Laatste verhaal voor take-off!!!!!!!

hallo lieve mensen,

het allerlaatste verhaal voordat we morgen naar huis vliegen, hoewel, het allerlaatste ..........

Vanochtend liep Do op haar ochtendwandeling langs het nieuwe huis van ons gezin en de was hing al te wapperen aan de nieuwe waslijn. Later zou Maris nog langs gaan en zag de kinderen gepoetst en met olie in de haren in hun beste kleding vrolijk in de weer. Wat een mooi gezicht.

Mariska is bij het centrum geweest -waar Do haar behandeling heeft- om wijzer te worden over enkele zaken. De eigenaar van het centrum: een aimabele, geniale en ijdele man, van beroep: uitvinder, directeur, filmster -echt waar- , maar vooral dus be-lang-rijk man. Daarom wilde ze graag met hem praten en liet hem het contract zien dat ze gisteren had gemaakt. Hij keek haar geamuseerd aan , glimlachte wat en zei toen dat dat niks waard was. Het moest op een legal form, een groen formulier, iets waar de eigenaar van het huis ontzag voor zou hebben. Iets met veel stempels voegde Maris er begrijpend aan toe. Juist, knikte hij. De stempels kreeg ze niet, maar wel een prachtig echt contract gemaakt door de administrateur en ze kreeg ook nog een in het Kanada opgestelde -prachtige ronde sierletters- aanbevelingsbrief voor het schoolhoofd mee. En op haar vraag hoe ze het beste de financiele bijdrage zou kunnen overmaken maandelijks, was zijn antwoord dat ze een bankaccount moest openen op naam van de vader. De vader heeft vast geen identiteitspapieren wierp ze tegen. Hij keek haar verbaasd aan. Dat leek hem vreemd. En dat vond Maris nou weer vreemd, het gaat hier zoals Ineke schreef: de armen bestaan gewoon niet, hebben nergens recht op omdat ze er niet zijn. Officieel.

Daar zou Maris dus later weer een fraai en grappig staaltje van meemaken toen ze toch met John, en de vader, in de tuktuk op weg ging naar de bank. Want dacht ze, misschien kunnen we wel identiteitspapieren gaan halen. Gewapend met een prachtig echt contract, gemaakt op groen papier, en de handtekeningen van de huiseigenaar en de familie er al onder. Bij de bank aangekomen, een bank die zo kon figureren in een amerikaanse film uit de jaren vijftig, werden we doorverwezen naar een kale dikbuikige man die ons ongeinteresseerd opnam en Maris in het engels uitlegde dat de man geen identiteitspapieren had, dus no go. Toen vroeg ze hoe hij aan identiteitspapieren kon komen: oh, je gaat naar de gemeente en je krijgt ze. Okay, zei Maris en vroeg aan John om dat te gaan regelen. Yes, wobbelde John met zijn hoofd. Toen vroeg Maris aan de kale man die nu met zijn pen iets in zijn neus aan het doen was: 'dus als hij zijn papieren in orde heeft, krijgt hij hier een rekening?' De man keek nu geamuseerd: welnee mevrouw dat gaat zomaar niet. Hij moet een aanbeveling hebben van iemand die we kennen. Maris zei: ik sta hier dus u kent mij, ik heb een paspoort, en ik beveel hem aan. Nu raakte de man pas echt op dreef en terwijl zijn pen zijn oor in verdween, legde hij Maris uit dat er in India goede waarborgen voor de veiligheid van de klanten zijn en daarom doen ze dat zo. Waarop Maris, haar irritatie verbergend onder een enge charmant bedoelde grijns, antwoordde: 'u waarborgt de veiligheid van deze klant en van zijn hele familie van 8 kinderen juist door hem een rekening te geven'. Ze keek hem daarbij doordringend aan en blijkbaar nogal dreigend , want de man ontweek haar blik en schudde wat met zijn hoofd. Okay, besloot Maris: ' u wilt mijn geld dus niet, nu begrijp ik waarom jullie zoveel arme mensen hier hebben'. De lieve John kwam van verlegenheid niet meer bij van het lachen en de optocht verliet weer de bank.

In de tuktuk gezeten zat John na te denken, na een tijdje keek hij verheugd op en zei: ik weet het, je geeft het geld aan de huiseigenaar. Ja, haha, lachte Maris, dan staan ze binnen een week weer op straat. John lachte bezorgd -John lacht de hele dag en al zijn emoties zitten er in - en wobbelde weer wat. En weer ging hij zitten nadenken. Mijn moeder heeft 2 bankrekeningen riep hij vervolgens uit. Nou dat is mooi, dus nu nog even uitzoeken of dat kan. Met John was al overeengekomen dat hij de familie zo nu en dan opzoekt en wat voor ze doet. Hij is op voorhand daarvoor ook al betaald. We kennen hem al weken, zijn bij hem thuis geweest en hij is tot nu toe onze grote steun en toeverlaat gebleken, heeft het huisje geregeld tegen ongewoon gunstige prijs, kent de buurt, woont in de buurt, heeft in het gratis ziekenhuis gewerkt dus weet alles van ellende en gratis hulp, heeft trouw vanochtend, zonder ons, de zieke moeder met zoon naar het ziekenhuis gebracht en opgehaald. Er zijn X-rays gemaakt van de zoon zijn been en Maris heeft zich ondanks aandringen van anderen niet in het ziekenhuis vertoont uit angst dat er dan betaald zou moeten worden. Nu is alle hulp dus gratis. Dus John is onze held van dit verhaal. Maris gaat morgenochtend vroeg nog met hem naar de school met de aanbevelingsbrief en het ziet er toch echt naar uit dat alles goed is en goed blijft. Ook al omdat Maris gezellig heeft zitten praten met de rijke eigenaar -ze bezit de hele straat waar onze familie nu woont- en haar kennissenkring, de huiseigenaren familie die als een soort hoofdpersonen in het verhaal van Sigali, de wijk, wonen waar omheen het leven van de mensen met de bijrollen zich afspeelt. En onze familie is de nieuwe speler in de film met een behoorlijke bijrol lijkt het: de buurt bemoeit zich met hen, ze leggen de moeder uit dat de kinderen naar school moeten en de moeder was druk aan het vertellen over haar zieke zoon. Het is goed zo.

