Schoenen, rugtassen en kamelen

Lieve mensen ,

Hier een verslagje over de laatste India reis, dit keer naar Sadri in Rajasthan en natuurlijk ook weer naar Bangalore in het zuiden van het land.. We hebben dit keer twee gezinnen en twee scholen met in totaal 400 kinderen kunnen helpen met van alles, varierend van ziekenhuisbezoek voor Mahendra, de oudste zoon van het gezin uit Sadri en schoolgeld voor hem en zijn drie zussen en broertje, tot schoenen, schriften en schooltassen voor alle 75 leerlingen van de Battherahalli Governement School in Bangalore. Alle kinderen liepen op blote pootjes en slechts een enkele gelukkige had een half vermolmd rugzakje waar de boeken en schriften ingaan, dus de kinderen waren verrukt toen de spullen werden gebracht, zie de foto’s.

Eergisteren kwam de verkoper de schoenen uitreiken, de dag tevoren had hij de maat van alle voetjes genomen, en op dezelfde tijd kwam ook de tuktuk met de schooltasjes. Toevallig was het een feestdag en werd er door de kinderen in de ochtend Om Shanti gezongen dus het was mooi dat juist op deze dag alles werd uitgedeeld.

Schoenen aandoen met veters is niet zo makkelijk, veters strikken moet geleerd worden, en de schoenen zitten ook vaak verkeerd om, zelfs nog bij onze familie Ansi die toch al vaker schoenen hebben gehad J .

De andere regeringsschool in Seegehalli heeft twee grote schoolborden gekregen die naar het schoolplein gewield kunnen worden, zodat alle 350 kinderen tegelijk les kunnen krijgen bij bijzondere gelegenheden.

In de afgelopen twee jaar heeft deze school van ons schoolboeken, een televisie en een dvdspeler ontvangen. Schoenen hebben ze vorig jaar van een andere donor gehad. En notitieblokken krijgen ze elk jaar van een IT bedrijf in Bangalore. Padmavati, de ondernemende onderwijzeres van deze school die in April 2012 naar Nederland komt, vertelde dit keer, dat ze dank zij onze steun boven het maaiveld uit gekomen waren (met een grote tv en dvdspeler waar de kinderen allerlei extra’s op te zien krijgen en nu dan met die enorme mobiele schoolborden) en ik kan dat goed merken aan de school, aan de sfeer daar, want toen we er twee jaar geleden aankwamen was het niet half zo gezellig als nu. De lokalen zijn versierd met tekeningen, ik heb de indruk dat de kinderen vriendelijker behandeld worden (met een stok de kinderen slaan en schreeuwen tegen de kinderen is standaard op de indiase lagere scholen, vorig jaar heb ik in een praatje voor onderwijzers verteld hoe wij in Nederland de kinderen stimuleren door leuke dingen met ze te doen en creatieve vakken te geven en ze te prijzen en niet door voortdurend te schreeuwen en te dreigen (ik hoop tenminste dat dat in Nederland niet gebeurd J )

En hoewel ik me niet zoveel illusies maak over het onderwijs (ik heb bijvoorbeeld vaker dan eens mee gemaakt dat ik niet met een docent Engels kon communiceren omdat deze geen Engels sprak of verstond J) merk ik wel dat het onderwijsteam in ieder geval veel opener en enthousiaster voor de school en de kinderen is dan twee jaar geleden. Dat werd ook door Padmavati bevestigd.

De kinderen zelf zijn ook beschaafder haha, eerst werd ik altijd omsingeld en bestormd, maar nu komen ze vrolijk aan gelopen en zwaaien en lachen ze wel maar duwen en trekken ze niet meer. Nou ja dat kan ook komen omdat ze me nu kennen natuurlijk, maar toch voelt het beter.

Dit keer kwam ik eerst in het Noorden van India aan, vier dagen op bezoek bij de familie Champalal, de naam van de vader, vier kinderen en drie volwassenen. Ik had een koffer vol met speelgoed bij me dit keer, voor de hele buurt/dorp. Daar had ik nog nooit eerder aan gedacht, maar nu had ik van alles bij me, badmintonrackets en shuttles, tennisballen, springtouwen, barbies, boekjes met engels en hindi, pennen, papier, gekleurde klei, pluche knuffels, enzovoort. Vooral de tennisballen, de springtouwen, de pennen en knuffels waren een groot succes, dus die neem ik volgende keer weer mee. Vimla, het jongste gehandicapte meisje was onmiddellijk onafscheidelijk van haar pluche hond. Even later waren twee buurmeisjes een tennisbal aan het overgooien (zie foto) en de hele buurt kon mee genieten want alle kinderen kregen wat of deelden ten minste in de vreugde en opwinding. De kinderen hebben in hun hele leven nog nooit speelgoed gehad of gezien, want in het stadje Sadri waar ze wonen is er niks voor hen te koop. En ze zijn straatarm, televisie heeft niemand daar. De vloeren en muren van de huizen van de wijk waar onze familie woont zijn van koeiemest, dat is schoon en zelfs desinfecterend heb ik me laten vertellen, de koe is niet voor niks heilig in India, zelfs haar poep is iets bijzonders, nou ja ik gooi het regelmatig in mijn tuin en daar is het ook goed voor.

Over het dak ritselden ratten toen ik daar eens lag te slapen, maar ook die zijn heilig in India, dus dat gaf ook niet. Op de foto’s zie je de ratten van de muizentempel waar ik ben geweest, (micetemple zeiden ze tegen me, maar toen ik er was zag ik hele dikke grote muizen met hele dikke lange kale staarten hahaha, ratten dus, overal waar ik keek hingen ze lui over de reling of opelkaar gestapeld in de hoek)

Behalve het speelgoed ben ik schoolgeld gaan betalen voor de vier kinderen, 17.000 roepie, dat is 300 euro ong. een wereld bedrag ook voor ons, maar voor Champalal onbetaalbaar. Hij verdient 3.500 roepie per maand als elektricien van een hotel en zorgt hiermee voor zijn vrouw en kinderen, en ook voor zijn oude moedertje Konkoe. Zie foto’s. Het gaat goed met het gezin, Mahindra het jongste jongetje is megaslim, dat zei ook het hoofd van zijn school, tegen mij sprak hij al beetje engels, en hij was niet bij me weg te slaan, wilde alles weten van de laptop, was in de boekjes geinteresseerd, ging mij Hindi leren enzovoort. Dus voor hem is onderwijs een mogelijkheid tot een goede toekomst. Het gezin in Bangalore heeft dochter Indra als de meest leergierige. Ons idee is dat ze onderwijzeres zou kunnen worden. Ik heb al een verzoek gekregen van haar voormalige onderwijzeres om haar op een andere school te doen zodat ze haar beter in de gaten kunnen houden en extra onderwijs kunnen geven waar nodig.

Voor de nabije toekomst willen we een rolstoel met grote banden speciaal gemaakt voor ruw terrein en zand gaan brengen naar Rajasthan. De fabrikant in Nederland wil korting geven omdat het een goed doel betreft (maar dat geldt natuurlijk voor elke rolstoel haha dus het wordt toch wel duur, een nieuwe kost 2000 euro). De rolstoel kan voor Vimla gebruikt worden maar ook voor Konkoe of andere mensen uit de buurt die naar het ziekenhuis moeten. De wegen zijn van zand en vaak modderig, dus een gewone indiase rolstoel voldoet niet.

