'Bent u die mevrouw die de Cytotron 'de geluksmachine' noemde op het weblog?' vraagt de verpleegkundige bij mijn binnenkomst in het nieuwe Leidse cytotroncentrum. ‘Uh ..oh ja, ja, dat ben ik' zeg ik verrast. Ja, de geluksmachine mijmer ik en mijn gedachten gaan terug naar de Cytotron in Bangalore, India. De lieve mensen in het behandelcentrum, de zaal waar 5 machines gezellig naast elkaar staan en we elkaars blote voeten zien die uit de machine steken, terwijl we daar lekker liggen. Bruine elegante Indiase voeten, witte westerse voeten van een iets groter formaat, alles gezellig bij elkaar. De verpleegsters die je een aai over je bol geven, de dokter die zingend langs loopt. En nu dan hier in Leiden, de tocht door Leiden naar een kantorenterrein, de auto parkeren en dan ligt daar het Leidse behandelcentrum met de geluksmachine. Mooie glazen deuren die zich automatisch openen bij binnenkomst . Ah ja! Wit geschilderde ruimtes, een aangename wachtkamer met senseo en waterkoker, een pot koekjes en tijdschriften op een lange modere tafel, de balie met daarachter vriendelijk lachende mensen die bij mijn binnenkomst er gelijk achter vandaan komen om me te verwelkomen. Een wachtruimte met bankjes met vrolijke kussens, het ruikt naar nieuw. En daar staan ze dan:goud gekleurde Cytotrons, in elke ruimte één. Zelfs de cytotron ziet er luxer uit dan het exemplaar in India. Door een zijraampje kan ik ze zien staan. Uiteen machine steken benen gehuld in een jogging broekmet zwarte sokken aan de voeten gestoken. Na deze man ben ik aan de beurt. Ik ga in de wachtkamer zitten en maak kennis met een vriend van de meneer die behandeld wordt. Hij vertelt: 'ik ben net terug van vakantie en ik heb mijn vriend dus 14 dagen niet gezien, hij ziet er echt een stuk beter uit'. Aha, goed nieuws om enthousiast weer aan een behandeling van 28 dagen te beginnen, de reis van Utrecht naar Leiden te ondernemen voor elke dag 1 uur behandeling ''geluksmachine''.

Elke dag vergezelt iemand mij om me te rijden en om mee te praten. Het is ontzettend fijn om het samen te doen, elke dag 2 keer 3 kwartier bijkletsen met vrienden en familie in de auto. Drie broers van me komen uit de achterhoek en Amsterdam om met hun zus mee te gaan naar Leiden. Kopje thee erbij, boterhammetje en peertjes uit de boomgaard van een lieve vriendin uit Acquoy. Soms rijden we na de behandeling door naar het strand in Katwijk voor een haring en een wandelingetje.

'Daar gaat u dan, uw eerste keer in Leiden' hoor ik de lieve verpleegster zeggen en ik word door haar de machine ingezoefd. Tot mijn verbazing is er intercom contact tijdens de behandeling. Èn een camera! En ik lig alleen in het kamertje waar één cytotron staat. Ik denk even aan het zaaltje in Bangalore waar we zelfs wel eens yoga hebben gekregen van een verpleegster terwijl er een patient behandeld werd. Ik glimlach en vind het allemaal goed. 'Wat wilt u, dat ik om het kwartier u waarschuw hoever de tijd is, of wilt u met rust gelaten worden?' 'Laat me maar lekker soesen, ik merk het wel wanneer het uur voorbij is' antwoord ik. De machine gaat aan, het constante geluid is vergelijkbaar met een airco, maar dan het vertrouwde geluksgeluid van de Cytotron, alsof er vogeltjes fluiten , mmmmmpiep mmmmmmpiep mmmmmpiep. Ik glij weg in visualisaties over slinkende kankercellen, zwarte bolletjes, met glazen omhulsels die ik moet rollen om ze dan langzaam te zien afbrokkelen. Ik roep mijn imuunsysteem op om actief te worden, kom op, werk aan de winkel.

Zowel in Bangalore als in Leiden is het contact met mede patienten intens,. Er is geen tijd te verliezen, geen gelul over onbelangrijke zaken. Recht op het doel af, wie ben je, wat drijft je?

Er wordt ook een jong meisje behandeld, ze wordt binnen gebracht en heeft zichtbaarveel pijn, een groepje mensen draagt haar heel voorzichtig uit de ambulance, maar ze kermt het uit. Sorry, zegt een grote man, die haar hoofd ondersteunt, dat ik je pijn doe. Ik krimp in elkaar en zie het kleine magere lichaampje in het witte laken. Waarom? flitst door mijn hoofd, maar dat is de domste vraag die ik mezelf kan stellen, het antwoord zal nog dwazer zijn. De volgende dagen wordt het meisje twee maal per dag behandeld om haar pijn te verzachten, en ik zie gebeuren hoe zezonder pijn uit de ambulance getild kanworden,vredig kijkt zeom zich heen. Ook de mensen die haar omringen zijn geruster. Lieve kind dank je wel.

Na een week steken er uit de andere cytotron 2 voeten gehuld in zwate panty kousjes. Later zal deze mevrouw me vertellen hoe verbijsterend het is om na ongeveer 14 dagen van de behandelingen te merken dat haar lichaam weer wat op gang komt: 'Ik heb weer oorsmeer, ik transpireer weer, ben sinds tijden weer normaal naar de w.c. geweest, mijn darmen gaan weer werken.'

Na zo'n 3 weken begin ik me beter te voelen, mijn energie neemt toe, en ik heb zelfs zin om zélf naar Leiden te rijden en doe dat ook een paar keer, in goed gezelschap. En ik ga een paar keer na de behandelingen naar Katwijk naar het strand.

Ook ontmoet ik een echtpaar waarvan de vrouw behandeld gaat worden, we praten met elkaar over hoe intens het leven is geworden als de dood in beeld komt. Het beleven van mooie momenten met elkaar, met de kinderen, met familie en vrienden, we wisselen gdichten uit, tippen elkaar over inspirerende boeken, zo ook met een mevrouw uit Zeeland en met de staf.

Boeken die me ontzettend inspireren op het moment zijn: 'Samen sterk bij kanker' van Henk Fransen, de boeken van Simonton, en het 'Tibetaanse boek over leven en sterven' van Sogyal Rinpoche.

Ik dank alle lieve mensen van het Cytotroncentrum In Leiden voor het warme en hartelijke contact. In het boek 'Wijsheid uit India, 365 dagen, staat op de eerste pagina een tekst van Krishnamurti: 'je bevrijden van het bekende heet sterven - dan pas leef je écht'. Dank jullie wel.

Liefs van Dorothé