Liefs, Do en Maris

De helende reis:verhuizing en genezing.

Als je wilt bijdragen aan ons adoptiegezin project stuur dan even een mailtje aan mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com met het bedrag. Dan kan ze je meer info en gironummer geven enje mag het ook aan anderen doorgevennatuurlijk. Graag zelfs.Wij denken dat dit soort kleinschaligehulp, direct, en zonder staf of kantoor of miljoenenbudgetten heel goed werkt. In ieder geval gaat het sneller, vorige week woensdag rijpte het idee bij Maris en lees maar hieronder hoe het verder ging.

Hallo lieve mensen,

voor bijna de allerlaatste keer ontmoeten we jullie weer op ons vertrouwde weblog. Vandaag was misschien wel de emotioneelste dag van ons verblijf hier, dat hopen we althans, want er is een grens aan wat we willen ervaren, en we hebben nog een volle dag te gaan hier, haha.

De eerste teleurstelling was dat het vandaag een feestdag was: scholen dicht en we wilden de kinderen inschrijven op de armenschool. De tweede nog veel grotere tegenslag was dat we het gisteren verkeerd begrepen hadden: de ouders hadden nog niets gevonden en we kregen ook niet de indruk dat dat nog ging gebeuren. Maar het ergste moest nog komen.

We hadden voor vanochtend een afspraak met de nederlandse arts en indiase arts van het centrum om Gamesh laten onderzoeken op de mogelijkheden voor een cytotronbehandeling, dit pakte anders uit. Binnen een half uur na onze aankomst vanochtend op het centrum zaten we midden in een nachtmerrie: moeder blijkt levensgevaarlijk ziek en moet onmiddellijk medische hulp anders sterft ze, en het andere zoontje heeft misschien een ernstige infectie en woekering van zijn onderbeen , waardoor amputatie niet uitgesloten is.Gamesh bleek er met zijn verlamming nog het beste aan toe. Maar was niet te behandelen met de cytotron. Wel met een operatie, en ja , wie gaat dat betalen. En wie gaat de moeders medicijnen betalen en de X-raysvoor moeder en kind enzovoort enzovoort. Mariska kreeg geheel ongepast de slappe lach en riep'Kuifje in India' en andere onzin en Do kon haar tranen niet bedwingen.Terwijl de Indiasearts die het onderzoek leidde aandrong dat we onmiddellijk naar het ziekenhuis zouden vertrekken met de moederen Fatti, overlegden we koortsachtig wat te doen. We wilden de dag besteden aan het vinden van een woning, woensdag gaan we al weg, dus het moest echt vandaag vond Maris.We riepen tegen de dokter dat we de kinderen even aan hun lot zouden overlaten, die leven nog wel even, maar dat we met de moeder onmiddellijk hulp zouden zoeken. In de tuktuk zijn we met de zieke moeder en haar twee kinderen naar eenarmen ziekenhuisje gereden. Nota bene enkele honderden meters van ons huis vandaan.Dichtbij het centrumen de indiase artshad er nog nooit van gehoord. Zijn sjiekere patienten zouden daar ook niet willen liggen merkten we al snel. En ook toevallig: onze geliefde tuktukchauffeur John bleek er nota bene 3 jaar gewerkt te hebben!

We moesten onze slippers uitdoen voor we het hospitaaltje betraden, in een oud kamertje lag een uitgemergeld wijfje dood te gaan, en terwijleen doktersassistente streng de moeder toeschreeuwde dat ze niet goed snik was om zo ziek te worden zonder eerder hulp in te roepen -zoiets begrepen we- kwamde werkster bij Do staan bedelen. Gekkenhuis.De zuster die meer van een kampbewaarster weg had dan van enig andere functie wendde zich nu tot ons en begon in het Engels te roepen dat de vrouw morgen naar hetechte -grote- ziekenhuis moest voor verder onderzoek en behandeling. Maris, die heel erg in het projectmanagement zit de laatste dagen, riep dat dat niet uit het budget ging. Het was gratis als wij de taxi zouden betalen, werden we gerust gesteld.Dus spraken we met John af dat hij morgen de moeder naar het ziekenhuis brengt en met haar meegaat en weer terug komt met haar, als ze er niet moet blijven. We werden de deur uit geduwdenstonden nog even te dralen, omdat er nog recepten e.d. gegeven moesten worden, toen Marisbijzonder kordaat op John afstapteen hem toeriep dat ze straks met hem -die immers thuis is in de wijk- een huisje van maximaal 2.500 (43 euro ong.) roepie wilde zoeken. John had haar nog niet aangehoord of hijbeende weg om na een paar minuten met een magere oude man aan te komen ente gebaren dat we moesten komen.Het huisje was gevonden. Tweeonder een kap: 1 kamer met een keukentje/wasplaatsachter de kamer, een heus erfje waar de kinderen kunnen spelen ervoor, en een met de buren te delen hokje om te plassen en een put met schoon water die door de waterauto gevuld wordt!De moeder en kinderen erna toe gereden en ja, het was goed. 'wat kost het' vroegen we een paar keer, maar zo gaat dat niet in India. Er werden eerst allemaal bars kijkende mannen bij gehaald,Maris staarde ze aanzonder te glimlachen en de kerels staarden terug zonder te glimlachen, dus draaide ze zede rug toe, mompelde tegen Do:'die komen kijken wat ze uit me kunnen trekken aan roepies, mooi niet' en rieptegen John: 'wat doen die kerels erbij?','we are suns of theowner' riepen de mannen, die blijkbaar engels verstonden. Do zou later zeggen: 'als je zo zakelijk doet, dan bindenze allemaal in',ja, haha.We liepen met het hele gevolg -nee,alleen met jullie erbij riep iemand, maar daartrok onsadoptiegezin zichgelukkig niets van aan- weer terug richting ziekenhuisom verder zaken te doen. Bloedspannend.Inde straat waar de eigenaar woonde en waar wij bijna dagelijks doorheen wandelen kochten we nerveus wat zoetigheid voor de kinderen, onderwijl ons zeer bewust van de kijkendemannenen andere mensen die er in snel tempo bij kwamen.De moeder van ons adoptiegezin was al weer uitgeput op de grond gaan zitten, de barse mannen stonden nu te praten met eendikke vrouw in sari die weal kenden.Zekerde eigenaar.Opeens maakte John, die in de inmiddels tot een kleine menigte uitgegroeide vergaderingverborgen was geweest, zich los uit de groep, kwam naar ons toe en zei tegen Maris: in een keer is het 10.000 roepie (begroot was 25.000) en dan 2.000 per maand (begroot 2.500). Maris verborg haar tranen van opluchting dat het zo goed verliep, draaide zich om naar Do en beet haar toe, 'ik doe heel kwaad nu, maar ik ben heel blij en jankerig, enik blijf sjacherijnig kijken en boos praten, anders verhogen ze het weer als ze zien hoe blij ik ben. Maar het is zoooooooo'n gaaf goed gevoel' Gelukkig verstaan ze hier echt geen Nederlands.