Ik denk in oktober weer te gaan als we genoeg geld bijeen hebben, en anders wordt het maart. En we zijn ook bezig om de benodigde papieren voor Padmavati te verkrijgen zodat ze naar Nederland kan komen. Ze zal dan een maand in Utrecht bij ons thuis wonen en naar scholen gaan die interesse hebben om een school voor de armen te adopteren in het deel van Bangalore waar we actief zijn.

Ik ben inmiddels weer thuis en kijk terug op een hele mooie en vruchtbare reis. En ik dank alle sponsors vanuit de grond van mijn hart! Tot de volgende keer! En Namaste! (de God in mij groet de God in jou)

Happy Diwali!!

Ja voor het eerst andersom aan het bloggen ben ik. Eerst de foto's en dan het verhaal. Want Rajastan en een treinreis van twee nachten en drie dagen is een fotostory! Ik heb geen fotoruimte meer dus als iemand zin heeft om fotoruimte te kopen: graag! En anders delete ik elke keer weer wat van andere fotoseries. Ik begin maar gelijk met het banknummer op te geven voor iedereen die wat wil en kan missen voor de familie van Ansi in Bangalore, de twee scholen die we hier ondersteunen én voor een nieuwe familie vlak bij Ranakpur. Stichting Ansi, Triodosbank 390291765. Alles welkom want 100 roepie is hier al genoeg voor eten voor een heel gezin met acht kinderen voor een paar dagen, en dan heb ik het over anderhalve euro ongeveer.

We hebben een nieuwe familie voor Stichting Ansi, de familie van Champalal. Ze wonen in een dorpje Minokajupa geheten in het noorden van India. Er zijn vier kinderen: Piesta, Mender, Sudesh en Vimla, de vader Champalal werkt als onderhoudsmonteur in een hotel in Ranakpur, en er is een oude moeder Konkoe geheten. Zie foto's. De moeder van de kinderen is overleden. Het gezin verdient 3.500 roepie per maand, dat isnet genoeg voor dechiapatti en het huisje, maar niet genoegvoor scholing bijvoorbeeld en daaromging hij met zijn baaspraten toen ikin het hotel logeerde waar hij werkt. Hij vroeg de hotelmanager of deze met mij wilde pratenvoor hulp bij het scholingsgeld.Ze gaan nu naar een governmentschool , deze is gratis, maar er zijn 150 kinderen en maar 1 juf. De armoede op het platteland dat ik nu gezien heb in Rajastan is vele malen groter dan in de stad. De schoonheid ook trouwens dus ik ga geen zielig verhaal schrijven, maar het zou heel fijn zijn als we wat geld bij elkaar kunnen brengen om ook Champalal uit de brand te helpen. Letterlijk bijna want één van de problemen is zijn dochtertje Vimla die zich als baby heeft gebrand en daardoor delen van haar voeten mist. We zijn met haar naar het ziekenhuis geweest want ik zag open wonden op haar benen en ze sleurt met haar benen over de zandgrond in een ongelooflijk armzalige hut in het dorp, temidden van stof en rook en pikdonker overal, zie foto's.Alle kinderen waren smerig met gescheurde kleren dus we zijn gezellig weer wezen winkelen met zijn allen, de foto's kon ik niet meer plaatsen dus voel je niet geremd om wat ruimte te kopen ;) En het mooie van alles is wel dat een en ander tot stand kwam dankzij de hotelmanager Navneet die me later vertelde dat er wel meer bij hem aan waren kloppen, maar dat hij al van andere stafleden had gehoord dat Champalal het meeste hulp kon gebruiken. Dus voor hem wilde hij wel mij ''lastig'' vallen. En zo is het weer gegaan, niemand had er weer wat mee te maken, het gaat allemaal vanzelf.

En ja wat verder? Ik heb vakantie gevierd met Ganga in Udaipur, aan het meer gedineerd, op de berg naar de ondergaande zon gekeken, met haar in 1 bed geslapen de baby tussen ons in, we hebben gelachen en gehuild. Ruzie gemaakt met marktkoopvrouwen, chai geslurpt, koffers gepakt, kleding voor de kinderen gekocht, zij voor de hare, ik niet voor de mijne, die heeft genoeg.

Rajastan, Rajastan, Marokko in India. Marokko het enige land waar ik ooit naar terug heb verlangd, buitenmijn eigen land.En nu dan Rajastan. Vrouwen en meisjes in kleurige kleding, zilver in het gezicht, met houtstapelsop het hoofd en rode kohl in de ogen lopen ze zachtjes zingend de zandpaden af, stof overal, terwijl de zon bloedrood onder gaat. Mannen zitten in de schaduw van de mangoboom, witte jurken, rode tulbanden, ze roken hasj en praatten zachtjes. Er heerst een vredige stilte, in de verte hoor ik de trommels voor de puja, de eredienst. Uren achtereen gaan de trommels door. Ik slaap op een houten brits en hoest, de lucht is dik van rook en stof, het is donker, en tussen het riet van het dak door zie ik de sterren fonkelen. Ganga roept me, ik moet weer gewassen. De vrouwen lachen als ik de mannen gebied op te hoepelen en dan word ik uitgekleed en ingesopt en afgespoeld door de drie vrouwen van de familie waar ik te gast ben. Kinderen spelen op het erf, het trommelen wordt heviger, een troep papegaaien vliegt krijsend over en dan is het stil. Ik lig in het donker op mijn brits en luister naar de stilte. Er komt een gedachte op:waar ben ik, ik weet niet eens waar ik ben op de kaart. Waar ligt Rajastan eigenlijk, hoe heet deze plaats waar ik over zandwegen naar toe ben gereden na een treinreis van twee nachten. Allerlei enge amerikaanse films spelen zich in mijn hoofd af van bezoekers aan afgelegen plaatjes met 1 benzinestation en een paar starende kindergezichtjes waar zich dan in de nacht gruwelen voltrekken aan de argeloze idioot die het waagt afgelegen oorden te bezoeken. Ik lach en strek me nog eens lekker uit, en vind het wel best vermoord te worden, ik voel me goed in de roze geverfde lemen hut, helemaal fris en schoon gewassen lekker slapen onder de sterren. Als ik wakker word de volgende ochtend is het nog donker en ik hoor weer vrouwen zingen en mensen zachtjes praten met elkaar. Het leven begint hier een uur voor zonsopgang. Dan gaan de trommels weer slaan en gooit de zon voorzichtig haar licht uit,een zijden bleke doek dat zichzachtjes over het erf en delage gebouwen vouwt.Het is weer tijd voorhet wasritueelen voor de marsala chai, my favourite!

