Hallo mensen,

''ik wil biefstuk en drop met chocolade, en ik wil tortellini, en ik wilslagroom en pannenkoeken, en ik wil pizza. En ik wil graag brownies en appeltaart, en ijs en ...... En ik ga aan papa vragen als ik thuis kom, dat hij danspaghetti maakt met gehaktballetjes en tomatensaus, en hij moet van te voren een appeltaart bakken en mmmmmmm, met heeeeeeeeel veeeeeeeeel slagroom en dat dan als toetje! Zo! De eetwensen van Cato. (en wedden dat ik het helemáál op heb, voegt ze eraan toe). Nou kijken of ze onze pannenkoeken op kan, want we gaan bij Ansi thuis pannenkoekenbakken!We hebben zelf ook al bij de familie gegeten. Leuk en lekker,Gangarmaakt met vlugge handen kleine balletjes bladerdeeg die in de panzich omvormen tot gelaagde pannenkoekjes. Echt Rajasthan verzekert Kashjal ons. Mariska smekt en laat de helft op de grond vallen, '' getver'' roept Cato,en trots schept Gangar onze borden nog eens vol. Do en Cato hebben in het kleine huisje al vele avonden gestoeid engespeeld en gevoetbald en gelachen en we zijnop de thee geweest en we hebben al die andere dingen gedaan, die je normaal doet met vrienden, maar die we eerst niet durfden uit angst voor vieze kleine beestjes. Maar wat zitten we gezellig en wat is het leuk, zie foto's. We zijn met de meisjesnaar de kermis geweest, zondag gaan we naar de dierentuin -op echte tijgersafari-, we drinken met Gangarverse sappen op de hoek, Cato loopt van ons huis naar hunhuis: de familievanAnsi is behoorlijkingeburgerd in de wijk Seegehalli en wij inmiddels ook.
We wordenregelmatig in huisjes, huizen, hutjes ententjes gewenkt, we drinkenmelkige masalathee uit ijzeren bekers,en lachen vriendelijk naar hele families die verrukt reageren als we een paar woorden Kannada spreken: ''gottila'' - ik weet het niet-, ninu enu hesaru, hoe heet je , en zo communiceren we voort, met handen en voeten en ogen en lachen en fronsen en grappen en gek doen.Of boos doen. Want de huiseigenarenwaar we een paar keer boze conversaties mee hebben gehad, zijn omgedraaid,voor het moment, en later zien we dan wel weer, maar verhuizen hoeft de familie niet, nog niet. We waren eerder vorige week op zoek gegaan naar een nieuw huisje om ons lieve gezin van de boze buren en huiseigenaar te verlossen. En we hadden al op een lief erfjeeen klein kamertje gezien voor de helft van de huidige huurprijs, maar nee, gelukkig het hoeft niet meer, want, zo vertelt de christelijke huiseigenaar aan Do: '''we hebben besloten geen ruzie meer te maken, want als we dood gaan dan zijn onze handen leeg´´ en , ze vervolgde:´ we gaan de buren verhuizen, want die ruzies moeten ophouden en we hebben gezien dat jullie familie veel buitenruimte nodig heeft voor de beelden en die zitten daar goed, dus vandaar!'' En de familie zít er héélgoed, de vader is met zijn gezin aan het werk, hij maakt veel mooierebeelden nu, heel gedetailleerdgeschilderd met eersteklas verf.(zie foto) . We suggereerden de vader om zulke dure beelden te gaan uitventen bij rijke huizen, maar hij lachtte zijn bruine tanden bloot en schudde': nee, ze geven er 100 roepie voor anderhalve euro) , Do tegen Maris : tweehonderdvijftig bij de bijenkorf.

Wij konden het nietgeloven enwe vroegen rond, met een foto van een prachtige Laksmi in de hand:intelligent uitziende mensen gaven niet meer dananderhalve euro. ''wááát, gilde Maris, in Holland honderd euro mevrouw. Haha,'' waarom '' wilden de Indiers weten. Nou weten wij veel, omdat het onwijs mooi is , omdat het handgemaakt uniek is, dagen aan gewerkt, omdat het een god is,omdat ergoudverf op zit en zilver. We broeden nu op een plan hoe we de omzet van Kashal kunnen vergroten door deze beelden in nederland te verkopen. Zo heeft Mariska een koffer aangeschaft om daar wat beelden in mee te kunnen nemen en we hebben als try out een lelijk beeldje in een doos naar Utrecht verzonden. én we hebben 10 beelden besteld die we gaan verschepen. Viktor gaat het regelen:''mijn schoonzoon heeft een exportnummer'', nou das mooi, dus we proberen het gewoon een keer.

