelingen, want Dorothe heeft ze zojuist nog gemaild. Als Mariska een afspraak voor Dorothe wil maken, wordt ze een beetje uitgelachen, Dorothe komt 2 juni, we hebben tijd zat , zegt de dokter. We nemen opgewekt afscheid en vertrekken naar de stad waar we een fijne avond hebben.

Die nacht werd er niet geslapen. Het leek of de hel was geopend. Muggelijfjes wreven vrolijk de pootjes tegen elkaar, óphet giftige net, waar zogenaamd geen muggen op kunnen landen, want ze vallen al dood als ze in de buurt komen. Voor ons, die het niet durfden beet te pakken anders dan met plastieke hoezen, en die onze handen fanatiek afwasten plus de benen en het hoofd waar het net over heen streek als je het bed uitstapte, was het net vanzelfsprekend uitermate giftig. De lakens van onze bedden waren drijfnat, dat een mens zó kan zweten.Mariska lag wakker, krampen schoten door haar lichaam, en Gerben moest haar overeind zetten. Toen ze in de spiegel voor het bed keek zag ze tot haar afgrijzen dat haar wang opgezwollen was. ''Ik ben misvormd'' kreunde ze, ''ook dat nog''.Haar man zag het ook, dus dat betekende dat het heel erg was. En toen ze voor de zoveelste keer naar de wc ging en haar mond uitgebreid inspecteerde omdat deze ook zeer deed, zag ze een zwelling boven een kies die al maanden last had gegeven en net gevuld was. Terug in bed dreef ze al snel door het luchtruim,omringd door horden honden die schreeuwden en jankten en waar ze naar lag te luisteren. Ze hebbenverdriet en verlangen enzijn hartverscheurend alleen,wist ze zeker. Tess kwam dekamer binnen en klaagde over de hitte en de muggen, kom maar bij mama liggen, want 's nachts is wat groot is klein en wat klein is groot. En Gerben ging in Tess haar bed verder liggen woelen.

De volgende dag zag alles er weer heel anders uit, de wang was dik, okee, maar de dokter is dichtbij en er zijn medicijnen en India is heel ver in de medische zorgen niks aan de hand. Behalve dat we die middag naar Mumbai zouden vliegen om drie uur.

Even later die ochtend keek dr. Ranjit in Maris haar mond, mompelde wat over een abces en dat hij een bevriende tandenprofessor zou bellen. Zo geschiedde en een dik uur later zat Mariska alweer met open mond in the dental hospital, een heus tandenziekenhuis. Foto's gemaakt, antibioticakuurtje mee , pijnstillers en terug komen na de vakantie in Juni voor behandeling. Gezellig, zegt Gerben, Dorothe in de cytotron en jij naar het dental hospital. Tsja. Mariska wilde liever door de cytotron, maar de mens wikt en God beschikt, dus dan maar zo.

Die middag vlogen we naar Mumbai, Mariskalekker stoned van depijnstillers en antibiotica.Tess opgewonden, denkend aan allemooie kleren die ze zou gaan kopen. Dat zou haar later nog ernstig blijken tegen te vallen. De hitte die we inBangalore hadden gevoeld was vaneen lentezonnetjekwaliteit vergeleken met de muur van gloeilampen waar we ons op het vliegveld doorheen smolten.Niet alleen de hitte, al het andere is intenser inMumbai. De schoonheidén de lelijkheid, de rijkdom én de armoede. Terwijl wein eenhele vieze oldtimer naar de stad jakkerden, enTess bang was aids en schurft -mama,hoe heet die ziekte ook al weer met beestjes onder je huid- op te lopen van de bekleding enTess met haar moederachter een sjaal zat te ademen, omdat ze banger was van de bacillen die de chauffeur al hoestend om zich heen verspreidde dan van dievan haar ook niet gezonde moeder,keek Mariska naar Gerbendie onverschrokken vooruit kijkend naast de almaar scheurend doorhoestende chauffeur bleef zitten, en dachtdewat-doe-ik-hier gedachte. Die avond zou Gerben haar bekennen hetzelfde te hebben gedacht:''ik ben niet met vakantie,ik heb gewoonweer een project in een ontwikkelingsland''. In deze moreel rampzalige toestand te noemen scheurden we door het duizelingwekkende Mumbai, helemaal naar het zuiden van de stad waar we een hotel hadden vlak bij de Gate of India, aan zee, waar nog een of andere engelse koninghonderd jaar geleden naar binnen kwam en waar het engelse leger ook weer uitging terug naar Engeland in 1948. In november van het vorig jaar kwamen daar terroristen aan land die het prachtige hotel -zie foto's- Taj Mahal binnen vielen en daar veel slachtoffers maakten.Er staat nu een monument en de restauratie is in volle gang, evenals het proces tegen de inmiddels zichtbaar gemartelde terroristen, een procesdat gekenmerkt wordt door een hoop soap elementen, indiers zijn dol op drama, anders dan in nederland: ook de mannen.