Na twee dagen ben ik uitgeput van vier dagen niet naar een wc kunnen, pissen op de grond, gehurkt in het veld, niet eten uit angst te moeten poepen, de starende ogen, de bezoekers, de kinderen, de taal die ik niet versta, de indrukken, alles. Ganga houdt me vast aan de benen en smeekt me te blijven, maar ik kan niet meer en we rukken met een heel gezelschap uit op zoek naar een hotel. Oompje lief weet wel wat en we worden naar een soort gevangenis gebracht waar ik echt niet wil slapen ook al lijkt het me lekker rustig zonder bezoekers en zal mijn man blij zijn dat het zo goedkoop is (drie euro per nacht). We rijden verder door een prachtig landschap de bergen in en daar ligt het hotel dat ik zoek: Fateh Bagh in Ranakpur, een oud fort/kasteelachtig waanzinnig mooi gelegen, ik zie de groene papegaaien, prachtige steltlopende vogels, bedienden met rode baretten, een oldmobile voor de ingang. Daar! wijs ik het gezelschap. Van ontzag zijn ze even stil en even later marcheren we met het hele gezelschap de lobby binnen, ik ben zo doodvermoeid dat ik me niet eens afvraag of we wel welkom zijn als gewone stervelingen in deze luxe. De bedienden zwermen om ons heen, kijken nieuwsgierig en iedereen praat door elkaar heen. De manager wordt erbij gehaald en als ik hem uitleg dat ik twee nachten in een trein en toen twee nachten bij deze familie heb doorgebracht en nu eens wil slapen in een bed met een wc erbij neemt hij me mee naar de mooiste kamers die ik me dromen kan, een prinses waardig. De familie komt ook kijken, en ze knikken goedkeurend en mompelen eerbiedig tegenelkaar. Ik maak mijn keuze en dan marcheren we de paleistuin in, de kinderen rennen naar het zwembad, springen op de banken en roepen tegen mij: super , met de duim omhoog en hun lachende gezichten laten zien dat ik de goede keus heb gemaakt. Voor hen wordt het een gedenkwaardige dag, ze poseren in hun nieuwe kleding met hun glaasjes limonadeterwijlwij thee drinken, masalachai.

Ik wilde er maar een nachtje slapen maar het werden er vijf. Na vijf dagen zijn Ganga en ik naar Udaipur gegaan en vandaar naar Bangalore terug gevlogen. Kushal ging met de trein en vandaag ben ik weer thee wezen drinken in hun huisje en heb ik ook de rode kohl in mijn ogen gekregen want het is feest: Diwali.Vuurwerk en versierde auto's, net als bij ons nieuw jaar, heel India deed mee en wij vierden het mee in Udaipur en in Bangalore. Diwali is het feest van het verjagen van de boze geest en vrolijk zijn: iedereen groet me met Happy Diwali! En zo groet ik u: Happy Diwali!

Mariska

India, oktober 2010

Hallo lieve mensen,

voor de vierde keer in nog geen twee jaar ben ikin dit land waar ik tot voor twee jaar geleden alleen maar via viaover had gehoord. En toen mijn vriendin Dorothé me belde in januari 2009: we gaan naarIndia! wist ik echt niet dat ik zou blijven gaan,ook nog lang na Dorothé'sopstaan van het ziektebed. Want de aanleiding was per slot van rekening Dorothé's kanker (is het wel van haar eigenlijk?) en onze aanvaarding van dereis die we dankzij die wonderbaarlijke kanker zouden gaan maken.En zijn gaan maken en nog steeds maken. Dorothe nu weer in Amerika, Los Angelos en ik weer in India, Bangalore én Rajastan, want morgenavond vertrek ik met Ganga en Kushal voor een reis van een paar dagen met de trein naar hun geboortegrond waar ze een huis aan het bouwen zijn met de steun van stichting ANSI.

En alweet ik van te voren nooit precies wat ik ga doen hier of waarom ik ga, ik weet als ik hier ben altijd precies wat te doenen wanneer ik de volgende keer hier weer zal zijn. Ook wonderbaarlijk eigenlijk.

Maar goed, ik ben een beetje aan het mijmeren over verleden, nu en toekomst en misschien is het ook wel fijn voor jullie om nog eens te lezen hoe vanuit het zoeken naar genezing van kanker er in India van alles op ons pad is gekomen dat tot een nieuwenieuwe zingeving heeft geleid: namelijk stichting ANSI, genoemd naar de oudste dochter van vijftien inmiddels, van Ganga en Kushal, die hier in januari 2009 naast het hotel woondenwaar ik dit nu zit te typen. Ineen tent een paar meter van een idioot gevaarlijk drukke verkeersweg, met hun acht kinderen, twee katten en een kuiken. Op de foto'sbij de verhalen van januari/februari 2009 kan je het allemaal zien en volgen.Dorothé liep er elke dag langs op weg naar het onderzoekscentrum waar ze debehandeling voor kanker onderging. Nudoen zein het centrum (Scalene) naar ik begrijp onderzoek naar de effecten vanbehandelingmet decytotronbijmultiple sclerose.

De cytotron werkt op celniveau en wat de afwijking is maaktniet uit, hij wordt ingesteld op wat er nodig is op celniveau.Ik begreep van een patient die ik gisteren sprak dat de resultaten al net zo veelbelovend zijn als bij kanker. Ik zelf zou er wel in willen liggen tegen slappe huid en rimpelsen lichaamsverouderingin het algemeen,maar ikben bangdat de grote baas van Scalenedaar zijngeniale hersencelletjes niet aan wil slijten.Maargoed, terug naarde familie: we zagen dat de familie wel hulp kon gebruiken bij allerlei basale dingen zoals water, -baby- voeding, en medicijnen, maar we begonnen met viltstiften en kleurboeken, tandenborstels en vandaar naar kleding en eten -zie het verhaal winkelen met Ansi- en vlak voor we weer naar Nederland vertrokken hadden we huisvesting, medische hulp en scholing geregeld.

En datdurf ik nu zeer stellig te zeggen: het is heel makkeljk om iets teregelen! Niet administratief regelen, of op papier beleid neuzelenhaha, dat vind ik zelf tenminste niet zo makkelijk, maar feitelijk zorgen dat iets tot stand komt, het is heel makkelijk, je moet gewoon beginnen waar je bent en hele kleine stapjes maken, nooit opgeven, doorgaan totdat het gelukt is, en er is geen kunst aan en ik ben telkenmale verbijsterd dat mensen zo akelig langmekkeren voordat ze dat kleine stapje zetten!En onze familie hadmaar een miniem zetje nodig omop te krabbelen, stof af te kloppen, wonden en tbc te genezen en stevig de pas erin te zetten op weg naar school en werk. En ik had maar een miniem zetjenodig om te doen wat ik moest doen- een zetjevan de familie, dat is de wet van wederkerigheid, het is natuurlijk niet zo dat ik hen heb geholpen, ik was degene die hulp nodig had en daarom ging ik naar India om die hier te krijgen en dat besef ik heel goed! Het is zelfs niet zo dat ik met Dorothe mee ging, nee, zij was zo vriendelijk met mij mee te gaan, want ik had Dorothe nodig om die stichting op te zetten en rustigGanga haar handtekening te leren zettenals ik weer ongeduldig endriftig was,en omdat ik het nu alleen kan, zit zij in Los Angelos en ben ik hier- en dit alles is nu stichting ANSI geworden.We hebben inmiddels ook een jaarverslagje, financiel, wantinhoudelijkkan je het op het blog volgen,over 2009.Over 2009 hebben we aan giften en opbrengst van cappuccinoverkoop op koninginnedag in totaal 1.700 euro gehad en ook weer uitgegeven. De vliegtickets en verblijfskosten zijn altijd voor onze eigen rekening, dus elke euro die je geeft wordt echt gespendeerd aan de familie, de scholen en slums. Eengedeelte uit het verslag -februari 2009- volgt hieronder. 1000 roepie is ong.17 euro. Als je het hele verslag wilt dan kan ik het je mailen,dat moet je dan even vragen.

