School, Slum en Lakshmi

Hallo mensen,

''ik wil biefstuk en drop met chocolade, en ik wil tortellini, en ik wilslagroom en pannenkoeken, en ik wil pizza. En ik wil graag brownies en appeltaart, en ijs en ...... En ik ga aan papa vragen als ik thuis kom, dat hij danspaghetti maakt met gehaktballetjes en tomatensaus, en hij moet van te voren een appeltaart bakken en mmmmmmm, met heeeeeeeeel veeeeeeeeel slagroom en dat dan als toetje! Zo! De eetwensen van Cato. (en wedden dat ik het helemáál op heb, voegt ze eraan toe). Nou kijken of ze onze pannenkoeken op kan, want we gaan bij Ansi thuis pannenkoekenbakken!We hebben zelf ook al bij de familie gegeten. Leuk en lekker,Gangarmaakt met vlugge handen kleine balletjes bladerdeeg die in de panzich omvormen tot gelaagde pannenkoekjes. Echt Rajasthan verzekert Kashjal ons. Mariska smekt en laat de helft op de grond vallen, '' getver'' roept Cato,en trots schept Gangar onze borden nog eens vol. Do en Cato hebben in het kleine huisje al vele avonden gestoeid engespeeld en gevoetbald en gelachen en we zijnop de thee geweest en we hebben al die andere dingen gedaan, die je normaal doet met vrienden, maar die we eerst niet durfden uit angst voor vieze kleine beestjes. Maar wat zitten we gezellig en wat is het leuk, zie foto's. We zijn met de meisjesnaar de kermis geweest, zondag gaan we naar de dierentuin -op echte tijgersafari-, we drinken met Gangarverse sappen op de hoek, Cato loopt van ons huis naar hunhuis: de familievanAnsi is behoorlijkingeburgerd in de wijk Seegehalli en wij inmiddels ook.
We wordenregelmatig in huisjes, huizen, hutjes ententjes gewenkt, we drinkenmelkige masalathee uit ijzeren bekers,en lachen vriendelijk naar hele families die verrukt reageren als we een paar woorden Kannada spreken: ''gottila'' - ik weet het niet-, ninu enu hesaru, hoe heet je , en zo communiceren we voort, met handen en voeten en ogen en lachen en fronsen en grappen en gek doen.Of boos doen. Want de huiseigenarenwaar we een paar keer boze conversaties mee hebben gehad, zijn omgedraaid,voor het moment, en later zien we dan wel weer, maar verhuizen hoeft de familie niet, nog niet. We waren eerder vorige week op zoek gegaan naar een nieuw huisje om ons lieve gezin van de boze buren en huiseigenaar te verlossen. En we hadden al op een lief erfjeeen klein kamertje gezien voor de helft van de huidige huurprijs, maar nee, gelukkig het hoeft niet meer, want, zo vertelt de christelijke huiseigenaar aan Do: '''we hebben besloten geen ruzie meer te maken, want als we dood gaan dan zijn onze handen leeg´´ en , ze vervolgde:´ we gaan de buren verhuizen, want die ruzies moeten ophouden en we hebben gezien dat jullie familie veel buitenruimte nodig heeft voor de beelden en die zitten daar goed, dus vandaar!'' En de familie zít er héélgoed, de vader is met zijn gezin aan het werk, hij maakt veel mooierebeelden nu, heel gedetailleerdgeschilderd met eersteklas verf.(zie foto) . We suggereerden de vader om zulke dure beelden te gaan uitventen bij rijke huizen, maar hij lachtte zijn bruine tanden bloot en schudde': nee, ze geven er 100 roepie voor anderhalve euro) , Do tegen Maris : tweehonderdvijftig bij de bijenkorf.

Wij konden het nietgeloven enwe vroegen rond, met een foto van een prachtige Laksmi in de hand:intelligent uitziende mensen gaven niet meer dananderhalve euro. ''wááát, gilde Maris, in Holland honderd euro mevrouw. Haha,'' waarom '' wilden de Indiers weten. Nou weten wij veel, omdat het onwijs mooi is , omdat het handgemaakt uniek is, dagen aan gewerkt, omdat het een god is,omdat ergoudverf op zit en zilver. We broeden nu op een plan hoe we de omzet van Kashal kunnen vergroten door deze beelden in nederland te verkopen. Zo heeft Mariska een koffer aangeschaft om daar wat beelden in mee te kunnen nemen en we hebben als try out een lelijk beeldje in een doos naar Utrecht verzonden. én we hebben 10 beelden besteld die we gaan verschepen. Viktor gaat het regelen:''mijn schoonzoon heeft een exportnummer'', nou das mooi, dus we proberen het gewoon een keer.