Na een prachtige ritueel met contract maken, zoete thee en alle vrouwen om ons heen kreeg John kreeg de opdracht om de familie te verhuizen, met katten en kuiken. De vader bleef achter ombij de tent te kunnen blijven werken in de werkplaats. En de hele middag is Maris wezen shoppen: dweilen, emmers, zeep, rekje, gasflesje met een pit, een ventilator want het is snikheet in de nieuwe kamer , en weer voedselvoorraden als balen linzen -dal-, zakken vol knoflook, wasknijpers en lijnen, waspoeder, babypoedermelk, poeder voor de moeder om aan te sterken, en een neppe bloemenslinger die de Hindu's hier aan hun voordeur hangen.

Als je wilt bijdragen aan dit project stuur dan even een mailtje aan mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com met het bedrag. Dan kan ze je meer info en gironummer doorgeven.

Heel veel liefs, en zeg het ook door aan anderen. Wij denken dat dit soort kleinschaligehulp, direct en zonder staf of kantoor of miljoenenbudgetten heel goed werkt. In ieder geval gaat het sneller, vorige week woensdag rijpte het idee bij Maris en nu is het pas maandag!

Do en Maris

Indian Family Support - stand van zaken/ ochtendwandeling

Hallo lieve mensen,

het project waarmee wij een familie willen helpen weg te trekken uit de ellende is in volle gang. Lees even het vorige verhaal als je nu al de draad kwijt bent.

Do heeft vanochtend met de artsen van Scalene over Gamesh gesproken, het jongetje met halfzijdige verlamming door polio. De artsen reageerden verheugd en willen hem graag gratis helpen. Morgenochtend om 11.00 gaan we met hem op consult. Mocht hij behandeld gaan worden in de cytotron -zou leuk zijn als hij nog 1 keer samen met Do erin geschoven kan worden- dan krijgt hij eerst een MRI scan. Deze kost ong.150 euro en die wordt nu al gesponsord door het nieuw te openen cytotroncentrum in Leiden! Do kreeg complimenten over ons weblog en over ons project. We krijgen duslokaal veel steun voor hetproject: gisteren heeft Maris een vergadering in de tentwoning gehad samen met een manager van het Evomahotel waar we zo luxe en lang hebben kunnen zitten dank zij jullie. Ook onze gastheer doet moeite: ontvangt de vader en zoon in zijn huis, zoekt een woning -die Maris heeft bezocht en afgekeurd: was 1 klein donker hok zonder ramen met hele grote rattenkeutels, waarvan Maris boos uitriep dat ze haar varken er nog niet in zou zetten, als ze een varken had. Het voordeel was wel, riep Viktor, en daar had hij gelijk in, dat de school aan het eind van de weg was.

Met Viktor heeft Mariska besproken dat de 175 euro investering in materialen aan Viktor gegeven gaat worden en dathij dan samen met de vader de spullen gaat kopen. Omdat de familie nooit veel geld in handen heeft gehad, willen we dat nu ook niet doen, om problemen te voorkomen. Dus de aanbetaling voor het huis doet Maris zelf en de huur zal worden overgemaakt aan iemand hier, we hebben al mogelijkheden, maar dat is nog niet rond dus zetten we het niet op de site.

Inmiddels heeft Maris, met hulp van de hotelmanager, de ouders zelf op zoektocht laten gaan in de buurt van degratisschool. En is er een huisje gevonden, als we het goed begrepen hebben, met handen en voeten pratend. We komen net uit de tentwoning, waar we inmiddels heel gezellig op bezoek zitten, zie foto's. Do wilde eierenvoor de familiekopen en liep de hele wegteoreren over de gezondheidswaarde van eieren -eieren die er bij Maris niet meer in willen nawekenlang vol gestopt te zijnmet eieren, bah-.Ja voor jou zeikerd, zegt Do dan weer en loopt trots met 30 eieren (jawel 30) en kilo's aardappelen (echt waar) naar de tent. Ze moeten vet gemest zegt ze blij, en kletst verderover haar onzinnige plan om Viktor elkeweek 30 eieren naar ons gezin te laten brengen. Op zijn brommer.

Ons Hindi isnihilal leertMaris nu weleen beetje Kanada via een boekje, zie verderop een verhaaltje hierover. Alles moet dus vertaald worden. Iedereen hier lacht blij als we ze vragen of ze Engels spreken, maar inmiddels hebben we wel door dat de Indier nooit nee zegt. Wiebelen met het hoofd kan ja, nee of misschien betekenen. Echt ja is een korte knik, een beetje ja is neigen met het hoofd naar links en wiebelen of wobbelen is ook vaak ja. Een soort ja, dat ook nee kan zijn dus.

De eerste keer dat het gesprek dat Maris met het gezin wilde voeren vertaald werd, kwam ze er achteraf achter dat het gezin er niet veel van had begrepen. Op zoek naar een goede vertaler kwam ze uit bijde hotelmanager van het Evoma. Een checkaan het eind van het gesprek was datMaris zei: okay, now ask them what they understood. (vraag ze wat ze begrepen hebben).Hij zei waten keerde zich tot Maris met : ja, ze begrijpen het en gaan het doen. En Maris vroeg: wat gaan ze nu doen? En er werd vertaald en ze gingen vandaag en morgen een huisje zoeken aan de goede kant van de weg, op loopafstand van de school voor max. 2.500 per maand.De hotelmanageradviseerde de ouders van de familie samen een huisje te zoeken zonder Maris erbij(voor maximaal 2.500 roepie, is 42 euro per maand), want als wij ons gezicht erbij laten zien dan verdubbelt de huur.