We kijken met ontzag naar deenormesloppenwijken waarin heel Mumbai6,2 miljoen mensen in wonen,scheuren langshetuit 'Slumdog Miljonair'beroemde slop met 1 miljoen inwoners. Zien de skyline van NewYork, parijse cafes uit het oude Mont Martre, victoriaanse gebouwen, neonlichten,en het vuil, de honden, de mensen, de auto's.Het is prachtig!We hebben een goed hotel metheerlijke koude airco en we gaan geweldig uit eten in hetklassieke TajMahal. Tess helemaal gelukkig met alle luxe enwe komen alledrie bij. De volgende dag blijven we uitgeteld op bed liggen. Wel regelen we nog eentreinreis naar Goa, we kunnenpas op zondag, dusblijven we vijf dagen in Mumbay.Veel zouden we niet ondernemen, alleenal alle indrukken verwerken kost energie, want Mumbay is heftig. Soms zo dat je moeite moet doen om niet te gillen als er plotseling iemand vóór je staat.Omdat je niet goed kan zien waar iemand zijn gezicht zit onder de builenpest of brandwonden of weten wij veel wat. Er zijnritsen bedelaars,en nog meer, en zwakzinnigen die breed lachend op je aflopen endingen roepen. En mensen waar je bijna over struikelt omdat ze langs je benen rijden op karretjes met alleen een bovenlichaam erop. Wel lachend vaak, dat ook nog. Niets of bijna niets wat je nooit eerder hebt gezien, maar niet zováák en meestal ook niet in het écht.En zeker niet zo opgewekt, zo niet-zielig. In de avond die vroeg valt in Mumbaitrappen we bijna op de mensen die overalliggen. Jonge meisjes met hun babies, kwetsbaar op de straat. niet eens op een kartonnetje. Kinderen stalken ons en Mariska schreeuwt tegen een hevigverschrikt kind met een baby op de arm iets verschrikkelijk onaardigs.Om je dood te schamen. Haar dochter zal die avond al haar frustaties over India van zich afschrijvenin een hilarisch verhaal dat veel te negatief is om hier over te nemen,( aldusmoeder Mariska). Het zou wel grappig zijn, maar ja,niet alles isvoor publicatie geschikt. We gaan winkelen en dat brengt wel weer een lach op haar gezicht, maar Gerben is het gewinkel nu echt he-le-maal zat. De volgende ochtend gaat hij boos in zijn eentje naar Elephanteiland, de dag erop maakte hij het goed om nog eens te gaan en nu met zijn gezin. En Mariska zag haar kans schoon om zonder echtgenoot de creditcard bij Tommy Hilfinger te gebruiken,voor maar 100 euro, voor wel drie dingen (!). En Tess was die avond heel boos, want in Mumbay zijn er wel veel europese kleding winkels voor mannen, maar weinig voor vrouwen, die lopen immers in een Sari. Ook in Mumbay. En dan te bedenken dat ik voor de mode naar Mumbay wilde, pruilde ze. Dat ze op straat voor Bollywood werd gevraagd, om in een film te spelen, maakte iets goed maar niet veel. Ze ging niet voor een paar roepie in een bijrol, maar de filmcarriere van Tess maakt nog een kans, want nu zit de familie in een 5 sterrrenhotel aan het strand in Goa waar een heuse filmset is opgericht voor 3 maanden. Ze schieten hier een Bollywoodmovie. Met een grote ster. Waar wij nog nooit van gehoord hebben natuurlijk. Dus we houden u op de hoogte!

Liefs, van iedereen uit India en Utrecht