We zijn bezig om voor stichting ANSI een rekeningnummer aan te vragen bij de Triodosbank. Zogauw dit bekend is dan zullen we het op de site zetten We hebben van februari tot nu in totaal ong. 1200 euro uitgegeven. Dit bedrag is door jullie en door de bezoekers bij Mariska thuis op koninginnnedag bijeen gebracht. En: het is niet te geloven maar de juf en klasgenoten van Cato hebben een actie voor de kinderen van in Bangalore georganiseerd met spelletjes en activiteiten op het schoolplein en zo ruim 350 euro op gehaald! Dit geld hebben we nder meer bedacht voorbijles van Badam, Indra en Gamesh, Do is erbij geweest dat de drie ´s middags A´s en B´s tekenden op hun leitjes /zie foto´s. En, hoorde ze van Gangar:de kinderen gaan elke dag 2 uur naar bijles ná school. Ook de schoolboeken en leitjes die we voor de school gekocht hebben ter waarde van 150 euro zal door de school van Cato /de Vrije School Utrecht worden betaald uit de door de kinderen bijeengebrachte euro´s. Geweldig he. Vandaag waren we op de armenschool , want, zo had de bovenjuf ons verzekerd:de boeken zouden gearriveerd zijn en er zou een heuse journalist aanwezig zijn om het moment dat we de boeken aan de kinderen zouden uitreikenvast te leggen voor de krant. Veel vertrouwen hadden we er niet in toen we naar het schooltje liepen, want hoe vaak waren we niet alergens geweest zonder resultaat. Maar toen we erheen liepen schalde ons de indiase hoempapa feestmuziek vanuit de verte al toe, het voltallige bestuur, onverstaanbaar engels sprekende heren, was aanwezig , de kinderen zaten al klaar op de grond in hun witte pakjes, behalve natuurlijk weer onze kinderen die altijd precies dié kleur pakjes aan doen die nou juist niét voor die dag bestemd zijn, en de bovenjuf liep zenuwachtig rond te schreeuwen, op Mariska´s mobieltje stonden al twee gemiste oproepen , vóór het plein een verhoging met bloemen en stoelen en microfoons en hoog opgetaste stapels boeken en leitjes. De ceremonie kon beginnen, het hoofd van de school hield een lange toespraak in het Kannada, daarna hield Maris een stichtelijk praatje tegen de kinderen over dat als ze goed hun best deden dat ze dan later ook kinderen konden helpen, alsof ze daar zin in hadden.Dr. Kumar, de cytotronuitvinder tevens hoofdsponsor van de school roemde nog eens zijn instituut, terwijl de kinderen naar Dorothe , Cato en Mariska keken, zwaaiden en riepen.
We herkenden kinderen uit de slum en natuurlijk onze kinderen: Indra en Badam die trots keken, ze kénden ons. Moeder zat achter ons, was er ook bij en Ramesh was ziek en keek zielig toe van een afstandje. Cato had Gangar met haar kleine zoontje erbij gehaald. Mariska kon nog net verijdelen dat de struise bovenjuf Gangar weer weg stuurde , want het kastensysteem is dan misschien wel officieel afgeschaft, maar in de praktijk lopen er hier muren -ok letterlijk: er staan murentussende grote slumwijken en hun buren- tussen bevolkingsgroepen.

