Hallo lieve lezers,

we zijn alweer anderhalve week met zijn drieen, Dorothé met dochter Cato (10jr.) en Mariska , bij huize Viktor te gast. Cato en Dorothé zijn hartelijk ontvangen door zowel Viktor als de medewerkers van Scalene, het onderzoekscentrum waar Dorothe voor de tweede keer dit jaar een behandeling voor kanker in de revolutionaire Cytotron ondergaat. Na de eerste behandeling in februari is de grootste tumor in de lever met 50% verminderd en zijn er kleinere tumoren in de lever helemaal weg: het resultaat van een vergelijk van de laatste MRI vorige week gemaakt met de India MRI eind januari. We hopen echt dat de verzekeraars en medische wereld in Nederland de cytotronbehandelingen die in Leiden zullen gaan plaats vinden ondersteunen. En dat er geen immorele onderzoeken geeist worden zoals het niet behandelen van een groep proefpersonen met kanker, om de resultaten zogenaamd wetenschappelijk verantwoord te kunnen vergelijken met die van een groep wel behandelde patienten. Als het helpt bij honderden patienten die niet geopereerd kunnen worden en allemaal palliatief behandeld worden, dan is dat voldoende bewijs. En vele malen goedkoper dan chemokuren. En vele malen prettiger, omdat er geen schadelijke effecten zijn, zoals die wel bij chemokuren optreden.

Cato vindt het hier leuk -dankzij de familie van Ansi waar ze elke dag heen gaat, haar voetbal die aan haar teen gegroeid zit, de aanwezige laptop waar ze films en spelletjes op draait en een dagboek bijhoudt, haar boeken ''hoe overleef ik ..'' (hoe overleef ik Viktor inIndia, zou best passen in de sere) en de spelletjes die ze met haar moeder en Mariska 's avonds doet-. Ze heeft echter een ernstige en hardnekkige afkeer van de curry's en andere voedingsmiddelen die Viktor met veel liefde, maar vergeefs, klaar maakt. Na de eerste dagen vooral op ijs ( ''icecream Cato'?' klonk het de hele dag uit Viktor's mond), bananen en rijst te hebben geleefd, kwam ook bij Cato de ijs de oren uit. Inmiddels heeft Dorothé yoghurt met muesli ingeslagen en dat gaat er gelukkig wel goed in. Waar Cato ongelooflijk van geniet is de familie van Ansi. En daar genieten wij dan ook weer van. Op de foto's kan je Cato zien met baby Anjuna, Badam en de rest van de familie.

We hebben bij Scalene nog een Nederlander ontmoet: Bernard, en we zijn met hem en zijn vrouw Jeanette en twee zoons Boris en Viktor (een goede naam volgens hemzelf en wij beamen dat uit eigen ervaring), twee dagen opgetrokken. Wij eerst met hen in hun prettige verblijf in Bangalore, dat nog het best vergeleken kan worden met een van de vele resorts in Florida, USA waar rijke amerikaanse gepensioneerden hun tijd doorbrengen met zwemmen en golfen. Heerlijk gezwommen en geluierd op de zachte bedjes met een ijskoffie in de hand. En gisteren zij met ons mee naar de andere kant van India: de sloppen en dus op naar de familie van Ansi en het regeringsschooltje voor de allerarmsten waar ''onze'' kinderen inmiddels naar toe gaan. Want ja lieve mensen: Indra, Badam en Ranesh gaan naar school! (zie foto's)

Dankzij jullie steun zijn er 12 schooluniformen gemaakt: voor elk kind twee blauwe en twee witte, en zijn er de verplichte zwarte schoolschoenen gekocht. Totaal 4.000 roepie, ofwel ong. 60 euro, een niet op te brengen vermogen voor een gezin.
De school heeft ons verzocht om ook 350 boekjes te sponsoren en we hebben dit toegezegd. Het blijkt ons elke keer dat er wel gezegd wordt dat school en medische zorg gratis is voor de allerarmsten, maar dat dat ver bezijden de waarheid is. Om niet te zeggen: complete lariekoek. Er wordt wel eens wat gratis verstrekt, op de armenschool is bijvoorbeeld het onderwijs en de boeken -als ze die al hebben - gratis , maar voor de meeste dingen moeten ze gewoon betalen. En ook al zijn het voor ons luttele bedragen, met een inkomen van 15 euro per maand en tien monden om te voeden, kan je echt je kinderen niet naar de armenschool of naar de dokter sturen. De moeder van Ansi, Gangar liet haar blote enkel zien, zónder zilveren enkelband, want die had ze verkocht om de doktersrekening voor haar zoontje zijn open been te kunnen betalen. Het been ziet er trouwens weer goed uit, het is in ieder geval dicht.