Februari: 24.400 roepie

Babypoeder 2.500

Aansterkpoeder moeder 1000

Tandenborstels en pasta 400

Eten (takeaway, fruit/groente) 1000

Cash voor etensvoorraad 1000

Eieren/bonen e.d. 800

Kleding familie 10.000

John chauffeur 4.000

Bestek/borden/ecc. 1.500

Ventilator voor het huis 1.200

Gasbrander om eten te koken 1.000

Okee. Tot zover het verleden. Inmiddels dus weer hier en ik zit te verzinnen wat ik op zal schrijven. Ik ben 21 oktober aangekomen en ik voelde me gelijk senang hier -ik ben indonesisch aan het leren haha, maar senang zei mijn moeder vroeger ook al:blij-. En na Jakarta waar ik nueen tijdjewoon: heerlijke schone frisse lucht! Een nieuwe ervaring in India voor mij. De nachtelijke oktoberlucht is fris en koel. De jongen in de taxi vraagt me om westerse liedjes voor op zijn mobieltje en hij lacht zich suf terwijl hij wobbelt met zijn hoofd: only hindisongs madam. Ik haal mijn Blackberry tevoorschijn en rommel wat met knopjes waar ik nog nooit aan heb gezeten en daar schalt blikkerig: ''all you need is Love' van de Beatles door de gammele taxi. Ach hoe waar ook. Maar ik ben gespannen en moe en probeer de herrie uit te zetten, wat niet lukt natuurlijk. Ik geef me maar over, dat schijnt de les telkenmale weer te zijn, en het universum heeft niet alleen humor, maar is ookgenadig, want daar stopt de muziek en het is weer weldadig stil. De jongen scheurt door de nacht en ik geniet van de wilde rit, na Jakarta kan geen autorit mij meer uit balans brengen, hooguit misselijk door urenlang optrekken en stilstaan infiles, maar dit schiet lekker op. Endaar zijn we al bij Viktor. Het eerste wat me opvalt zijn wolken vol grote insekten waar niemand wat van lijkt te vinden want er wordt me niks over gezegd. En de volgende dag zie ik pas wat het zijn:libelles!Prachtige goudkleurige en blauwe libelles.

Het huis van Viktor is vol met gasten, een baby enViktor en zijn vrouw moeten op de bank bivakkeren,maar ik krijg gelukkig mijn oude kamer waar ik dol opben:de donkere koele kamer met het koude water en de viezewc.Ik geef Viktor mijn muggennet die ik op de pasar in Jakarta heb gekocht en even later lig ik heerlijk te slapen onder een geweldig goed net. De volgende dag om vijf uur ben ik klaarwakker zonder muggenbult mét een dekentje over me heen, want zowaar het is koud 'snachts! Heerlijk die kou. Dat is het enige dat ik echt mis in Indonesie: de frisse kou uit Holland, lekker fietsen met verkneukelde handen van de kou, prachtig woord: KOU! Ik verlaat het huis vroeg en loop in de heerlijk frisse -ook prachtig woord: FRIS- ochtendkoelte over het zand naar de overkant van de grote Old Madras Road die inmiddels twee keer zo breed is als anderhalf jaar geleden, naar de wijk Battarahalli waar de familie woont. Ze weten dat ik kom, alleen had ik gezegd de 23ste dus ik ben een dag te vroeg. Als ik door de wijk loop bedenk ik hoe fijn het is om hier te wonen, er is heel veel activiteit zo vroeg in de ochtend, ingesopte kinderen worden afgespoeld, vrouwen staan in hun nightie -lange nachtjapon- buiten hun tanden te poetsen, een megamagere man staat in vuil te prikken, een koe eet uit de vuilnisbak- zie foto's- en ik word overal nieuwsgierig aangekeken. Het verschil met hoe de mensen in Indonesie op een blanke reageren valt gelijk op: in Indonesie wordt je overal vriendelijk begroet en toegeroepen (boelé, witte of albino betekent dat)waar je vandaan komt. Dat is hier ook wel, maar veel minder, in Er klinkt luide muziek uit de tempel en ik loop langs de nieuwe school van de kinderen, een dik slot zit op het hek, want het is wintervakantie en pasbegin november gaat de school weer open. Als ik bij het appartement aankom is de deur dicht, slippers staan op de galarij en ik klop op het raam. Ansi doet open en als ze me ziet lacht ze hard, pakt een bezem enbegint verwoed gemorste rijstkorrels van het ontbijt op te vegen, ze legt de mat weer neer en we gaan zitten. Even later zitten we met de inmiddels aangekomen familie -ze waren al aan het werk in hun werktent- thee te drinken en het is zo gewoon dat ik er ben. Of ik er elke week even op de thee kom. Ik vraag naar de kleding die Ganga en haar dochter hebben laten maken van de stof die we in maart gekocht hebben, en trots hijsen ze me in de veel te kleine Rajastaninieuwe kleding. Het maakgeld komt trouwens van de opbrengst van koninginnnedag, ik heb toen vierhonderd euro ongeveer extra overgemaakt, voor de bouw van het huis in Rajastan en voor het maken van de kleding! Kushal hangt nog een ketting om mijn nek eneven latersta ik weer voor gek als verkleed ouddik wijf, ziede foto's, de allerlelijkste heb ik natuurlijkgedelete. Nou ja, wat moet ik verder nog zeggen: we gingen naar het station om tickets te regelen want Kushal gaat een maand werkenaan het nieuwe huis in Rajastan en het is al een jaar een droom van me om met Ganga naar Rajastan te gaan, naar haar moeder en broer die ik gister gesproken heb, nou ja, tegen wie ik hallo en goodbye gezegd heb en nanage gottila -ikweet het niet- en veelverlegen gelach enhij maar praten in het Hindi trouwens, nanagegottila verstaat hij waarschijnlijk ook niet.Ik heb me een beetje Hindi aangeleerd sinds gisteren en wat ik al vaak zeg is: Bas. Genoeg!En het is genoeg, nou ja nog even dan: de volgende dag, gisteren geluncht met Padmavati, dejuffrouw van de school die we supporten. Enhetproject voor dit keer voor de school is : internet.En het gaat lukken ook, wantze zijn er al mee bezig, ikkom net op het juiste moment zoals altijd. De luie schooldirecteurblokkeert de boel weer een beetje zoals gewoonlijk en toen ik Padmavati zei dat hij dangeen fototoestel zou krijgen -ik heb de mijne meegenomen voor hemwant dat wilde hij zo graag- belde ze hem gelijk op en ik hoorde het haar zeggen: als je niet opschiet met internet dan krijg je geen fototoestel! (fotocamera of zoiets).En ja hoor: ik kreeg hem aan de lijn en madam, als u terug komt is het gepiept. Zo regelen we hier de zaakjes. Ook de treintickets naar Rajastan, nee er is een wachtlijst van een maand, de tickets zijn uitverkocht. Of, weet u wat , betaal het dubbele dankijken we wat we kunnen doen. En ja, zo heb ik dus drie tickets voor morgenavond voor nog geen 25 euro per stuk, twee nachten in de trein,voor mijniet duur maar als je eeneuro per dag als loon krijgt? En als ik het verontwaardigd vertel aan mijn vrienden hier met mijn westerse keurige mevrouwenidentiteit dan wordt er zwaar gegrinnikten een beetje verlegen naar beneden gekeken, echt erg vinden ze het niet geloof ik.Nou ja, ik ook niet echt geloof ik.Bas! Dag lieve mensen,tot in november, want ik denk nietin Rajastan te kunnen mailen, heb de laptop ook niet bij me, en misschienslaap ik wel in een tent in de woestijn, ik benbenieuwd!