Morgen krijgen we een exemplaar van de krant van Karnataka, als het goed is staat er een foto van ons. Misschien wel een foto van Mariska in saree, die luid in de microfoon alle kinderen toesprak+ het gaat hier om jullie, om jullie toekomst. Na de uitreiking van de boeken is Do met Cato, en Gangar de klassen in gegaan om foto´s te maken en ging Mariska voor de laatste keer naar het ziekenhuis om dan toch eindelijk die kroon te laten zetten. Eind goed al goed. De enige klus die nog niet geklaard is is het openen van een bankrekening voor de familie. De regels zijn zo gemaakt dat de armen buiten blijven, want alles wat ze niet hebben: rekeningen op hun naam, contracten, pasjes, hebben ze wel nodig om een bankrekening te openen. Mariska is al bij 3 banken geweest en op één vriendelijke vrouwelijke manager na die haar wel wilde helpen, waren het hemeltergende Kafka achtigegesprekken. We willen nu gewoon met DHL of andere koerier een pakje met geld opsturen om de huur te betalen. Do en Maris hebben in een toneelstukje voorgedaan hoe dat zal gaan en wat Kashal en Gangar moeten gaan doen: zich bekend maken in de hele buurt, zodat als de koerier rond gaat vragen waar het pakje heen moet (mrs.Gangar en mr.Kashal tegenover huis zus, op de hoek bij postkantoor zo, want van normale adressen hebben ze hier nog niet gehoord) hij de goede kant uit wordt gewezen. Kashal tikte op zijn hoofd en lachte instemmend toen hij het toneelstukje eenmaalbegreep: ''wat zijn jullie slim''.Ja, lieve Kashal, dat hopen we, want het is wel een gokje, maar we hebben zéker de zegen van Gamesha en Lakshmi.

We hadden in februari een ontroerende ontmoeting gehad met de bewoners van een kleine slum, waar Marja nog ijsjes voor wilde laten bestellen, en daarvan hebben we een prachtige foto toengemaakt.Deze foto hebben we hier op groot formaat met laminaat laten afdrukken en mét de foto en zakken vol koek, fruit en groenten gingen we weer op bezoek.In ons achterhoofd de vraag van de ''leider'' van de slum of we iets konden doen aan het gebrek aan water. Toen we aankwamen zagen we nog drie heren, in pak -zie foto- die foto's aan het nemen waren, jawel, een heus NGO, non govermental organisation, die officieel hulp kwamen verlenen. We zeiden: ja , ze hebben water nodig, en ja, dat wisten ze, want daarvoor waren ze hier. Geweldig. Onze ''collega's'keken enigszins verbijsterd toe hoe we de slum ingingen met de foto en de zakken eten, maar toen ze de foto zelf ook zagen waren ze helemaal enthousiast, prachtig en geweldig,en niet meer zo strak in het pak formeel. Er blijkt ook een nederlander voor ze te werken, dus wordt weer vervolgd, want die gaan we natuurlijk bellen!

Heel veel liefs en tot snel, want volgende week vliegen we terug naar HOLLAND!

Do, Maris en Cato

Het dak op!

Hallo lieve lezers,

weer een paar waar gebeurde verhaaltjes van mariska van der willigen, dorothe peters en cato hom. Lokatie: Seegehalli, een wijk in Bangalare Noord-Oost, India. Ze spelen zich deze week af in het dental hospital waar Mariska al weken bezig is met een behandeling voor een ontstoken kies, in het onderzoekscentrum Scalene waar behalve Dorothe ook een Amerikaanse hond elke dag in de Cytotron ligt- de cytotron is een apparaat dat een electro magnetisch veld uitzendt waar lichaamscellen op reageren met celvernieuwing of -in geval van kankercellen- juist met apoptose (zelfdoding van de zieke cel).En ze spelen zich af in de slums en bij de familie van Ansi, waar Cato met de kinderen voetbalt en rondloopt met Arjun, de baby.

Tijdens een bezoek aan de slum op een paar honderd meter afstand van onze woning, gebaart een vrouw met een kind op haar heup, dat we mee moeten lopen. Haar dak lekt. Dorothe gaat mee om de boel te inspecteren en komt geshockeerd terug: het is een hut van niks met touwtjes en plankjes gebouwd en geen goed zeil over het geheel, dus het water van de monsoons -het regenseizoen begint hier in juni- loopt ongehinderd naar binnen. In de kranten lazen we al van de gevolgen van de laatste wolkbreuk: tweehonderd gezinnen in het lager gelegen centrum getroffen door overlopende riolen, we zagen foto's van door het vieze water wadende mensen in hun huiskamer en Mariska zou later die week tijdens zo'n stortbui in de tuktuk net op weg zijn naar het centrum. Zo kon ze uit de eerste hand kennis maken met de wegen die in kolkende beken veranderen, heel gevaarlijk daar waar de weg open ligt: mensen die op de stoep of langs de kant van de weg lopen verdwijnen in de vele manshoge gaten waar je normaal netjes omheen loopt - tenzij je blind bent, dan heb je hier ook een groot probleem- en worden ondergronds meegesleurd. In Bangalore zijn ze al weken op zoek naar het laatste vermiste slachtoffer, een jongetje van 6.