We zijn bezig om voor stichting ANSI een rekeningnummer aan te vragen bij de Triodosbank. Zogauw dit bekend is dan zullen we het op de site zetten We hebben van februari tot nu in totaal ong. 1200 euro uitgegeven. Dit bedrag is door jullie en door de bezoekers bij Mariska thuis op koninginnnedag bijeen gebracht. En: het is niet te geloven maar de juf en klasgenoten van Cato hebben een actie voor de kinderen van in Bangalore georganiseerd met spelletjes en activiteiten op het schoolplein en zo ruim 350 euro op gehaald! Dit geld hebben we nder meer bedacht voorbijles van Badam, Indra en Gamesh, Do is erbij geweest dat de drie ´s middags A´s en B´s tekenden op hun leitjes /zie foto´s. En, hoorde ze van Gangar:de kinderen gaan elke dag 2 uur naar bijles ná school. Ook de schoolboeken en leitjes die we voor de school gekocht hebben ter waarde van 150 euro zal door de school van Cato /de Vrije School Utrecht worden betaald uit de door de kinderen bijeengebrachte euro´s. Geweldig he. Vandaag waren we op de armenschool , want, zo had de bovenjuf ons verzekerd:de boeken zouden gearriveerd zijn en er zou een heuse journalist aanwezig zijn om het moment dat we de boeken aan de kinderen zouden uitreikenvast te leggen voor de krant. Veel vertrouwen hadden we er niet in toen we naar het schooltje liepen, want hoe vaak waren we niet alergens geweest zonder resultaat. Maar toen we erheen liepen schalde ons de indiase hoempapa feestmuziek vanuit de verte al toe, het voltallige bestuur, onverstaanbaar engels sprekende heren, was aanwezig , de kinderen zaten al klaar op de grond in hun witte pakjes, behalve natuurlijk weer onze kinderen die altijd precies dié kleur pakjes aan doen die nou juist niét voor die dag bestemd zijn, en de bovenjuf liep zenuwachtig rond te schreeuwen, op Mariska´s mobieltje stonden al twee gemiste oproepen , vóór het plein een verhoging met bloemen en stoelen en microfoons en hoog opgetaste stapels boeken en leitjes. De ceremonie kon beginnen, het hoofd van de school hield een lange toespraak in het Kannada, daarna hield Maris een stichtelijk praatje tegen de kinderen over dat als ze goed hun best deden dat ze dan later ook kinderen konden helpen, alsof ze daar zin in hadden.Dr. Kumar, de cytotronuitvinder tevens hoofdsponsor van de school roemde nog eens zijn instituut, terwijl de kinderen naar Dorothe , Cato en Mariska keken, zwaaiden en riepen.
We herkenden kinderen uit de slum en natuurlijk onze kinderen: Indra en Badam die trots keken, ze kénden ons. Moeder zat achter ons, was er ook bij en Ramesh was ziek en keek zielig toe van een afstandje. Cato had Gangar met haar kleine zoontje erbij gehaald. Mariska kon nog net verijdelen dat de struise bovenjuf Gangar weer weg stuurde , want het kastensysteem is dan misschien wel officieel afgeschaft, maar in de praktijk lopen er hier muren -ok letterlijk: er staan murentussende grote slumwijken en hun buren- tussen bevolkingsgroepen.

Morgen krijgen we een exemplaar van de krant van Karnataka, als het goed is staat er een foto van ons. Misschien wel een foto van Mariska in saree, die luid in de microfoon alle kinderen toesprak+ het gaat hier om jullie, om jullie toekomst. Na de uitreiking van de boeken is Do met Cato, en Gangar de klassen in gegaan om foto´s te maken en ging Mariska voor de laatste keer naar het ziekenhuis om dan toch eindelijk die kroon te laten zetten. Eind goed al goed. De enige klus die nog niet geklaard is is het openen van een bankrekening voor de familie. De regels zijn zo gemaakt dat de armen buiten blijven, want alles wat ze niet hebben: rekeningen op hun naam, contracten, pasjes, hebben ze wel nodig om een bankrekening te openen. Mariska is al bij 3 banken geweest en op één vriendelijke vrouwelijke manager na die haar wel wilde helpen, waren het hemeltergende Kafka achtigegesprekken. We willen nu gewoon met DHL of andere koerier een pakje met geld opsturen om de huur te betalen. Do en Maris hebben in een toneelstukje voorgedaan hoe dat zal gaan en wat Kashal en Gangar moeten gaan doen: zich bekend maken in de hele buurt, zodat als de koerier rond gaat vragen waar het pakje heen moet (mrs.Gangar en mr.Kashal tegenover huis zus, op de hoek bij postkantoor zo, want van normale adressen hebben ze hier nog niet gehoord) hij de goede kant uit wordt gewezen. Kashal tikte op zijn hoofd en lachte instemmend toen hij het toneelstukje eenmaalbegreep: ''wat zijn jullie slim''.Ja, lieve Kashal, dat hopen we, want het is wel een gokje, maar we hebben zéker de zegen van Gamesha en Lakshmi.

We hadden in februari een ontroerende ontmoeting gehad met de bewoners van een kleine slum, waar Marja nog ijsjes voor wilde laten bestellen, en daarvan hebben we een prachtige foto toengemaakt.Deze foto hebben we hier op groot formaat met laminaat laten afdrukken en mét de foto en zakken vol koek, fruit en groenten gingen we weer op bezoek.In ons achterhoofd de vraag van de ''leider'' van de slum of we iets konden doen aan het gebrek aan water. Toen we aankwamen zagen we nog drie heren, in pak -zie foto- die foto's aan het nemen waren, jawel, een heus NGO, non govermental organisation, die officieel hulp kwamen verlenen. We zeiden: ja , ze hebben water nodig, en ja, dat wisten ze, want daarvoor waren ze hier. Geweldig. Onze ''collega's'keken enigszins verbijsterd toe hoe we de slum ingingen met de foto en de zakken eten, maar toen ze de foto zelf ook zagen waren ze helemaal enthousiast, prachtig en geweldig,en niet meer zo strak in het pak formeel. Er blijkt ook een nederlander voor ze te werken, dus wordt weer vervolgd, want die gaan we natuurlijk bellen!

Heel veel liefs en tot snel, want volgende week vliegen we terug naar HOLLAND!

Do, Maris en Cato