Morgen gaan we het huisje, als het inderdaad al gevonden is,bekijken, en de aanbetaling van 10 maanden doen (ong. 350 tot 420 euro). Morgen gaan we naast naar Scalene met Gamesh, ook naar de school om te praten met het hoofd. Scalene, waar Do behandeld wordt, blijkt een grote sponsor van deze school te zijn. Dat maakt het natuurlijk erg makkelijk om de kinderen in te laten schrijven. De school begint in juni.

Dan hebben we wilde plannen die heel goed uitvoerbaar zijn: we willen in de zomer les gaan geven op de school. Als vrijwilliger. Do kan creatieve vakken geven (theater, tekenen) en gezondheidszorg (ze is verpleegster geweest). Maris kan Engels geven en de meisjes leren opmaken (haha). En we denken aan workshops aan de ouders: persoonlijke hygiene, voedselleer, anticonceptie enzovoort. Er is zoveel te doen, superleuk! We hopen dat onze dochters ook geinspireerd raken en mee willen als vrijwilliger op de school. We hebben al bedacht dat Cato tekenen en rekenenkan geven in de zomervakantie en Tess Engels (en winkeladvieshaha).

Ochtendwandeling

Na de moskee Allah Akbhar is het dekatholieke kerk die zich om 6 uur laathoren, (Na veel erupties van hondengehuil in de nacht) Er klinkt dan een soort gebed uit de luidsprekers wat uiteraardeindgt met amen, en een christelijk muziekje. Daarna laat de moskee zichweer horen, om gevolgd te worden dooreen lieflijk Indiaas muziekje uit de Hindoetempel. Een goede slaper die dat kan weerstaan. Maris slaapt er altijd doorheen, maar Do springt sinds een dag of tien om 7 uur uit bed omeen wandeling vaneen uur te maken.Om 7 uur is het nog lekker fris buiten, hoewel we merken dat de temperatuur stijgt, de zomer begint hier.Achter ons huis ligt de armenwijk, waar de ochtendwandeling meestal doorheen gaat. Eerst een groot open veld met half verdroogde maisplanten, waar ze op een ochtend een knalgroene papagaai zag zitten met een knalrode snavel.Zacht sloop ze ernaar toe,en op dat moment vloog er nog zo'n mooie vogel op, nog dichterbij geslopen vlogen er ineens 3 van die prachtige vogels weg. Als ze dan een eind verder de wijk inlooptis zegetuige van kleine winkeltjes die open gaan, hokjes van 2 bij 2 meter, met een luifel, op de toonbank plastic potten met koekjes en snoepjes, die de kinderen dan begerig aanwijzen met 1 roepie in hun hand. Vrouwen die stoepjes vegen met een bosje 'riet' als bezem, voor de deur worden er van wit poeder mandala's gemaakt (zie foto). Ook is het de gewoonte bij sommige huizen de stoep mooi te maken met koeiepoep, dat gaat als volgt: verdroogde koeieflats wordt opgeraapt, gemengd met water, en zorgvuldig uitgestrooid en uitgeveegd op de stoep. een mooi afgebakend groene plaats voor de deur is het resultaat. Ziet erfraai uit met een witte mandala.

Onderweg zijn er veel waterafhaalpunten waar meestal de vrouwen water staan te halen in felgekleurde plastic vazen. her en der staan er mensen hun tanden te poetsen op straat, donkere gezichten meteen spierwitte krans omde mond. Her en der wordt er een kind gewassen, helemaal wit ingezeept door de moeder en dan afgespoelt met handen vol water. Koeien worden gevoerd en soms ook gewassen en dan losgemaakt om uit wandelen te gaan. Vandaag zag Do dat er een dood varken werd bewerkt met een gasbrander, om de haren eraf te schroeien. Rijp voor de keuken.Kinderen met schooltasjes op hun rug verzamelen zich, hoewel dat afhankelijkis van waar de wandeling naar toe gaat: in de armste wijk vertrekken er maar weinig kinderen naar school, die lopen in blote billen en in vodden rond. daartussen een meisje met een piemel.

Inmiddels heeft Do contact met een familie aan het einde van de armenwijk. Daar drinkt ze nu elke ochtend een kopje mierzoete thee (dat durven we nu, nu diarreeklachten uitgebleven zijn). De mensen zittendan op de grond en voor Do wordt een krukje uit een huisje getoverd, even gezellig bijkletsen onder het genot van een metalen bekertje thee. Do is favoriet omdat ze gisteren een aantal foto's heeeft gegeven die ze op een eerdere wandeling had gemaakt. Vanochtend was het een ware poseersessie, een oude man met een muts op en in vodden wilde graag met zijn oude zus op de foto. Toen Do instemde verdween hij in zijn hutje, om even later met een blinkend gekamd kapsel, mooie kleren aan en met grote kralen om te verschijnen. Bloedserieus staan ze op de foto, kijk maar.Zussen wilden samen op de foto, echtparen en natuurlijk de kinderen. De ouderen hebben brede glimlachen metrood verbrokkeldetanden door het kauwen van een soort pruimtabak.Op het log kunnen julie ze al bekijken, morgen worden ze afgedrukt en op de volgende wandeling afgeleverd. We hebben aan ons gezin ook al foto's gegeven, en die worden als een goudschat bewaard en steeds weer en weer bekeken. Onze foto's was voor heneen welkome aanvulling op een vodjefoto van hun trouwen die ook nog eens verknipt was door een van de kleintjes.

Als Do thuiskomt staat er een heerlijk ontbijt klaar van Viktor, papieren dosha (flinterdunne pannenkoek) en vers fruit. (Maris ligt dan nog te dromen) Na het ontbijt door de cytotron en dan werken aan ons project.