Dorothe kent de vrouw van het lekkende dak van haar ochtendwandelingen, de vrouw gaf haar altijd een kopje thee.
Een paar dagen later zijn we terug met een nieuw dakzeil, door John voor ons gekocht. John, de inmiddels in ongenade gevallen tuktukchauffeur- want hij blijkt geen één keer tijdens de maanden van onze afwezigheid naar de familie te zijn geweest om ze te helpen, ondanks het geld dat hij daar vooraf voor kreeg. ''yes, family very good, loog hij telkenmale opgewekt als Mariska hem opbelde vanuit Nederland''- kocht het zeil ergens voor 850 roepie, ofwel 13 euro, een vermogen voor de vrouw die haar kostje voor man en kinderen bijeen scharrelt met bedelen in de stad. En zo breidt Stichting ANSI zich langzaam maar zeker uit.

Terwijl Do het zeil aflevert zit Cato met Mariska in de tuktuk. Tientallen kinderen storten zich op het vehikel, hangen aan het dak, bekloppen het roestige ijzer en een oude vrouw die Do eerder met affectie heeft omarmd, stort zich op Cato als ze door heeft dat Cato Do's dochter is: '' your baby, your baby, roept ze en lacht het rood glimmende spuug bloot. Cato slaat wild om zich heen en roept no no, de oude vrouw taait teleurgesteld af. Later zou Cato zeggen nooit meer die slum in te gaan met dat gekke wijf, en die gestoorde moeder die dit soort idiote mensen leuk vindt!

De volgende dag gaat Dorothe naar Scalene voor haar dagelijkse behandeling, als dr. Kunmar, de baas van het centrum de televisie aandoet en al het personeel en de gasten -de patienten heten hier gasten- voor de tv roept met de woorden: ''het begint!'' Tot haar verbijstering ziet ze de amerikaanse vrouw die haar hond in Scalene laat behandelen (!) in de tv studio zitten met dr. Kunmar. En ze hoort de presentator zeggen: '' dames en heren, we hebben een primeur van een hond die voor kanker behandeld wordt in een revolutionair apparaat, uitgevonden door de geniale dr. Kunmar! Dr. Kunmar zit er glimmend bij in zijn mooie pak en ook de de amerikaanse heeft zich voor de gelegenheid in een schitterende sari uitgedost. Als de behandelend arts van Dorothe de presentator hoort suggereren dat er meer honden behandeld zullen gaan worden, protesteert hij tegen zijn dreigende status van dierenarts door vragend gebarend naar dr. Kunmar te kijken. Deze mompelt sussend nog even door te kijken: in het volgende intervieuw wordt duidelijk dat het een eenmalige experimentele behandeling is van een hond die door haar baasje innig bemind en node gemist kan worden. Dorothe kan de kermis niet meer aan zien en verdwijnt weer in de cytotron.

Mariska is inmiddels voor het abces in de kaak -''u heeft een dubbel probleem: tandvleesontsteking en wortelontsteking- al minstens zeven keer heen en weer geweest en vele uren met verbijstering de gang van zaken in het ziekenhuis aanschouwt. Het is erg goedkoop , voor 20 Euro heeft ze vele bezoekjes, plus foto's, plus een wortelkanaalbehandeling achter de rug- en de behandeling heeft geholpen, want het abces is bijna helemaal weg. Maar er gebeuren vreemde dingen in het ziekenhuis: zo moeten de patienten hun schoenen uit doen en de artsen niet. De vloeren zijn smerig, en Mariska zag één keer in de vroege ochtend schoonmakers die met een gore bos haar de vloer van links naar rechts slaan (!), in plaats van lekker met een emmer sop goed schrobben en dweilen. Na deze '''aaibeurt'' zag ze nog vele vieze dingetjes op de grond. Uit angst naast een zere kies ook nog een abces aan de voet op te lopen, weigerde Mariska verder nog haar slippers uit te doen. Vóórdat één van de vele dokters of studenten haar in de mond kijkt, spoelt de tandarts het materiaal even af onder de kraan. Mariska heeft wel een sterilisatiekamer gezien, maar daar was het angstwekkend rustig. De naalden zijn wel goed, want worden maar één keer gebruikt. En ze heeft alle vertrouwen in haar behandelend tandarts die rap en kundig toch maar het helingsproces in werking heeft gezet met zijn wortelkanaalbehandelingen en onverstaanbaar engels. Nu nog een kroon en dan klaar, 2 weken moet genoeg zijn.