De familie doet het in onze ogen heel goed. De vader is elke dag druk in de weer met het maken van zijn maskers en gipsen beelden. Mariska en Jeanette hebben een Krishna beeld besteld. Drie jonge kinderen gaan naar school. Ze zien er allemaal redelijk schoon uit- niet viezer dan gebruikelijk hier in Bangalore-, en houden het huisje goed op orde. En de gezondheid is enorm toegenomen, vooral van de moeder en haar baby en zoontje Fatti, maar bovenal zoals Dorothe gisteren zei: ''ze zijn ontzettend gelukkig in dat huis''. Ze zijn blij en levendig, een wereld van verschil met hoe we de familie in februari aantroffen, ziek, smerig en miserabel, aan de kant van de stoffige weg.

Het enige ''probleem'' dat Mariska al werd uitgelegd door de huisbaas in mei, is dat de buren die in hetzelfde huisje wonen, niet blij zijn. En de huiseigenaar ook niet. Want ''onze'' familie verbruikt 'veel'' electriciteit door de ventilator die dag en nacht aanstaat, en ze verbruiken veel water doordat ze met zijn tienen zijn -eerst woonde er niemand en de buren hebben maar twee kinderen- en omdat de vader veel water voor zijn gipsen beelden gebruikt.En water en electriciteit is voor het hele huisje, inclusief het deel van de buren, op rantsoen. Zelfs inmiddels door Mariska aangeboden extra geld voor water en electriciteit, wil de huisbaas niet aannemen: ''nee, ze krijgen geen druppel extra''. Inmiddels hebben we contact gemaakt met de buren en hebben zij ons verzocht ook hun kinderen naar school te sturen met een uniformpje en schoenen, dus er zit wel beweging in (na ons bezoek is de waterput gelukkig ook weer gevuld), maar het blijft moeizaam. Het contact tussen de twee families is nog niet zo prettig hebben we gezien. En we gaan in juli weer weg, dus we zoeken oplossingen die langer houdbaar zijn dan de termijn van onze aanwezigheid.

Dus zijn we zowel in de conflictbemiddeling gegaan (Mariska tegen de buurvrouw''helpen jullie nu onze familie, door hen te leren schoon te maken e.d., dan helpen wij jouw familie'') als ook zijn we voorzichtig aan het rondneuzen voor een andere woning. Vlak bij ligt namelijk een ''mooie'' sloppenwijk -een paar tenten, veel betonnen schuurwoningen met zo nu en dan een leuk huisje én overal water tappunten, gratis door de regering verstrekt-. We hebben dankzij Dorothé haar wandelingen in februari dit jaar, daar inmiddels ook vrienden wonen, voornamelijk tentbewoners, zie foto's. Met Cato hebben we bij hen thee gedronken in een piepklein huisje/tentje, waar een meisje woont met haar moeder en een poes. Haar buren hebben ons verzocht hun dak te laten repareren, omdat het lekt. En ook dat gaan we doen, want het is nodig en we hebben genoeg geld van jullie gekregen om het te kunnen betalen (750 Euro). Bovendien hebben we geld opgehaald tijdens koninginnedag bij Mariska thuis door het schenken van cappuccino! 500 euro extra voor stichting ANSI op 30 april.

Stichting ANSI is nu een formele stichting geworden en binnenkort hebben we ook een bankrekeningnummer waarop jullie natuurlijk welkom zijn om te storten voor de sloppen- en straatbewoners van Bangalore! Elke cent wordt dubbel en dwars (want we leggen zelf onze tijd en centen er ook bij) goed besteed en in dank aanvaard. Bovendien worden jullie via deze site op de hoogte gehouden wat er mee gebeurd en kan je foto's zien. We hebben ook een digitaal netwerk ophttp://ansinetwork.ning.com/ vele mogelijkheden. Een linkhier naartoe staat bij de links op deze site.En meld je aan op deze site op de homepage -eerste pagina- rechterkant met je emailadres: dan krijg je vanzelf bericht als er nieuwe verhalen/foto's zijn.

Lieve groet en tot ziens op www.bangalore.reismee.nl,

Mariska en Dorothé en Cato