Maris maakt zo nu en dan ook een soort ochtendwandeling -op aanraden van de dokter, omdat ze tegen hem klaagde dat ze te dik werd van al dat eten- en liep gisteren een beetje te (ver)dwalen. Aan een vrouw die door het braakliggende terrein met afgebrande palmbomen over de zandpaadjes liep, vroeg ze met het Hoe en Wat in het Kanadade weg naar Sigali, de naam van de wijk waar we wonen. De vrouw verschoof even de enorme zak met kokosnoten die ze op haar hoofd droeg en gebaarde haar te volgen. Achter de sari aan door de velden dacht Maris wel even wat zinnen Kanada te kunnen oefenen. 'Waar kan ik hier tanken' vroeg ze. De vrouw antwoordde met radde tong. Vervolgens zei ze: 'Kanada heeft mooie woorden' De vrouw schokschouderde en maakte een wegwerpgebaar. En zo nog wat van de zinnen uit Hoe en Wat:'ja ik heb een reisverzekering' en de vrouw glimlachte en antwoordde niet. Toen Maris de straat weer herkende en rechtsaf liep en de vrouw liet staan, riep de vrouw haar teleurgesteld nog wat na en gebaarde haar terug te komen. Ze had het echt gezellig gevonden, al had Maris niks begrepen van de antwoorden.

Nou lieve mensen, het is een heel verhaal geworden en we gaan na de foto's te hebben geplaatst zo weer op huis aan. Wat we nog wel willen vermelden als uitsmijter is het heuglijke feit dat Do haar kapsel vandaag aan de wereld heeft getoond. Met een laag antizonnebrand. Eerst schaamde ze zich en was bang dat mensen haar uit zouden lachen, maar wat blijkt: ze kan trots zijn en dat is ze ook, want iedereen denkt dat ze haar haar naar goed Hindu gebruik geofferd heeft aan Brahma, de hoogste God. En zei Maris: dat heb je ook. Heel veel liefs van ons en tot snel in levende lijve, Dorothe en Mariska

India Support Family Project: ondersteun adoptiegezin!

Hallo lieve mensen,

Mariska is een project gestart (door echtgenoot Gerben die zijn hele leven al in de ontwikkelingshulp zit ISFP: India Support Family Project genoemd) om de familie van Ansi met 8 kinderen aan schone lucht, schoon water, behuizing, betere materialen voor het bedrijfje van de vader, en aan scholing voor de kinderen te helpen. Dorothe ondersteunt het project en wil onder meer voor Gamesh, het zoontje dat een slepende linkerarm en been heeft , (waarschijnlijk door polio) hulp zoeken bij het medisch centrum waar ze zelf onder behandeling is in de cytotron.

Voor het project vraagt Mariska aan iedereen die ze kent financiele steun. Als jullie mee willen doen mail haar dan op mbvanderwilligen@hotmail.com. Dan kan ze je vragen beantwoorden en details geven over waar je geld kan storten.

Voor het project is er ongeveer 1200 euro nodig voor het eerste jaar , dit is inclusief 10 mnd. huur die in Bangalore overal als borg moet worden betaald. En inclusief 175 euro materiaal kosten voor uitbreiding van de werkplaats van Kashjad (de vader). In de volgende jaren worden de kosten voor de woning tussen de 40 en 60 euro per maand. Jaarlijks dus tussen de 480 en 720 euro. Eventueelkomen daar kosten voor kinderen die naarhet -dure- vervolgonderwijs kunnen bij.Het oudste kind, 14 jr., helpt de vader in de zaak en gaat niet meer naar school in de nieuwe situatie.De kinderen daaronder zijn 10, 9 enzovoort tot 3 maanden en die kunnen tot hun 12 de naar het gratis onderwijs. Op de armenschool krijgen ze uniforms en twee maaltijden per dag, plus boeken, alles gratis. Dit is alleen in de wijk waar de cytotron staat -en waar wij verblijven-, omdat daar -gunstige- plattelandsregels gelden voor het opleiden van de armen. (we zitten aan de rand van Bangalore, helemaal in hetnoordoosten ervan)Het plan is dat de vader vanaf volgend jaar zelf een klein deel -paar honderd roepie, paar euro- van de huur gaatovernemen. En dat de eigen bijdrage elk jaar meer wordt totdat hij en zijn oudste kinderen de familie zelf kunnen onderhouden in een goed huisje. Dat zou hij dan kunnen omdat hij meer maskers kan verkopen tegen betere prijzen met betere materialen. En omdat de kinderen een opleiding krijgen waardoorze ergens aan het werk kunnen. Op dit moment wordt er in het gezin honger geleden, dat is nog het beste te zien aan de magere baby -een oud gerimpeld mannetje van 3 maanden- en de broodmagere moeder. Maar erger nog dan de ondervoeding zijn de erbarmelijke omstandigheden waaronder ze leven: in een tent pal aan de rand van een smerige weg, zo vol met uitlaatgassen en stof, dat als we een foto van de weg nemen de foto helemaal vaag is van de rotzooi, na een bezoek aan de tent zijn we bedekt met een laagje stof . En zo gevaarlijk omdat alle vehikels wolken rotzooi uitbrakendzigzaggend en toeterend en schreeuwend voortrazen, als ze twee meter uitwijken dan rijden ze al over de tent heen. De kinderen zitten dus de hele dag in de tent of spelen pal aan de weg, ademen 24 uur de rotzooi in en lopen dus continu gevaar overreden te worden. De kinderen worden niet gewassen, want dat heeft geen zin en er is geen water genoeg en ze gaan niet naar school, dus er is geen hoop op een betere toekomst. Ondanks dit zijn ze super goedlachs en vrolijk en hebben ze net als hun ouders een soort innerlijke beschaving en waardigheid, waardoor je ze onmiddelijk in je hart sluit en je zewilt helpen, niet eenmalig met wat kleding en vloermatten wat we dus al gedaan hebben, maar substantieel uitde rotzooi. En als God het wil gaat het ook gebeuren (zegt Maris).In ieder geval wil de familie het zelf heel graag, en zijn er al een aantal Indiers bij betrokken, waaronder Viktor , onze gastheer die gisterochtend een vergadering met de vader en oudste zoon heeft geleid, en een ober van het Evoma die vanavond mee gaat naarde tent ,om het een en ander door te spreken.