Cato wil elke dag naar de familie, ze is dol op de baby, die ook dol op haar is, want hij vleit zijn hoofdje tegen haar schouder als ze hem oppakt en kijkt ook niet vreemd op, zoals wanneer wij hem oppakken: dan zijn zijn ogen groot en wild opengesperd, ''wat gebeurt er nu'' lijkt hij te denken. Bernard gaat binnenkort weer naar nederland terug en heeft voor de familie vele potten proteinen en vitamines achter gelaten. De kinderen kregen een zak roepies en de vader verkocht een beeld aan Jeanet.

Inmiddels gaan er 3 kinderen van het gezin naar school in hun nieuwe blauw met witte uniformen. Er horen zwarte kousen in zwarte schoenen bij. De meidjes met een bandje en gesp, de jongens veterschoenen (lees: lompe dozen, goed voor een nonnenvoet). Als Doro op een ochtend tijdens haar vaste wandeling de kinderen even een handje gaat helpen, ziet ze aan de schoenen van Ranesh dikke losse knopen zitten. Doe het maar beter vast, gebaart ze, ''strik je veters even goed''. Maar er gebeurde niks: we hadden geen benul dat ze nog nooit een veter vast gemaakt hadden. En dus was er na schooltijd een mooie taak voor Cato weggelegd: strikles geven aan de hele familie. Fatti bleek de snelste leerling. En na een half uurtje kon de hele familie het.

We zijn weer druk met het zoeken naar een andere woning voor onze familie, want de situatie met de huisbaas is onhoudbaar geworden. Willen we een bankrekening openen voor Kashar,dan hebben we de medewerking nodig van de huisbaas. Mariska is helemaal gaar geworden van de onbegrijpelijke burocratie in India, die het dus totaal onmogelijk maakt om voor een arme sloeber een bankrekening te openen of een huisje te huren. Dat het tot nu toe nog allemaal redelijk gelukt is, lijkt een wonder. Ze is vandaag door een vriendelijke bankmanager welwillend geholpen, maar aangezien de medewerking van de huisbaas nodig is, en deze weigert mee te werken, liep het toch weer op niets uit.

Maandag hebben we een officiele dag op de armen school (govermentschool). Stichting ANSI heeft 350 boeken gedoneerd en leitjes. Dus is er een overhandiging aan de directeur en een foto enzovoort. We gaan op verzoek van de schoolook een presentatie geven over Nederland met foto's. Dus wordt vervolgd!

Liefs, Do, Cato en Maris

nieuwe medewerker stichtng ANSI: Cato Hom!

Hallo lieve lezers,

we zijn alweer anderhalve week met zijn drieen, Dorothé met dochter Cato (10jr.) en Mariska , bij huize Viktor te gast. Cato en Dorothé zijn hartelijk ontvangen door zowel Viktor als de medewerkers van Scalene, het onderzoekscentrum waar Dorothe voor de tweede keer dit jaar een behandeling voor kanker in de revolutionaire Cytotron ondergaat. Na de eerste behandeling in februari is de grootste tumor in de lever met 50% verminderd en zijn er kleinere tumoren in de lever helemaal weg: het resultaat van een vergelijk van de laatste MRI vorige week gemaakt met de India MRI eind januari. We hopen echt dat de verzekeraars en medische wereld in Nederland de cytotronbehandelingen die in Leiden zullen gaan plaats vinden ondersteunen. En dat er geen immorele onderzoeken geeist worden zoals het niet behandelen van een groep proefpersonen met kanker, om de resultaten zogenaamd wetenschappelijk verantwoord te kunnen vergelijken met die van een groep wel behandelde patienten. Als het helpt bij honderden patienten die niet geopereerd kunnen worden en allemaal palliatief behandeld worden, dan is dat voldoende bewijs. En vele malen goedkoper dan chemokuren. En vele malen prettiger, omdat er geen schadelijke effecten zijn, zoals die wel bij chemokuren optreden.

