Hallo lieve lezers,

weer een paar waar gebeurde verhaaltjes van mariska van der willigen, dorothe peters en cato hom. Lokatie: Seegehalli, een wijk in Bangalare Noord-Oost, India. Ze spelen zich deze week af in het dental hospital waar Mariska al weken bezig is met een behandeling voor een ontstoken kies, in het onderzoekscentrum Scalene waar behalve Dorothe ook een Amerikaanse hond elke dag in de Cytotron ligt- de cytotron is een apparaat dat een electro magnetisch veld uitzendt waar lichaamscellen op reageren met celvernieuwing of -in geval van kankercellen- juist met apoptose (zelfdoding van de zieke cel).En ze spelen zich af in de slums en bij de familie van Ansi, waar Cato met de kinderen voetbalt en rondloopt met Arjun, de baby.

Tijdens een bezoek aan de slum op een paar honderd meter afstand van onze woning, gebaart een vrouw met een kind op haar heup, dat we mee moeten lopen. Haar dak lekt. Dorothe gaat mee om de boel te inspecteren en komt geshockeerd terug: het is een hut van niks met touwtjes en plankjes gebouwd en geen goed zeil over het geheel, dus het water van de monsoons -het regenseizoen begint hier in juni- loopt ongehinderd naar binnen. In de kranten lazen we al van de gevolgen van de laatste wolkbreuk: tweehonderd gezinnen in het lager gelegen centrum getroffen door overlopende riolen, we zagen foto's van door het vieze water wadende mensen in hun huiskamer en Mariska zou later die week tijdens zo'n stortbui in de tuktuk net op weg zijn naar het centrum. Zo kon ze uit de eerste hand kennis maken met de wegen die in kolkende beken veranderen, heel gevaarlijk daar waar de weg open ligt: mensen die op de stoep of langs de kant van de weg lopen verdwijnen in de vele manshoge gaten waar je normaal netjes omheen loopt - tenzij je blind bent, dan heb je hier ook een groot probleem- en worden ondergronds meegesleurd. In Bangalore zijn ze al weken op zoek naar het laatste vermiste slachtoffer, een jongetje van 6.

Dorothe kent de vrouw van het lekkende dak van haar ochtendwandelingen, de vrouw gaf haar altijd een kopje thee.
Een paar dagen later zijn we terug met een nieuw dakzeil, door John voor ons gekocht. John, de inmiddels in ongenade gevallen tuktukchauffeur- want hij blijkt geen één keer tijdens de maanden van onze afwezigheid naar de familie te zijn geweest om ze te helpen, ondanks het geld dat hij daar vooraf voor kreeg. ''yes, family very good, loog hij telkenmale opgewekt als Mariska hem opbelde vanuit Nederland''- kocht het zeil ergens voor 850 roepie, ofwel 13 euro, een vermogen voor de vrouw die haar kostje voor man en kinderen bijeen scharrelt met bedelen in de stad. En zo breidt Stichting ANSI zich langzaam maar zeker uit.

Terwijl Do het zeil aflevert zit Cato met Mariska in de tuktuk. Tientallen kinderen storten zich op het vehikel, hangen aan het dak, bekloppen het roestige ijzer en een oude vrouw die Do eerder met affectie heeft omarmd, stort zich op Cato als ze door heeft dat Cato Do's dochter is: '' your baby, your baby, roept ze en lacht het rood glimmende spuug bloot. Cato slaat wild om zich heen en roept no no, de oude vrouw taait teleurgesteld af. Later zou Cato zeggen nooit meer die slum in te gaan met dat gekke wijf, en die gestoorde moeder die dit soort idiote mensen leuk vindt!

De volgende dag gaat Dorothe naar Scalene voor haar dagelijkse behandeling, als dr. Kunmar, de baas van het centrum de televisie aandoet en al het personeel en de gasten -de patienten heten hier gasten- voor de tv roept met de woorden: ''het begint!'' Tot haar verbijstering ziet ze de amerikaanse vrouw die haar hond in Scalene laat behandelen (!) in de tv studio zitten met dr. Kunmar. En ze hoort de presentator zeggen: '' dames en heren, we hebben een primeur van een hond die voor kanker behandeld wordt in een revolutionair apparaat, uitgevonden door de geniale dr. Kunmar! Dr. Kunmar zit er glimmend bij in zijn mooie pak en ook de de amerikaanse heeft zich voor de gelegenheid in een schitterende sari uitgedost. Als de behandelend arts van Dorothe de presentator hoort suggereren dat er meer honden behandeld zullen gaan worden, protesteert hij tegen zijn dreigende status van dierenarts door vragend gebarend naar dr. Kunmar te kijken. Deze mompelt sussend nog even door te kijken: in het volgende intervieuw wordt duidelijk dat het een eenmalige experimentele behandeling is van een hond die door haar baasje innig bemind en node gemist kan worden. Dorothe kan de kermis niet meer aan zien en verdwijnt weer in de cytotron.