We houden jullie op de hoogte en sturen jullie veel liefs uit een steeds zonniger Bangalore, de zomer is hier begonnen volgens de Indiers. Het is bijna 30 graden en smoorheet, we plakken en zweten, en drinken de hele dag vers sap. Met Dorothe gaat het uitstekend zoals de hele maand al het geval is, ze heeft veel energie, eet nog steeds als een bootwerker (Maris niet meer, zij is weer afgevallen door al een week het diner over te slaan) enwe zijnal lekker bruin van de zon.Do heeft weer eenkapsel: stekeltjeshaar dat bijna aan de buitenwereld vertoont mag worden. Voor Judy en andere geinteresseerden: het adres e.d. van het nieuw te openen cytotroncentrum in Leiden zullen we binnenkort op de website zetten.De behandeling daar is niet gratis. We hebben gehoord van de directeur dat het 12.500 euro moet gaan kosten voor 1 behandeling van een maand, zoals Do nu gehad heeft. In principe is 1 behandeling genoeg om kanker te stoppenen terug te dringen. Dat het werktzien wij elke dag met eigen ogen, patienten komen gammel of invalidebinnen en knappen zienderogen op. De verzekering vergoedt het -nog- niet.

Liefs, Do en Maris

winkelen met Ansi en familie, en de Cytotron

Ha lieve mensen,

uit winkelen met adoptiegezin

weten jullie nog het verhaaltje over het arme gezin in een tent aan de weg, vlak bij ons voormalige hotel? We zijn twee dagen met ze op stap geweest. De eerste dag in de tuktuk met het meisje, Ansi, ze is 9 jaar. Met gebarentaal -zwaaien met de hand en wijzen op kleding en op Ansi- kreeg MarisAnsi mee van de ouders. Volgens Do zegt Mariska daarbij: 'ik kleren kopen, ik kom terug, later, komt goed en dan zegtze tegen Do 'ja, die mensen denken natuurlijk dat ik haar ontvoer' . De vader knikte echter vriendelijk en liet zijn bloedmooie Ansi gaan. Zij zwaaide supertrots haar hele familie uit (vader, moeder en acht kinderen). Maar niet voordat ze zich nog snel water in haar gezicht gooide, dus nu vies, met besmeurde vodden aan, en ook nognat ging ze de tuktuk in, tussen ons in.Beetje timide, maar duidelijk overgelukkig.Bye, bye gilden de overige kinderen. En daar gingen we op weg naarhet lokale winkelcentrum, d.i. een hele lange zijstraat van de drukke hoofdweg met aaneengesloten kramen enshopjes metkleren, snoep, eten, zeep,enzovoort. Ons plan was haar naar de naaister te brengen waar zestoffen uit kon kiezen om jurken van te maken.Dat hebben wij zelf ook al laten doen, zie de foto's met onze nieuwe india outfits.(ja Tess, je voorspelling is uitgekomen).Maris liet de taxichauffeur tegen Ansi zeggen dat ze alles mocht hebben wat ze onderweg zou zien enwildehebben.Vier uur laterwerd Ansi weer terug gebracht in een tuktuk volgeladen metarmbanden, fruit, groente voor de hele week, tassen vol metlappen stof en een vloerkleed voor in de tent zodat ze niet meer op de modder hoeven te slapen. De oudere kinderen pakten alles aan en Ansirende de tuktuk uit, het gezin tegemoet,eenen al opwinding en geratel in het Kanada -de taal hier-.

Twee dagen later waren we er weer met de tuktuk, nu om zoveel mogelijk kinderen plus de moeder -dat wilde Ansi graag- erin te krijgen om aan te kleden. Dus met vier kinderen, w.o. een magere zieke baby van 3 maanden en de moeder in de tuktuk. En wij er natuurlijk nog bij, en een dikke chauffeur. Gezellig op elkaar, lachende gezichten en opwinding bij de kinderen.De moeder kwam altijd nogal zorgelijk op ons over, ze is heel mager en hoest veelen haarbaby is heel zwak, maar nuzatze zichtbaar te genieten, hoopvol misschien wel dat het goed zou komen met de baby. En inderdaad heeft zebabypoedermelk voor haar kind gekocht om bij te voeren. Daar gingen we: hobbelend over de kuilen, het zand en langs de uitlaatgassen uitbrakende vehikels. Weer op weg naar het lokale winkelcentrum. Hier splitsten Do en Maris zich, Do met de kleintjes, Ansi en moeder de bazaar in om schoenen voor het jongetje te kopen en Maris met de zoon van 10 om broeken en hemden te kopen. We kwamen tegelijkertijd onze winkels uit beladen met tassen, hoezo 1 paar schoenen en 1 jeans, de kinderen hebben voor de hele familie kleren en schoenen uitgekozen en de moeder heeft met heel veel zorg een paar pakken voor haar man uitgekozen, en dekentjes, handdoeken, en kleding voor de baby gekocht. Plusde babymelk, tandenborstels, kammen, spiegeltje,babypoeder en gezichtscreme voor Ansi.Waar de kinderen echt helemaal van uit hun bol gingen was speelgoed, ze kochten poppen, autootjes en Ansi nog een drinkbekertje voor haar babybroertje. Maris ging nog snel even geld trekken uit de dichtsbijzijnde ATM -die heb je hier veel- en we hebben omgerekend in Euro's net zoveel geld uitgegeven voor een heel gezin met 8 kinderen als een uurtje in de Kalverstraat met 1 dochter. En hoe sluiten wij altijd een dagje winkelen af? Juist, lekker uit eten. Ze wilden niet in een restaurant, want dan zou de rest van de familie niets krijgen, maar ze wilden Indiase fastfood meenemen. Tassen vol met gefrituurde kipstukjes, dhosa's (pannenkoekjes) en rijst met curry gingen de al overvolle tuktuk in. Om je een idee te geven van de prijzen hier: deze 10 persoons maaltijd kostte 125 roepie, d.i. nog geen 2 Euro. Het eerste dagje winkelen met Ansi kostte 1000 roepie, ofwel ong.17 euro.