Cato vindt het hier leuk -dankzij de familie van Ansi waar ze elke dag heen gaat, haar voetbal die aan haar teen gegroeid zit, de aanwezige laptop waar ze films en spelletjes op draait en een dagboek bijhoudt, haar boeken ''hoe overleef ik ..'' (hoe overleef ik Viktor inIndia, zou best passen in de sere) en de spelletjes die ze met haar moeder en Mariska 's avonds doet-. Ze heeft echter een ernstige en hardnekkige afkeer van de curry's en andere voedingsmiddelen die Viktor met veel liefde, maar vergeefs, klaar maakt. Na de eerste dagen vooral op ijs ( ''icecream Cato'?' klonk het de hele dag uit Viktor's mond), bananen en rijst te hebben geleefd, kwam ook bij Cato de ijs de oren uit. Inmiddels heeft Dorothé yoghurt met muesli ingeslagen en dat gaat er gelukkig wel goed in. Waar Cato ongelooflijk van geniet is de familie van Ansi. En daar genieten wij dan ook weer van. Op de foto's kan je Cato zien met baby Anjuna, Badam en de rest van de familie.

We hebben bij Scalene nog een Nederlander ontmoet: Bernard, en we zijn met hem en zijn vrouw Jeanette en twee zoons Boris en Viktor (een goede naam volgens hemzelf en wij beamen dat uit eigen ervaring), twee dagen opgetrokken. Wij eerst met hen in hun prettige verblijf in Bangalore, dat nog het best vergeleken kan worden met een van de vele resorts in Florida, USA waar rijke amerikaanse gepensioneerden hun tijd doorbrengen met zwemmen en golfen. Heerlijk gezwommen en geluierd op de zachte bedjes met een ijskoffie in de hand. En gisteren zij met ons mee naar de andere kant van India: de sloppen en dus op naar de familie van Ansi en het regeringsschooltje voor de allerarmsten waar ''onze'' kinderen inmiddels naar toe gaan. Want ja lieve mensen: Indra, Badam en Ranesh gaan naar school! (zie foto's)

Dankzij jullie steun zijn er 12 schooluniformen gemaakt: voor elk kind twee blauwe en twee witte, en zijn er de verplichte zwarte schoolschoenen gekocht. Totaal 4.000 roepie, ofwel ong. 60 euro, een niet op te brengen vermogen voor een gezin.
De school heeft ons verzocht om ook 350 boekjes te sponsoren en we hebben dit toegezegd. Het blijkt ons elke keer dat er wel gezegd wordt dat school en medische zorg gratis is voor de allerarmsten, maar dat dat ver bezijden de waarheid is. Om niet te zeggen: complete lariekoek. Er wordt wel eens wat gratis verstrekt, op de armenschool is bijvoorbeeld het onderwijs en de boeken -als ze die al hebben - gratis , maar voor de meeste dingen moeten ze gewoon betalen. En ook al zijn het voor ons luttele bedragen, met een inkomen van 15 euro per maand en tien monden om te voeden, kan je echt je kinderen niet naar de armenschool of naar de dokter sturen. De moeder van Ansi, Gangar liet haar blote enkel zien, zónder zilveren enkelband, want die had ze verkocht om de doktersrekening voor haar zoontje zijn open been te kunnen betalen. Het been ziet er trouwens weer goed uit, het is in ieder geval dicht.

De familie doet het in onze ogen heel goed. De vader is elke dag druk in de weer met het maken van zijn maskers en gipsen beelden. Mariska en Jeanette hebben een Krishna beeld besteld. Drie jonge kinderen gaan naar school. Ze zien er allemaal redelijk schoon uit- niet viezer dan gebruikelijk hier in Bangalore-, en houden het huisje goed op orde. En de gezondheid is enorm toegenomen, vooral van de moeder en haar baby en zoontje Fatti, maar bovenal zoals Dorothe gisteren zei: ''ze zijn ontzettend gelukkig in dat huis''. Ze zijn blij en levendig, een wereld van verschil met hoe we de familie in februari aantroffen, ziek, smerig en miserabel, aan de kant van de stoffige weg.

Het enige ''probleem'' dat Mariska al werd uitgelegd door de huisbaas in mei, is dat de buren die in hetzelfde huisje wonen, niet blij zijn. En de huiseigenaar ook niet. Want ''onze'' familie verbruikt 'veel'' electriciteit door de ventilator die dag en nacht aanstaat, en ze verbruiken veel water doordat ze met zijn tienen zijn -eerst woonde er niemand en de buren hebben maar twee kinderen- en omdat de vader veel water voor zijn gipsen beelden gebruikt.En water en electriciteit is voor het hele huisje, inclusief het deel van de buren, op rantsoen. Zelfs inmiddels door Mariska aangeboden extra geld voor water en electriciteit, wil de huisbaas niet aannemen: ''nee, ze krijgen geen druppel extra''. Inmiddels hebben we contact gemaakt met de buren en hebben zij ons verzocht ook hun kinderen naar school te sturen met een uniformpje en schoenen, dus er zit wel beweging in (na ons bezoek is de waterput gelukkig ook weer gevuld), maar het blijft moeizaam. Het contact tussen de twee families is nog niet zo prettig hebben we gezien. En we gaan in juli weer weg, dus we zoeken oplossingen die langer houdbaar zijn dan de termijn van onze aanwezigheid.