Mariska

ijsjes en t.v.'s

hallo lieve mensen,

op de valreep want morgenochtend ben ik alweer in Utrecht inshallah:

Marja, de ijsjeskoningin heeft 340 ijsjes geschonken vanochtend aande armenschool in Seegehalli waarIndra, Badam en Ramesh naar school gaan tot 10 april. 10 april begintde zomervakantie en per 1 juni, het nieuwe schooljaar,gaan onze kinderen naareenandere vestiging in Baterahalli, hunhuidige wijk! Zie foto's.Er zitten dus 340 kinderen op de school, kan je nagaan hoe klein en dun ze zijn, want Dorothé en ik dachten altijd 120 kinderen te zien ongeveer.

Ik werd begroetdoor de kinderen met een liedje en goodmorning madam, rechtop de hand aan het hoofd als in het leger. Er was toevallig de maandelijkse meeting aan de gang met alle juffen en paar meesters van alle governmentschools in de buurt (17 stuks), het zijngratis scholen voor de allerarmsten. Ze krijgen een gebouw, een juf, eenuniform, boeken en elke dag een maaltijd. Verder niets.Dus leermiddelen als dvd's, waar je weer tv en dvdspelervoor nodig hebt, horen erniet bij.Ook geen verf voor de lokalen, dus volgende keer heb ik afgesproken,gaan we alle klassen gezelligmaken met mooie kleuren verf! Ik heb beloofd volgende keer ook de andere 15 scholen te bezoeken (ik heb er nu 2 bezocht)en te inventariseren wat er allemaal nodig is en dan fondsen te zoeken in nederland. Van scholen in nederland zou ik bijvoorbeeld graag leerdvd's willen hebben voor de allerkleinsten, dat is een verzoek van Padmavati voorhaar school. Met dieren en plaatjes van hoe het in europese landen is. Ook wil ze graag foto's van klaslokalen in nederland, om er van te leren, hoe je het leuk kan inrichten. Ze zijn sinds een jaar bezig de armenscholen gezelliger te maken en de kinderen meer spelenderwijs te laten leren. Een enorme verbetering, zie foto's!

Stichting ANSI heeft een grote tv en dvd speler gedoneerd van de week en deze is in een prachtigeceremonie ingewijd met wierook enAUMof OHM gezang.Ik werd zelf ook geeerd met een doek om mijn schouders en loodzware bloemenkrans om mijn nek,haha, ik vond het wel geweldig, dacht Padmatavi te zien aan mijn gezicht, en dat was het ook. Wel wat genant, want ik zag er niet uit,ik was bekaf en bezweet, en ookniet goed gekleed, omdat ik geen idee had dat ze dit gingen doen. En natuurlijk was de journalist er ook weer en komt het in de krant.

De familie zit ondertussen ook achter de tv, en is dus in een jaar tijd van straatniveau naar middenklasse gegaan en ze zijn er dolgelukkig mee. We hebben nog lappen stof uit Rajastan laten kopen om nieuwe kleding van te laten maken voor Ansi en haar moeder. Ganga heeft al 5 jaar lang dezelfde jurk -rok met bloes- aan, goede kwaliteit! Alles is beter in Rajastan volgens onze familie en zo vind ik alles beter in Nederland haha. We zijn allemaal immigranten! En allemaal broertjes en zusjes van elkaar: ik werd gevraagd naar mijn God door een paar docenten. Wie eerbiedig je, vroegen ze. Dus ik vertelde hoe ik het zie: ik eerbiedig niemand, er is geen wie met een gezicht behalvewijzelf, de mensen,en god heeft geen gezicht. Daar waar we verschillen in onze gezichten zijn we allemaal broertjes en zusjes van elkaar, en jouw essentie, je meest wezenlijke echte eigen Zelfis mijn Zelfen dat is het Zelfde en Een en dat is God. Er werd geklapt en geknikt en het Namasté teken gemaakt (dat betekent: de God in mijgroet de God in jou)en iedere nieuwkomer moest het horen. Zo gewoon is religie in India, geweldig vind ik dat. Kan je je voorstellen dat iemand dat in nederland aan je vraagt? Heel intiem. Blote benen mag niet maar wel dit soort indringende vragen, want mijn eerdere antwoord dat ik geenspeciale religie aanhing, maar zowel de Koran, als de Bijbel als de Veda's lees en overal hetzelfde in lees, werd wel interessant gevonden maar niet bevredigend. Ze wilden mijn God leren kennen. Prachtig. Ik ben ongelooflijk veel van India en de mensen hier gaan houden. En van de honden natuurlijk, de honden niet te vergeten.

Alles waar ik me hier ooit dood aan ergerde en wat ik liegen en draaien enincompetentie noemde heb ik ingezien dat het allemaal niet waar is, dat ik zelf lieg en draai en luier en incompetent ben en dat werkelijk ieder-een hier zijn uiterste best doet om me te helpen. Dus ook de boerende in zijn oor wroetende directeur van de school is zeer van goede wil, en toen ik, van zijn school afkomend, door hem en Padmavati werd uitgezwaaid heb ik dan ook volmondig: Ja, dat ga ik zeker doen! geantwoord op zijn uitnodiging de volgende keer bij hem thuis te komen eten.

Dáááááááág lieve mensen uit India, lieve hondjes, prachtige olifanten, stinkende auto's, stoffige wegen, vuilnishopen, wonderschone bloesems, tranentrekkend eten, Krishna en andere goden, kleinebacterietjes, heilige armoede, lieve harten, dáááág , namasté en tot ziens inshAllah!!

India Bangalore part II : Orbs, circus en andere waargebeurde sprookjes én banknummer

Hallo lieve lezers,

wederom een waargebeurd sprookje uit Bangalore. Het sprookje van onze familie gaat natuurlijk gewoon verder. En daarnaast hebben we een nieuw sprookje, of eigenlijk een mysterie: Orbs! Niet velen van jullie zullen hiervan gehoord hebben, ik gelukkig wel, want orbs verschenen op foto's die ik nam van een prachtige boom aan het eind van de straat waar de familie Ansi nu woont.En als ikze niet eerder had gezien op een foto die tijdens een avatartraining in amerika werd genomen danhad ik ze wellicht gemist.Kijk maar op de foto's: honderden lichtballen waarachter de boom die ik wilde fotograferen nauwelijks nog waarneembaar is. Opinternet kan je van allesvinden over Orbs. Wat het betekent? Tsja, datweet ik niet. Veel.Orbs gaan over het mysterie van het leven, over God, over het Universum, over dat de aarde een levend organisme is en geen grote bal waar me maar liefdeloos in kunnen graven en hakken zonder dat het pijn doet. Orbs gaan over de Liefde en de Waarheid, over het Absolute en het Ene achter de pracht aan verscheidenheid van landen, talen, mensen, kleuren, geuren en gedachten. Ik heb vandaag de bomen omhelsd waar ze gisteren verschenen,voor zover het ging, wantde bomenwaren nog veel dikker dan ik, ouder ook, honderden jaren zeker, misschien wel ouder. Ik zag toen pas dat er een klein altaartje tussen de bomen staat met spatten verf in allerlei kleuren en tekeningen van de Hindugoden. En dat de vrouwen die in de schaduw onder de boom zaten allemaal hun slippers hadden uitgedaan. Uit respect. En dat aan het eind van de straat van onze familie!!