Het mooiste moment van deze dag was wel toen de moederdezilveren oorbellen en ketting die Maris had gekocht, bij haar dochterin de orenen om de nek deed. Ontroerd keken we toe hoe de vader trots naar zijn dochter keek, die er beeldschoon uitzag -ook omdat ze al nieuwe kleren van ons aanhad- enbewust van haar schoonheid ging ze paraderenlangs de tent. Zie foto's.De vader vroeg ons of hij een foto van zijn hele gezin mocht hebben, dus dat moeten we nog laten maken. Mariska haar jeugddroom is uitgekomen: de loterij winnen en dan arme mensen heel gelukkig maken met allerlei spullen die ze nodig hebben. In India hoef je dus geen miljonair te zijn om te kunnen geven als een miljonair. Fantastisch land!

Uit winkelen voor onszelf downtown

We zijn in India: het land van de tegenstellingen. Zondag gingen we met de tuktuk 20 kilometer verderop de stad in: downtown. Commercial street, Mahatma Gandhi Road: internetcafes, echte cappuccino, 24k goud winkels, grote merken, luxe airconditioned shoppingmalls, en schreeuwende neonreclame's, keiharde muziek en nauwelijks een sari te zien. Supergave kleding voor dochter Tess, Allstars voor Cato, Chanel zonnebril voor Maris, zilveren kettingen en oorbellen voor Ansi en zusje, prachtige sjaals voor jullie, sjieke sandaaltjes voor Maris en Tess, een overhemd voor Hans, een c.d. voor Gerben en voor Do: de nieuwste Oscar nominated movie: Slumdog millionaire (een Bollywoodproduktie) En daarna in een heuse Indiase fastfood tent: taartjes en masalathee, en bij de all american Coffee Day: frappuccino en chai.(zoete thee met kaneel, cardamom en melk) En dat voor het luttele bedrag van iets meer roepie's, in verhouding met Nederland blijft het hier supergoedkoop, wat je ook koopt. Maar dan moeten we er wel bij zeggen dat wat wij hier uitgeven voor de meeste mensen hier toch snel een jaarsalaris is, want het loon van een geschoolde loodgieter is 4000 roepies per maand, di. nog geen zeventig euro. Om maar niet te spreken van de sloppen en tentbewoners, die kunnen alleen maar dromen van 4000 roepie per maand. En inmiddels weten wij wat het geheim is van al die gelukkig uitziende arme mensen: de Indier kijkt naar hen die het minder hebben dan zij, wij kijken naar hen die meer hebben dan wij. De indier is dus altijd blij en de westerling ontevreden, wij willen altijd meer en hoger en beter. De Indier heeft ook geen probleem met rijke villa's tussen de sloppen, -bij ons moet je dan in Laren gaan wonen (grapje jw)- want alles is karma en je blijft gewoon kijken naar de sloebers onder je.

Cytotron

vandaag hebben we uitgebreid gesproken met de nederlandse directeur van het bedrijf dat in Nederland gaat starten met de cytotronbehandelingen. Ze beginnen in Leiden, waarschijnlijk in april/mei. Ze zoeken voor hun onderzoek speciaal patienten met keel- of prostaatkanker.De ervaringen met de cytotron zijn zo ongelooflijk geweldig, ook onze eigen ervaring, dat we aan jullie vragen om het te melden aan mensen die je kent met kanker. Alleen leukemiekan niet met de cytotron behandeld worden. Erwordenook behandelingen uitgevoerd in combinatie met chemo,door de cytotron worden de kankercellen extreem gevoelig gemaakt voor de chemo.En de bijwerkingenvan de chemo worden hierdoor ook gereduceerd.

Het verheugende van dit gesprek voor Do was dat het nu volstrekt helder is dat Do volop mogelijkheden heeft voor behandelingen met de cytotron. Bovendien hebben we weer gehoord van patienten die allang opgegeven waren (met bijvoorbeeld in de hersenen uitgezaaide longkankers) en die nu nog -na jaren- een heel goed leven hebben. Maris heeft inmiddels een account op youtubeen geprobeerd een filmpje te uploaden, het duurde te lang, dus daarom is er nog geen filmpje te zien. Misschien moet het wel met een videocamera opgenomen zijn en niet met ons fototoestel zoals wij hebben gedaan, i.e.g. zal Maris het nog eens proberen.

Liefs vanuit een zonnig Bangalore van Do en Maris

Down Town

Ha lieve mensen, we zittenin het internetcafe, down town. Het was alsof we in een heksenketel waren, schreeuwende etalages, aanklampende verkopers, overvolle winkeltjes, met snelle goed getrainde verkopers.Hier gebeurt het allemaal in Bangalore. Westers geklede jongeren, meisjes op hoge hakjes met blote benen.Billboards met neonlicht.Alle topmerken zijn te koop, made in China en Korea(?!) Dorothe neemt dat steeds op de hak, maar Mariska is daar heel serieus over, er is echt welecht Louis Vuitton spul te koop, en ze heeft nu een echte Chanel zonnebril gekocht voor de luttele prijs van 3000 Roepi de poepie. Laat Mariska maar los town town, ze heeft steeds van Dorothe geld moeten lenen. Arme Gerben.

Vandaag maar een heel kort verhaaltje, want we snakken naar ons rustige appartement, om onze voeten in een badje te steken, de tv aan te zetten met een goeie engelse film, en een kopje koffie van de gastheer. Maar eerst nog even een rit van een klein uur van down town naar 'huis'. Zo'n 20 km.

Dag lieve mensen, tot snel, met meer foto's en uitgebreide verhalen. Maris en Dorothe

Bezoek aan Slum

Na een aantal dagen zijn we weer even terug in ons 'oude' hotel om thee te drinken en snel te internetten.. We worden als oude vrienden begroet, hoe gaat het, alles goed, hoe bevalt het appartement, hoe is uw gezondheid? Het is heerlijk om zo onthaald te worden., maar we verlangen er niet naar terug. Op onze etage zitten we goed. Elke dag 3 warme maaltijden metIndiaas eten. Bij het ontbijt rijst, pannenkoeken met curryen overheerlijke papaya. We smullen hier werkelijk van het fruit, papaya, ananas, watermeloen, banaan en het is natuurlijk zongerijpt. Dus heerlijkzoet. Het middagmaal ook weer curry's, maar we hebben de gastheer al zover dat hij er ook rauwkost bij serveert. Vandaag hadden we bijvoorbeeld een curry met fijngesneden ladiesfinger (bij ons te krijgen als okra's) Werkelijk vurukkuluk. Mariskaheeft zichzelf vandaag op rantsoen gezet, alleen nog maar groente en fruit, want ze groeit dicht zegt ze. Dorothe daarintegen (vr)eet gewoon door, soms al na een uur zegt ze, ik heb alweer honger.Zou best weer een bordjerijst met curry lusten. Ga zo door, zegt de dokter.