Dus zijn we zowel in de conflictbemiddeling gegaan (Mariska tegen de buurvrouw''helpen jullie nu onze familie, door hen te leren schoon te maken e.d., dan helpen wij jouw familie'') als ook zijn we voorzichtig aan het rondneuzen voor een andere woning. Vlak bij ligt namelijk een ''mooie'' sloppenwijk -een paar tenten, veel betonnen schuurwoningen met zo nu en dan een leuk huisje én overal water tappunten, gratis door de regering verstrekt-. We hebben dankzij Dorothé haar wandelingen in februari dit jaar, daar inmiddels ook vrienden wonen, voornamelijk tentbewoners, zie foto's. Met Cato hebben we bij hen thee gedronken in een piepklein huisje/tentje, waar een meisje woont met haar moeder en een poes. Haar buren hebben ons verzocht hun dak te laten repareren, omdat het lekt. En ook dat gaan we doen, want het is nodig en we hebben genoeg geld van jullie gekregen om het te kunnen betalen (750 Euro). Bovendien hebben we geld opgehaald tijdens koninginnedag bij Mariska thuis door het schenken van cappuccino! 500 euro extra voor stichting ANSI op 30 april.

Stichting ANSI is nu een formele stichting geworden en binnenkort hebben we ook een bankrekeningnummer waarop jullie natuurlijk welkom zijn om te storten voor de sloppen- en straatbewoners van Bangalore! Elke cent wordt dubbel en dwars (want we leggen zelf onze tijd en centen er ook bij) goed besteed en in dank aanvaard. Bovendien worden jullie via deze site op de hoogte gehouden wat er mee gebeurd en kan je foto's zien. We hebben ook een digitaal netwerk ophttp://ansinetwork.ning.com/ vele mogelijkheden. Een linkhier naartoe staat bij de links op deze site.En meld je aan op deze site op de homepage -eerste pagina- rechterkant met je emailadres: dan krijg je vanzelf bericht als er nieuwe verhalen/foto's zijn.

Lieve groet en tot ziens op www.bangalore.reismee.nl,

Mariska en Dorothé en Cato

De eerste week van Cato en Dorothe

Hallo lieve mensen,

Ja, ze zijn er alweer bijna een week, letterlijk geland met het vliegtuig bijna een week geleden, maar figuurlijk nu een beetje aan het landen. Dorothe zegt de eerste dag een paar keer: 'ach, het is alsof ik niet weg ben geweest, glij gewoon weer het Indiase leven in', maar de warmte is drukkend, het geregel om weer een MRI te laten maken en een dag in het diagnostisch centrum te zitten is de eerste proef in het chaotische india. Nou zo makkelijk is het toch niet, een pittige overgang, enhoe zal Cato dit allemaal vinden? Cato past zich dapper aan aan het programma van moeder, ze doen samen dobbelspelletjes tijdens het wachten, en nog eens wachten in het MRI centrum, in de middag langs winkels down town, waar geen skinny spijkerbroeken te koop zijn. Maar wel een frietje bij MacDonald, ook goed.Omeven uit de drukte te zijn met de taxi naar het Cumber Park in Bangalore, een schitterend park met huizenhoge bamboebomen, die zich krakend en piepend laten horen als de wind erdoor heenblaast. Moe zijn de dames, een dutje in het parkis heilzaam voor Dorothe, en Cato leest verder in een HOI boek. Dan weer terug met de taxi om de uitslag op te halen,onderweg een geweldige keiharde tropische regenbui, kolkende stromen door de straten, de ruitenwisser kan het niet verwerken, de taxichauffeur zegt niet uit te stappenen de bui af te wachten. Ja hoor, wachten is wachten, in de auto met gekletter op het dak,ook best.

De uitslag van de MRI is verheugend, ze vergelijken de MRI van januari: 40 tot 50 % verbetering in de lever. Op de nieuwe staat van de lever wordt de volgende dag de Cytotronafgesteld. De behandeling van 28 dagen, 1 uur per dag kan beginnen.