Het tweede sprookje is dat ik vandaag in het huis van de familie niet alleen heb gegeten -dat doe ik elke dag- maar ook ben gaan slapen! Overdag dat wel. Op eerdere uitnodigingen was ik nooit ingegaan, want bah en wie let er op mijn tas, en getsie nee. Nu strekte ik me uit op het matje dat voor me klaar gelegd werd en ik hoorde nog even het gefluister en gegiechel van de kinderen voordat ik vertrok naar dromenland. Wederom echt gebeurd!

Sprookje drie is het sprookje van defamilie dievorig jaar aan de grote weg in Bangalore verarmd en miserabel werd aangetroffen. Aan wie een jaar geleden, toenDorothé en ik een huisjevoor ze gevonden hadden, doormij een t.v. werd beloofd áls ze na een jaarin een schoon huis zouden wonen en de kinderen nognaar school zouden gaan en Kasjal nog zou werken aan zijn beelden. Dus? Ze hebben een teevee! Met een echt meubelstuk. Ik weet niet waar ze trotser op zijn, de tv kast met glazen deurtjes en daarop een mooie kaars of de tv zelf. Hun eerste meubelstuk mét t.v. Ik heb er nog een stichtelijk praatje bij gehouden over hoe ze dat zelf hadden gecreeerd door zo positief bezig te zijn enzovoort, en dat ze natuurlijk talen moesten leren van de t.v. -indachtig mijn dochter Tess die op haar zesde (echt waar!) al vloeiend Engels sprak door dag en nacht naar Cartoon netwerk te kijken-toen Ansiin gezang uitbarstte -en het klonk nog goedook- om aan te geven dat ze vooral in liedjesprogramma's geinteresseerd was. Geen mtv maar het indiase gejubel uit allerlei staten.

Het laatste sprookje van vandaag dat ik ga vertellen -want er zijn er nog veel meer, maar het moet niet vervelend worden- is het sprookje van John de tuktukchauffeur van februari die zich superieur voelde aanonze arme immigrantenfamilie en die dusnooit naar binnen wilde, laat staan thee met ons dronk, vandaag mét zijn eigen zoontje én de kleinste kinderen van Ganga en Kasjal naar het circus is geweest! Ik was zelf al geweest met de ouders van Kasjal -die ze al 15 jaar niet gezien hadden,óók een sprookje- en Gaga en Kasjal zelf. Olifanten die een tempeldienst houden, een olifant die met zijn dikke kont op een stoeltje gaat zitten, papegaaien die met een fietsje over een draad fietsen met nog 2 parkieten links en rechts in zijn mond. Nou ja, wreed en prachtig. Bij de hondjesact moest ik huilen want ik zag de angst in hun ogen, maar verder leken de andere dieren wel content. Ze waren ieg allemaal goed gevoed en geen wonden op hun huid, daar zat ik natuurlijk gespannen op te letten. En acrobaten! Ongelooflijk mooi en doodeng, hoog, balancerend, kleine kinderen -ook verboden natuurlijk bij ons- die doodenge hoge dingen dingen. Adembenemend. Twee motoren in een grote bal ter grootte vanDo's keuken,die rondrijden, ín die bal, keihard. Hoe kán het. Een sprookje. Alweer. Enwaar gebeurd.

Nou goed, nog 1 klein sprookje dan:Marja, een trouwe donateur van onze stichting, heeft eindelijk haar zin gekregen: ijsjes uitdelen voor een slum. Nou ja een beetje haar zin, want het was geen slum, maarBatteralhalli, de wijk van de familie. Maar evengoed met arme kinderen natuurlijk. Kijk maar op de foto's.

En nog een piepkleintje dan: ik heb de lieve straathond van Viktor'sstraat gezien,het teefjewaar ik mee bevriend ben geraakt in februarien die in juni 8 jongen had. Die nu allemaal dood zijn hoorde ik. Ik riep in het nederlands: ''hondje, hondje, kom dan'' en ze kwam aan-ge-stóven,uit het veld en met een paar sprongen overhaar nieuwe puppies die ik al had gezien,heen.Ik heb gelijk een zak eten uitgegooid voor d'r en 10 kilo hondenvoer besteld bij de plaatselijke super.Ga ik morgen aan Viktor geven, want die zorgt tegenwoordig voor deze straathond! En dát is het grootste sprookje. Dat hij de hond eten geeft, vies eten oké, maar toch.En Viktor?, dát is weer een ander verhaal. Nog even dan: gisteravond zat ik met blote benen en rok achter op de brommer met mijn armen om hem heen geslagen.Na een overmatige maaltijdat Viktors place.Een echte liefdesaffaire waar de buurt nog veel lol aan had.

Ik vermeld nog evenhet gironummer van stichting Ansi voor iedereen die -weer- wil bijdragen want we hebben nog veel meer op stapel staan: de bouw van een huis in Rajastan voor de familie van Kasjal. Kosten 100.000 roepie ofwel 1.500 euro. Voor een betonnen eigen huis met twee kamers en een keuken. De familie gaat terug naar Rajastan, alleen de vader blijft hier met zijn zoons om geld te verdienen. De planning is 3 jaar dus dat we hetbij elkaar krijgen is wel zeker. En we -we, want ikoverlegélke dag met Dorothé via Skype- gaan proberen de kinderen op een particuliere school te krijgen in de wijk waar ze nu wonen. En dat kost ook geld.Wordt vervolgd. stichting ANSI, 390291765 te Utrecht.

India Bangalore maart 2010: thuiskomen in een vreemd land

Met een koffer vol meuk, een hart vol verwachting en behoorlijk de zenuwen inmijn buik vlieg ik via Londen en New Delhi naar Bangalore. Voor de derde keer sinds Dorothé en ik vorig jaar januari onze reis begonnen. Is het voor pleasure of business vragen mijn amerikaanse facebook vrienden waar ik sinds kort nachten virtueel mee doortrek opZooworld. Ik doe het voor mijn plezier maar het is wel zakelijk, antwoord ik meestal. Want als we stichting ANSI niet hadden dan zou ik niet gaan, en tochga ik met vakantie 10 dagen lang in een goed hotel,terug naar Bangalore.

En nu, na drie dagenIndia,blijkt hetheerlijk vertrouwd.Dat het in New Delhi alweer een eindje over de dertig graden was viel me pas op toen ik de geurende bloemen op het vliegveldrook. Verrek het is hier zomer, dacht ik, terwijl ikmetwollen bodywarmer en leren laarzennog helemaal in de langste winterstand ooit, zwetend om me heen stondte kijken en de lopende band aftuurde naar de koffer die nooit meer kwam.En toen de vertrouwde Kafkasituatie die volgde: ''nee mevrouw als u geen stempel heeft van balie 2 dan kunt u hier niet een copie krijgenvan uw aangifte van koffervermissing en zonder copie krijgt u geen koffer, envaag zwaaiend naar een plaatsachter hem waar ik alleen de toiletten kon ontwaren, stond debaliemedewerkerde volgende verhitte toeristminzaam te woord.Balie 2bleek eenformicatafeltje met eendikke man erachter, het leekophet kantoortje spelen dat ikdeedtoen ik 8 was enik was blij dat mijn vliegtuig naar Bangalore zes uur later zou vertrekken. Die tijd meende ik wel nodig te hebben toen de man mij streng aankeek en zei dat het formulier niet goed was ingevuld. Mijn bezwaar dat de vorige ambtenaar dit op zijn geweten had werd weggewuifd met een minachtend handgebaar en een: ''die weten er niets van, want dat is een andere afdeling, die zijn van de vliegtuigmaatschappij, maar wij zijn van de verzekering. ''U moet opschrijven wat er precies in zit, per kledingstuk en wat die waard zijn en of het nieuw of gebruikt is.' Vele urenen een vlucht naar Bangalore later bedacht ik me in de taxi op weg naar een kledingzaakweer van alles wat óók nog in de koffer zat. Maar het maakte gelukkig toch niet uit, want toen ik alles zo goed en zo kwaad mogelijk had opgeschreven van lippenstiften en prijzen aan toe besloot de man tevreden knikkend:'ja,u krijgt dit toch niet hoor. We keren nooit meer uitdan 10.000 roepie (150 euro)''.Toen ik hem daarop huilend -een beetje maar hoor- zei:'' maarik wíl helemaal geen geld, ik wil gewoon mijn kohoohooffeer'' had hij het helemaal met mij gehad.En ik weer -even- met India.