Oh ja, over dokters gesproken, we gingen dus naar een ayurvedische dokter (onze cliffhanger)om eens te kijken wat hij/zij voor kruiden en/of massages zou aanbevelen. We kwamen binnen in een donker kamertje bij zijn assistente, en vroegen om een consult. Zij ging hem onmiddelijk bellen en toen konden wij in dat hol rondkijken. Enge stapels dozen met pillen, rondslingerend ampullen en half lege spuiten die daar in het stof lagen. Dorothe begon direct nerveus te worden en zag al een tweedehands naald in haar bil verdwijnen. Ik wil hier weg zei ze, dit voelt helemaal niet goed. Mariska bleef nog vriendelijk tegen de vrouw en zei, we hebben een fout gemaakt, we zien er vanaf, sorry.En wij weg.'Zag je die pillen, zag je die vuile spuiten, oeps ontsnapt'. Zie foto's.

En het mooiste avontuur van de afgelopen dagen was wel retour naar de sloppenwijk waar we al eerder foto's en verhaaltje van op het log hebben gezet. Nu met dozen vol gebak en koek, we kwamen aan en de wijk liep uit om ons te begroeten. Een baby werd voor Maris opgehouden met de bedoeling dat ze het even aan zou raken. De mensen wilden dat we foto's van ze namen en met veel gelach werden die foto's weer door hen bekeken. Ze legden een mat voor een hut op de grond, voor ons om op te zitten en de dozen gebak werden uitgedeeld door een oudere vrouw. De halve gemeenschap rukten de koeken uit haar handen met veel geschreeuw en geduw en gelach werd er door iedereen van gegeten. Do heeft een filmpje gemaakt en dat gaan we nu op youtube proberen te zetten, Maris moet nog even uitvinden hoe dat werkt.We hebben beloofd nog een keer terug te komen, en dan willen we fruit meenemen enals de ijscokar weer langs komt dan krijgen de kinderen nog een ijsje.En Marja bedankt voor je 13,33 voor deijsjes, we hebben nog maar 4 euro ervan uitgegeven aan cake voor iedereen, dus een ijsje kan er ook nog wel van af.

Maris heeft een tentenfamilie al een tijdje 'geadopteerd', moeder en vader met acht kinderen in eentent aan de grote weg,het meisje heeftgisteren een paar nieuwe jurken gekregen waar ze dolblij mee was en zojuist hebben we erde foto's van onze eigen meiden Cato en Tess laten zien.Het plan is om met het oudste meisje en jongen naar een winkel bij ons in de buurt te gaan, -waar we al geweest zijn- om ze daar nog wat kleding te laten uitzoeken waarna we bij de kleermaker de spullen op maat willen laten maken, want zo gaat dat hier. Je koopt een lap stof of meerdere lappen en dan maakt de kleermaker voor een paar euro er een passende sari met blouse of chulida -broek met jurkje en sjaal- van. Dorothe wil er nu werk van maken dat de kinderen, vooral de jongen die heel slim is en snel van ons engels oppikt, naar school gaan. We gaan er over praten met onze hospita, zij is docente engels en hoofd van de high school bij ons in de buurt. Dus wordt vervolgd. Heel veel liefs, Do en Maris

Gesetteld bij Viktor

lieve mensen, daar zijn we weer, in een nieuw computerhokje in een echt internetcafe zonder koffie. het is hier bloedheet en erg krap met zijn 2tjes, en downloaden gaat heeeeeeel traaaaaaaaaaag, dus geen foto's dit keer, dat doen we binnenkort weer vanuit het hotel. We zijn helemaal thuis bij huize Viktor en zijn vrouw. Echt tot rust gekomen in een kalme wijk met leuke winkeltjes, schone frisse lucht, onze ramen staan dag en nacht open , we drinken elke dag koffie op ons dakterras waar het niet eens heel heet is vanwege de bananenbomen en kokospalmen. Viktor kookt drie keer daags, Do is al behoorlijk dik en Maris begint nu echt vet te worden, dat vindt ze wel erg, maar ze kan het toch niet laten staan. Ze heeft nu besloten om alleen de pannenkoekjes en al het gefrituurde te laten staan en dan alleen nog de rijst, en de groentes en het fruit en de curry's te eten, o ja, ook de gebakken eieren , twee per dag, gaan er in. Do eet alles op en de dokter zei vandaag ; ben je dikker geworden? Voor Do is dat natuurlijk wel heel goed, want die was veel te dun.

Er wordt hier ook een Hongaar behandeld die over het eten heel anders denkt. hij had zich met de tuktuk naar een supermarkt begeven om daar kaas te gaan kopen. Tegen Do zei hij smachtend:'dat ken je toch wel, die lekkere hollandse kaas? Als ik in Budapest een winkel binnen kom dan kan ik kiezen uit wel 60 soorten kaas. En hier niks te vinden. ik vreet die indiaase shit niet meer, het lijkt wel shit uit de plee' Toen heeft hij een wit brood en tomaten gekocht en daar leeft hij nu op en hij klaagde en klaagde tegen Do dat hij al 8 kilo was afgevallen. Wij dus niet.

We zijn ook in een echt hindoeistische tempel geweest en we hebben een stip ons hoofd gekregen van een halfnaakte monnik. De stip was van sandelhout gemaakt. Dat zoeken we trouwens nog iher, sandelwood en rosewood schijnen specialiteiten van de regio te zijn. Verder maken we niet zo veel spannends meer mee, omdat we zo lekker aan het chillen zijn at viktors place. We zijn wel net ontsnapt aan een enge ayurvedische dokter, daarover vertellen we een volgende keer meer (cliffhanger) met foto's. Dag lieve mensen, tot snel,

Do en Maris