Hallo lieve lezers,

wederom een waargebeurd sprookje uit Bangalore. Het sprookje van onze familie gaat natuurlijk gewoon verder. En daarnaast hebben we een nieuw sprookje, of eigenlijk een mysterie: Orbs! Niet velen van jullie zullen hiervan gehoord hebben, ik gelukkig wel, want orbs verschenen op foto's die ik nam van een prachtige boom aan het eind van de straat waar de familie Ansi nu woont.En als ikze niet eerder had gezien op een foto die tijdens een avatartraining in amerika werd genomen danhad ik ze wellicht gemist.Kijk maar op de foto's: honderden lichtballen waarachter de boom die ik wilde fotograferen nauwelijks nog waarneembaar is. Opinternet kan je van allesvinden over Orbs. Wat het betekent? Tsja, datweet ik niet. Veel.Orbs gaan over het mysterie van het leven, over God, over het Universum, over dat de aarde een levend organisme is en geen grote bal waar me maar liefdeloos in kunnen graven en hakken zonder dat het pijn doet. Orbs gaan over de Liefde en de Waarheid, over het Absolute en het Ene achter de pracht aan verscheidenheid van landen, talen, mensen, kleuren, geuren en gedachten. Ik heb vandaag de bomen omhelsd waar ze gisteren verschenen,voor zover het ging, wantde bomenwaren nog veel dikker dan ik, ouder ook, honderden jaren zeker, misschien wel ouder. Ik zag toen pas dat er een klein altaartje tussen de bomen staat met spatten verf in allerlei kleuren en tekeningen van de Hindugoden. En dat de vrouwen die in de schaduw onder de boom zaten allemaal hun slippers hadden uitgedaan. Uit respect. En dat aan het eind van de straat van onze familie!!

Het tweede sprookje is dat ik vandaag in het huis van de familie niet alleen heb gegeten -dat doe ik elke dag- maar ook ben gaan slapen! Overdag dat wel. Op eerdere uitnodigingen was ik nooit ingegaan, want bah en wie let er op mijn tas, en getsie nee. Nu strekte ik me uit op het matje dat voor me klaar gelegd werd en ik hoorde nog even het gefluister en gegiechel van de kinderen voordat ik vertrok naar dromenland. Wederom echt gebeurd!

Sprookje drie is het sprookje van defamilie dievorig jaar aan de grote weg in Bangalore verarmd en miserabel werd aangetroffen. Aan wie een jaar geleden, toenDorothé en ik een huisjevoor ze gevonden hadden, doormij een t.v. werd beloofd áls ze na een jaarin een schoon huis zouden wonen en de kinderen nognaar school zouden gaan en Kasjal nog zou werken aan zijn beelden. Dus? Ze hebben een teevee! Met een echt meubelstuk. Ik weet niet waar ze trotser op zijn, de tv kast met glazen deurtjes en daarop een mooie kaars of de tv zelf. Hun eerste meubelstuk mét t.v. Ik heb er nog een stichtelijk praatje bij gehouden over hoe ze dat zelf hadden gecreeerd door zo positief bezig te zijn enzovoort, en dat ze natuurlijk talen moesten leren van de t.v. -indachtig mijn dochter Tess die op haar zesde (echt waar!) al vloeiend Engels sprak door dag en nacht naar Cartoon netwerk te kijken-toen Ansiin gezang uitbarstte -en het klonk nog goedook- om aan te geven dat ze vooral in liedjesprogramma's geinteresseerd was. Geen mtv maar het indiase gejubel uit allerlei staten.

Het laatste sprookje van vandaag dat ik ga vertellen -want er zijn er nog veel meer, maar het moet niet vervelend worden- is het sprookje van John de tuktukchauffeur van februari die zich superieur voelde aanonze arme immigrantenfamilie en die dusnooit naar binnen wilde, laat staan thee met ons dronk, vandaag mét zijn eigen zoontje én de kleinste kinderen van Ganga en Kasjal naar het circus is geweest! Ik was zelf al geweest met de ouders van Kasjal -die ze al 15 jaar niet gezien hadden,óók een sprookje- en Gaga en Kasjal zelf. Olifanten die een tempeldienst houden, een olifant die met zijn dikke kont op een stoeltje gaat zitten, papegaaien die met een fietsje over een draad fietsen met nog 2 parkieten links en rechts in zijn mond. Nou ja, wreed en prachtig. Bij de hondjesact moest ik huilen want ik zag de angst in hun ogen, maar verder leken de andere dieren wel content. Ze waren ieg allemaal goed gevoed en geen wonden op hun huid, daar zat ik natuurlijk gespannen op te letten. En acrobaten! Ongelooflijk mooi en doodeng, hoog, balancerend, kleine kinderen -ook verboden natuurlijk bij ons- die doodenge hoge dingen dingen. Adembenemend. Twee motoren in een grote bal ter grootte vanDo's keuken,die rondrijden, ín die bal, keihard. Hoe kán het. Een sprookje. Alweer. Enwaar gebeurd.

Nou goed, nog 1 klein sprookje dan:Marja, een trouwe donateur van onze stichting, heeft eindelijk haar zin gekregen: ijsjes uitdelen voor een slum. Nou ja een beetje haar zin, want het was geen slum, maarBatteralhalli, de wijk van de familie. Maar evengoed met arme kinderen natuurlijk. Kijk maar op de foto's.

En nog een piepkleintje dan: ik heb de lieve straathond van Viktor'sstraat gezien,het teefjewaar ik mee bevriend ben geraakt in februarien die in juni 8 jongen had. Die nu allemaal dood zijn hoorde ik. Ik riep in het nederlands: ''hondje, hondje, kom dan'' en ze kwam aan-ge-stóven,uit het veld en met een paar sprongen overhaar nieuwe puppies die ik al had gezien,heen.Ik heb gelijk een zak eten uitgegooid voor d'r en 10 kilo hondenvoer besteld bij de plaatselijke super.Ga ik morgen aan Viktor geven, want die zorgt tegenwoordig voor deze straathond! En dát is het grootste sprookje. Dat hij de hond eten geeft, vies eten oké, maar toch.En Viktor?, dát is weer een ander verhaal. Nog even dan: gisteravond zat ik met blote benen en rok achter op de brommer met mijn armen om hem heen geslagen.Na een overmatige maaltijdat Viktors place.Een echte liefdesaffaire waar de buurt nog veel lol aan had.

Ik vermeld nog evenhet gironummer van stichting Ansi voor iedereen die -weer- wil bijdragen want we hebben nog veel meer op stapel staan: de bouw van een huis in Rajastan voor de familie van Kasjal. Kosten 100.000 roepie ofwel 1.500 euro. Voor een betonnen eigen huis met twee kamers en een keuken. De familie gaat terug naar Rajastan, alleen de vader blijft hier met zijn zoons om geld te verdienen. De planning is 3 jaar dus dat we hetbij elkaar krijgen is wel zeker. En we -we, want ikoverlegélke dag met Dorothé via Skype- gaan proberen de kinderen op een particuliere school te krijgen in de wijk waar ze nu wonen. En dat kost ook geld.Wordt vervolgd. stichting ANSI, 390291765 te Utrecht.