De volgende dag, ging ik, in mijnnieuwegezellig gebloemderoze rok gestoken met daarop een iets te krapsynthetisch topje, maar uitpuilendeborsten was niet zo erg meende ik me te herinneren, en een légginghad ik wel aan,op zoek naar de familie Ansi. Diezijnnamelijk verhuisd. Dat wist ik wel, want de vorige keer hadden we een mobieltje gekocht voor de vader van het gezin en daarop heb ik hem regelmatig gebeld. En uit de telefoontjes was ik wel wijs geworden dat ze verhuisd waren, maar niet waar naar toé. Ik besloot John te bellen, onze in ongenade gevallen tuktuk chauffeur, om me naar de werktent te brengen, in de hoop dat die er nog zou staan. En ja hoor!! Daar kwamen de drie oudste kinderen eruit. Ansi en Fatti stralend en hun grote broer er breed lachend achter aan. Ze wisten dat ik kwam, want ik had ze wat vaker gebeld dan normaal en elke keer gezegd: coming, coming next week, tomorrow enzovoort.

Met Ansi die me steeds zei: room soeper, room soeper (ons huis is geweldig) naast me in de tuktuk en Fatti erachter aan rennend ,reden we toen de wijk onmiddellijk tegenover de werktent liggend in, naast het hotel nota bene, en even later waren we gearriveerd. En ik kan het nog steeds niet goed geloven, maar ze wonen in een hele gezellige wijk, in twee kleine kamertjes met een keukentje in een mooi pand, met een supervriendelijke huisbazin die erevenbij kwam zitten. En alles ziet er tiptop uit, kijk maar op de foto's. En ze zijn vrolijk en gezond en blij met waar ze wonen. Ganga wees de hele tijd lachend op de huisbazin en vertelde me dat ze het goed met haar kon vinden i.t.t. de vorige huisbazin waar veel problemen mee waren. En de sfeerwas opgewonden en verheugd. Ontroerdroep ik: soeper, soeper (vertaling:geweldig wat mooi hier en wat zien jullie er goed uit en wat ben ik blij jullie zo te zien) en maak ik foto's van het porceleinen kopje dat ze voor me neerzettentussen hun eigen metalen bekers, en van de plastic stoel die voor me wordt aangerukt, en van de pannen die netjes aan de keukenmuur hangen, en van de gasflessen die vol en dik zijn. En daar komt Ansi naar binnen gerend en reikt Kashal tweezojuist gekochte sigaretten aan. En zorook ik zwijgend een sigaret met de vader van het gezin terwijl de familie toe kijkt. En ben ik na een half jaar van het roken af te zijn toch weer voor de bijl gegaan. Ik kon het niet weigeren.

Wordt vervolgd.

Dorothé's ervaring met de cytotron in Leiden

'Bent u die mevrouw die de Cytotron 'de geluksmachine' noemde op het weblog?' vraagt de verpleegkundige bij mijn binnenkomst in het nieuwe Leidse cytotroncentrum. ‘Uh ..oh ja, ja, dat ben ik' zeg ik verrast. Ja, de geluksmachine mijmer ik en mijn gedachten gaan terug naar de Cytotron in Bangalore, India. De lieve mensen in het behandelcentrum, de zaal waar 5 machines gezellig naast elkaar staan en we elkaars blote voeten zien die uit de machine steken, terwijl we daar lekker liggen. Bruine elegante Indiase voeten, witte westerse voeten van een iets groter formaat, alles gezellig bij elkaar. De verpleegsters die je een aai over je bol geven, de dokter die zingend langs loopt. En nu dan hier in Leiden, de tocht door Leiden naar een kantorenterrein, de auto parkeren en dan ligt daar het Leidse behandelcentrum met de geluksmachine. Mooie glazen deuren die zich automatisch openen bij binnenkomst . Ah ja! Wit geschilderde ruimtes, een aangename wachtkamer met senseo en waterkoker, een pot koekjes en tijdschriften op een lange modere tafel, de balie met daarachter vriendelijk lachende mensen die bij mijn binnenkomst er gelijk achter vandaan komen om me te verwelkomen. Een wachtruimte met bankjes met vrolijke kussens, het ruikt naar nieuw. En daar staan ze dan:goud gekleurde Cytotrons, in elke ruimte één. Zelfs de cytotron ziet er luxer uit dan het exemplaar in India. Door een zijraampje kan ik ze zien staan. Uiteen machine steken benen gehuld in een jogging broekmet zwarte sokken aan de voeten gestoken. Na deze man ben ik aan de beurt. Ik ga in de wachtkamer zitten en maak kennis met een vriend van de meneer die behandeld wordt. Hij vertelt: 'ik ben net terug van vakantie en ik heb mijn vriend dus 14 dagen niet gezien, hij ziet er echt een stuk beter uit'. Aha, goed nieuws om enthousiast weer aan een behandeling van 28 dagen te beginnen, de reis van Utrecht naar Leiden te ondernemen voor elke dag 1 uur behandeling ''geluksmachine''.

Elke dag vergezelt iemand mij om me te rijden en om mee te praten. Het is ontzettend fijn om het samen te doen, elke dag 2 keer 3 kwartier bijkletsen met vrienden en familie in de auto. Drie broers van me komen uit de achterhoek en Amsterdam om met hun zus mee te gaan naar Leiden. Kopje thee erbij, boterhammetje en peertjes uit de boomgaard van een lieve vriendin uit Acquoy. Soms rijden we na de behandeling door naar het strand in Katwijk voor een haring en een wandelingetje.

'Daar gaat u dan, uw eerste keer in Leiden' hoor ik de lieve verpleegster zeggen en ik word door haar de machine ingezoefd. Tot mijn verbazing is er intercom contact tijdens de behandeling. Èn een camera! En ik lig alleen in het kamertje waar één cytotron staat. Ik denk even aan het zaaltje in Bangalore waar we zelfs wel eens yoga hebben gekregen van een verpleegster terwijl er een patient behandeld werd. Ik glimlach en vind het allemaal goed. 'Wat wilt u, dat ik om het kwartier u waarschuw hoever de tijd is, of wilt u met rust gelaten worden?' 'Laat me maar lekker soesen, ik merk het wel wanneer het uur voorbij is' antwoord ik. De machine gaat aan, het constante geluid is vergelijkbaar met een airco, maar dan het vertrouwde geluksgeluid van de Cytotron, alsof er vogeltjes fluiten , mmmmmpiep mmmmmmpiep mmmmmpiep. Ik glij weg in visualisaties over slinkende kankercellen, zwarte bolletjes, met glazen omhulsels die ik moet rollen om ze dan langzaam te zien afbrokkelen. Ik roep mijn imuunsysteem op om actief te worden, kom op, werk aan de winkel.

