Met een koffer vol meuk, een hart vol verwachting en behoorlijk de zenuwen inmijn buik vlieg ik via Londen en New Delhi naar Bangalore. Voor de derde keer sinds Dorothé en ik vorig jaar januari onze reis begonnen. Is het voor pleasure of business vragen mijn amerikaanse facebook vrienden waar ik sinds kort nachten virtueel mee doortrek opZooworld. Ik doe het voor mijn plezier maar het is wel zakelijk, antwoord ik meestal. Want als we stichting ANSI niet hadden dan zou ik niet gaan, en tochga ik met vakantie 10 dagen lang in een goed hotel,terug naar Bangalore.

En nu, na drie dagenIndia,blijkt hetheerlijk vertrouwd.Dat het in New Delhi alweer een eindje over de dertig graden was viel me pas op toen ik de geurende bloemen op het vliegveldrook. Verrek het is hier zomer, dacht ik, terwijl ikmetwollen bodywarmer en leren laarzennog helemaal in de langste winterstand ooit, zwetend om me heen stondte kijken en de lopende band aftuurde naar de koffer die nooit meer kwam.En toen de vertrouwde Kafkasituatie die volgde: ''nee mevrouw als u geen stempel heeft van balie 2 dan kunt u hier niet een copie krijgenvan uw aangifte van koffervermissing en zonder copie krijgt u geen koffer, envaag zwaaiend naar een plaatsachter hem waar ik alleen de toiletten kon ontwaren, stond debaliemedewerkerde volgende verhitte toeristminzaam te woord.Balie 2bleek eenformicatafeltje met eendikke man erachter, het leekophet kantoortje spelen dat ikdeedtoen ik 8 was enik was blij dat mijn vliegtuig naar Bangalore zes uur later zou vertrekken. Die tijd meende ik wel nodig te hebben toen de man mij streng aankeek en zei dat het formulier niet goed was ingevuld. Mijn bezwaar dat de vorige ambtenaar dit op zijn geweten had werd weggewuifd met een minachtend handgebaar en een: ''die weten er niets van, want dat is een andere afdeling, die zijn van de vliegtuigmaatschappij, maar wij zijn van de verzekering. ''U moet opschrijven wat er precies in zit, per kledingstuk en wat die waard zijn en of het nieuw of gebruikt is.' Vele urenen een vlucht naar Bangalore later bedacht ik me in de taxi op weg naar een kledingzaakweer van alles wat óók nog in de koffer zat. Maar het maakte gelukkig toch niet uit, want toen ik alles zo goed en zo kwaad mogelijk had opgeschreven van lippenstiften en prijzen aan toe besloot de man tevreden knikkend:'ja,u krijgt dit toch niet hoor. We keren nooit meer uitdan 10.000 roepie (150 euro)''.Toen ik hem daarop huilend -een beetje maar hoor- zei:'' maarik wíl helemaal geen geld, ik wil gewoon mijn kohoohooffeer'' had hij het helemaal met mij gehad.En ik weer -even- met India.

De volgende dag, ging ik, in mijnnieuwegezellig gebloemderoze rok gestoken met daarop een iets te krapsynthetisch topje, maar uitpuilendeborsten was niet zo erg meende ik me te herinneren, en een légginghad ik wel aan,op zoek naar de familie Ansi. Diezijnnamelijk verhuisd. Dat wist ik wel, want de vorige keer hadden we een mobieltje gekocht voor de vader van het gezin en daarop heb ik hem regelmatig gebeld. En uit de telefoontjes was ik wel wijs geworden dat ze verhuisd waren, maar niet waar naar toé. Ik besloot John te bellen, onze in ongenade gevallen tuktuk chauffeur, om me naar de werktent te brengen, in de hoop dat die er nog zou staan. En ja hoor!! Daar kwamen de drie oudste kinderen eruit. Ansi en Fatti stralend en hun grote broer er breed lachend achter aan. Ze wisten dat ik kwam, want ik had ze wat vaker gebeld dan normaal en elke keer gezegd: coming, coming next week, tomorrow enzovoort.

Met Ansi die me steeds zei: room soeper, room soeper (ons huis is geweldig) naast me in de tuktuk en Fatti erachter aan rennend ,reden we toen de wijk onmiddellijk tegenover de werktent liggend in, naast het hotel nota bene, en even later waren we gearriveerd. En ik kan het nog steeds niet goed geloven, maar ze wonen in een hele gezellige wijk, in twee kleine kamertjes met een keukentje in een mooi pand, met een supervriendelijke huisbazin die erevenbij kwam zitten. En alles ziet er tiptop uit, kijk maar op de foto's. En ze zijn vrolijk en gezond en blij met waar ze wonen. Ganga wees de hele tijd lachend op de huisbazin en vertelde me dat ze het goed met haar kon vinden i.t.t. de vorige huisbazin waar veel problemen mee waren. En de sfeerwas opgewonden en verheugd. Ontroerdroep ik: soeper, soeper (vertaling:geweldig wat mooi hier en wat zien jullie er goed uit en wat ben ik blij jullie zo te zien) en maak ik foto's van het porceleinen kopje dat ze voor me neerzettentussen hun eigen metalen bekers, en van de plastic stoel die voor me wordt aangerukt, en van de pannen die netjes aan de keukenmuur hangen, en van de gasflessen die vol en dik zijn. En daar komt Ansi naar binnen gerend en reikt Kashal tweezojuist gekochte sigaretten aan. En zorook ik zwijgend een sigaret met de vader van het gezin terwijl de familie toe kijkt. En ben ik na een half jaar van het roken af te zijn toch weer voor de bijl gegaan. Ik kon het niet weigeren.

Wordt vervolgd.