Mariska is inmiddels voor het abces in de kaak -''u heeft een dubbel probleem: tandvleesontsteking en wortelontsteking- al minstens zeven keer heen en weer geweest en vele uren met verbijstering de gang van zaken in het ziekenhuis aanschouwt. Het is erg goedkoop , voor 20 Euro heeft ze vele bezoekjes, plus foto's, plus een wortelkanaalbehandeling achter de rug- en de behandeling heeft geholpen, want het abces is bijna helemaal weg. Maar er gebeuren vreemde dingen in het ziekenhuis: zo moeten de patienten hun schoenen uit doen en de artsen niet. De vloeren zijn smerig, en Mariska zag één keer in de vroege ochtend schoonmakers die met een gore bos haar de vloer van links naar rechts slaan (!), in plaats van lekker met een emmer sop goed schrobben en dweilen. Na deze '''aaibeurt'' zag ze nog vele vieze dingetjes op de grond. Uit angst naast een zere kies ook nog een abces aan de voet op te lopen, weigerde Mariska verder nog haar slippers uit te doen. Vóórdat één van de vele dokters of studenten haar in de mond kijkt, spoelt de tandarts het materiaal even af onder de kraan. Mariska heeft wel een sterilisatiekamer gezien, maar daar was het angstwekkend rustig. De naalden zijn wel goed, want worden maar één keer gebruikt. En ze heeft alle vertrouwen in haar behandelend tandarts die rap en kundig toch maar het helingsproces in werking heeft gezet met zijn wortelkanaalbehandelingen en onverstaanbaar engels. Nu nog een kroon en dan klaar, 2 weken moet genoeg zijn.

Cato wil elke dag naar de familie, ze is dol op de baby, die ook dol op haar is, want hij vleit zijn hoofdje tegen haar schouder als ze hem oppakt en kijkt ook niet vreemd op, zoals wanneer wij hem oppakken: dan zijn zijn ogen groot en wild opengesperd, ''wat gebeurt er nu'' lijkt hij te denken. Bernard gaat binnenkort weer naar nederland terug en heeft voor de familie vele potten proteinen en vitamines achter gelaten. De kinderen kregen een zak roepies en de vader verkocht een beeld aan Jeanet.

Inmiddels gaan er 3 kinderen van het gezin naar school in hun nieuwe blauw met witte uniformen. Er horen zwarte kousen in zwarte schoenen bij. De meidjes met een bandje en gesp, de jongens veterschoenen (lees: lompe dozen, goed voor een nonnenvoet). Als Doro op een ochtend tijdens haar vaste wandeling de kinderen even een handje gaat helpen, ziet ze aan de schoenen van Ranesh dikke losse knopen zitten. Doe het maar beter vast, gebaart ze, ''strik je veters even goed''. Maar er gebeurde niks: we hadden geen benul dat ze nog nooit een veter vast gemaakt hadden. En dus was er na schooltijd een mooie taak voor Cato weggelegd: strikles geven aan de hele familie. Fatti bleek de snelste leerling. En na een half uurtje kon de hele familie het.

We zijn weer druk met het zoeken naar een andere woning voor onze familie, want de situatie met de huisbaas is onhoudbaar geworden. Willen we een bankrekening openen voor Kashar,dan hebben we de medewerking nodig van de huisbaas. Mariska is helemaal gaar geworden van de onbegrijpelijke burocratie in India, die het dus totaal onmogelijk maakt om voor een arme sloeber een bankrekening te openen of een huisje te huren. Dat het tot nu toe nog allemaal redelijk gelukt is, lijkt een wonder. Ze is vandaag door een vriendelijke bankmanager welwillend geholpen, maar aangezien de medewerking van de huisbaas nodig is, en deze weigert mee te werken, liep het toch weer op niets uit.

Maandag hebben we een officiele dag op de armen school (govermentschool). Stichting ANSI heeft 350 boeken gedoneerd en leitjes. Dus is er een overhandiging aan de directeur en een foto enzovoort. We gaan op verzoek van de schoolook een presentatie geven over Nederland met foto's. Dus wordt vervolgd!

Liefs, Do, Cato en Maris