Zowel in Bangalore als in Leiden is het contact met mede patienten intens,. Er is geen tijd te verliezen, geen gelul over onbelangrijke zaken. Recht op het doel af, wie ben je, wat drijft je?

Er wordt ook een jong meisje behandeld, ze wordt binnen gebracht en heeft zichtbaarveel pijn, een groepje mensen draagt haar heel voorzichtig uit de ambulance, maar ze kermt het uit. Sorry, zegt een grote man, die haar hoofd ondersteunt, dat ik je pijn doe. Ik krimp in elkaar en zie het kleine magere lichaampje in het witte laken. Waarom? flitst door mijn hoofd, maar dat is de domste vraag die ik mezelf kan stellen, het antwoord zal nog dwazer zijn. De volgende dagen wordt het meisje twee maal per dag behandeld om haar pijn te verzachten, en ik zie gebeuren hoe zezonder pijn uit de ambulance getild kanworden,vredig kijkt zeom zich heen. Ook de mensen die haar omringen zijn geruster. Lieve kind dank je wel.

Na een week steken er uit de andere cytotron 2 voeten gehuld in zwate panty kousjes. Later zal deze mevrouw me vertellen hoe verbijsterend het is om na ongeveer 14 dagen van de behandelingen te merken dat haar lichaam weer wat op gang komt: 'Ik heb weer oorsmeer, ik transpireer weer, ben sinds tijden weer normaal naar de w.c. geweest, mijn darmen gaan weer werken.'

Na zo'n 3 weken begin ik me beter te voelen, mijn energie neemt toe, en ik heb zelfs zin om zélf naar Leiden te rijden en doe dat ook een paar keer, in goed gezelschap. En ik ga een paar keer na de behandelingen naar Katwijk naar het strand.

Ook ontmoet ik een echtpaar waarvan de vrouw behandeld gaat worden, we praten met elkaar over hoe intens het leven is geworden als de dood in beeld komt. Het beleven van mooie momenten met elkaar, met de kinderen, met familie en vrienden, we wisselen gdichten uit, tippen elkaar over inspirerende boeken, zo ook met een mevrouw uit Zeeland en met de staf.

Boeken die me ontzettend inspireren op het moment zijn: 'Samen sterk bij kanker' van Henk Fransen, de boeken van Simonton, en het 'Tibetaanse boek over leven en sterven' van Sogyal Rinpoche.

Ik dank alle lieve mensen van het Cytotroncentrum In Leiden voor het warme en hartelijke contact. In het boek 'Wijsheid uit India, 365 dagen, staat op de eerste pagina een tekst van Krishnamurti: 'je bevrijden van het bekende heet sterven - dan pas leef je écht'. Dank jullie wel.

Liefs van Dorothé

Voor Take-Off!!!!!!!

Ha lieve mensen,

nog één maal een spannend avontuur uit Bangalore van Dorothé, Cato en Mariska, voor dat we morgen in het vliegtuig stappen, terug naar huis.

het is een dag van de laatste klussen: een bankrekening openen voor de familie, mariska (de laatste dagen voortdurend in sari ) zet dapper door en heeft nu bij een filiaal van deING (haar eigen bank) hele vriendelijke meewerkendebankmanagers gevonden die gisteren zelfs een uur met Ganga hebben geoefendop haar handtekening.Want dat is noghet enige obstakel: wil Ganga een rekening openen (nee, niet deman, diezal het geld misschien verspillen, geef de vrouween rekening, aldus de managertegen Mariska) dan moet ze haar naam kunnen schrijven en dus heeft Dorothé gisteren met Ganga uren geoefend en vanochtend weer, en met bibberende hand en de tong tegen de tanden van inspanning heeft ze het voor elkáár gekregen: Ganga! Meer getekend dan geschreven, maarwat geeft het, eind goed algoed.

Ander klusje: nog wat foto's betsellen voor mensen in de wijk die graag een kiekje aan de muur willen, Äunti, aunti, me picture''? Ja hoor ga maar staan, en ze gaan stijf poseren. Een foto: tientallen hebben we uitgedeeld en wat zijn ze blij ermee.
Nog de laatste cytotron behandelingen, waar gisteren niet alleen de normale stroom uitviel, maar dit keer ook de generator, Doro op haar achterwerk de machine uit, gelukkig was het de d nauwe tunnel van de MRI niet.
Maar bovenal houden we ons bezig met genieten van alles wat er hier nog gebeurt tijdens de laatste dagen.

Dagje naar een safaripark met de familie. Met handen en voeten: zondagochtend komen we jullie ophalen om naar de tijgers te gaan. ''Ik, Fatti en mama mee'', zegt Ansi, en ze maakt zich klein en doet een propvolleriksja na. 'Nee, taxi, auto, caruuuu'' zegt Mariska. De monden vallen open en de ogen worden groot. Voor het eerst in een echte auto. Jééééhhh. Zondagochtend vroeg: Do op ochtendwandeling ziet de familie in vieze vodden. Bah.Netjes aankleden gebaart ze, we komen jullie zo ophalen. En jawel: keurig opgepoets, inschone kleren zonder scheuren (waar halen ze het vandaan vragen we ons af) en he-le-maal opgewonden staan ze klaar te springenen te schreeuwen: tiger, tiger. Ja, we gaan tijgers kijken.Een paar kinderen op schoot en Papa met de 2 allerkleinsten zwaait ons beetje beduusd uit.Op de terugweg zou Ansi de achterbank nog onderkotsen,eneen schone broek van een lieve mevrouw in een groot huis krijgen.Maar op de heenweg is het nog een stilgenieten, onder de indruk van de grote auto, de airco, het zoefen over dewegen. We zijn er. Eerst in de tuin van een cafetaria gezellig eten met zijn allen, rijst, curry, een ijsje, cola erbij. En dan: de speeltuin!Opde glijbaan, Fatti en Cato op de schommel en de kleintjes in dedraaimolen. Uitgelaten roepen ze: mariska kijk mij, foto foto. En dan: een heusesafari in een schuddende bus langs loslopende herten, beren, tijgers en leeuwen. 's Avonds nog een maiskolf, een kokosnoot drinken en terug naar huis: het was een geweldige dag!
Cato loopt hele dagen met debaby Ajune. '' die kans krijg je nooit in Nederland, dan is het : ga netjes zitten op de bank, hou hem goed vast, let op zijn nekje en meer van dat gezeur, zegt mariska. Ha, lacht Cato en sjort Ajune weer mee de straat over.

Ander klusje: presentatie op school met grote foto's en kleine van Ineke gekregen over nederland, een schaatser, tulpen, molens, huizen, groenten.Elke klas gingen we binnen met de hele handel en Maris hield de foto's omhoog en Do beeldde de kou uit, het schaatsen enzovoort. Holland, very cold, bibber de bibber en India very hot en Mariska veegde het zweet van haar gezicht. De kinderen lachten en klapten na elke act van Do en feliciteerden Mariska met haar prachtige huis: een boerderij in Giethoorn, een foto die we van Bernard hadden gekregen. De school heeft ons duidelijk gemaakt tv en dvd en lesmateriaal op film nodig te hebben, docu's van Holland e.d., ja lieve juffen, we gaan weer geld inzamelen en we komen terug in Januari 2010! Dag slangenman, dag Ansi en familie, dag sloppenwijk, dag Seegehalli, we gaan weer, tot ziens!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

liefs, Do, Maris en Catori