Project 2, de familie Ansi bezoeken, is de volgende stap, daarover spoedig meer......................

Liefs Dorothe, Mariska en Cato,

Vakantie vieren!!!!!!!!

Ha die lieve mensen en speciaal Gerben en Tess die nu hoog in de lucht terug vliegen over India naar Europa en met wie Mariska zo'n onvergetelijke vakantie heeft gehad.

En hallo en welkom aan Dorothe en Cato die nu naar London Heathrow vliegen of daar net geland zijn op weg naar India! Als Dorothe haar plan lukt dan drinken ze vanavond nog een koffie met zijn viertjes,bij Starbucks op Heathrow.

De vakantie van Mariska, Gerben en Tess is voorbij, alles wat India zo speciaal maakt hebbenze genoten tot de laatste druppel. Verse kreeft eten op het strand bij het ondergaan van de zon, stoppen voor wilde olifanten en buffels, apenfamilies passeren die je allemaal aankijkenterwijl de babieshun duimpje in hun mond hebben, zo schattig dat je helemaalwegsmelt, zwerfhonden en zwerfkinderen die je voorbij rennen of je aankijken en vragen om een aalmoes, rijden op een angstwekkend hoge olifant, iets kleinere olifanten aaien, haaien zienop de vismarkt, zuurzak eten, tempels en paleizen bekijken, halve liters jasmijn en rozenolie kopen ipv de gebruikelijke 5 ml., boeken lezen van Krishnamurti en Sri Ravi Shankar, de ashram passeren van Amma en Ravi Shankar, in een gehuifde boot uren door het water glijden, zonder een ander geluid dan dat van de wildernis. De overvollesteden met de foeilelijke outskirts, demiljoenen gekleurde sari's, getoeter en kindergeschreeuw, deallesdoordringende stank van uitlaatgassen, vuilnis, mensenpoep en pies, jasmijn en bougainville,eeuwenoude bomen en victoriaanse gebouwen, deverminkten en verbranden, de acteurs, Bollywood, de kranten met de ironische stukjes over politici,debeeldschonegezichten die je passeren in de nacht.....

''Mam, vond je dit je leukste vakantie'', vroeg Tess, in een prachig oud paleis buiten Mysore, dat nu dienst doet als hotel, aan haar moeder die naast haar in het andere bed lag.'Nnnee'' klonk het vanachter een boek dat Mariska lag te lezen. ''Maar wel één van je leukste vakanties'' probeerde ze weer. Mariska keek even naar haar dochter voor ze antwoordde: 'jaa, samen met de vakanties in .. en ze noemde een aantal vakanties op. Niet toevallig allemaal rondreizen, dacht ze. Tess zette haar gemijmer over de vakantie, die nu bijna ten einde was hardop voort:''ik geloof dat dit mijn leukste vakantie was, maar het is moeilijk te zeggen'' Er viel een stilte en nu legde Mariska het boek opzij en keek haar dochter geinteresseerd aan.''Want', vervolgdeTess: ''er zaten ook de vreselijkste dingen tussen'. En ze somde op: ''geen echte winkels, en áls je dan een keer een mooie winkel ziet, dan hebben ze niks voor vrouwen, idiote hotels met oude rotzooi meubels van de rommelmarkt(zoals het antieke bed waarin ze lag, en waar honderd jaar geleden de prinsesjes van de maharadja vast ook gezellig tegen elkaar aan hebben gelegen) , Pepsi in plaats van Cola, (en een andere ramp: soms géén Redbull én ook geen Pepsi) en Kerala. Veel te ongerept en natuurlijk, niks voor Tess, dacht Mariska en zweefde terug naar de dagen in het heerlijke Kerala met zijn backwaters, waar ze zo stil urenlang in een houten boot doorheen gegondeld waren. En foto's hadden genomen van een heuse ijsvogel en een witte reiger, waar ze vogels slangen zagen vangen, en vrouwen touw zagen maken van kokosvezel. Tess was intussen aan een opsomming van haar favorieten begonnen: Bangalore, (waar Tess later tóch nog aan het haar beloofde Grote Winkelen zou kunnen beginnen, omdat haar moeder met hulp van de Planet Internet én een gedetailleerde stadsmap op de valreep haar belofte nog wist in te lossen,doordat ze na minitieuze studie van gids en kaart, de taxichauffeur exact de lokaties van Dé Winkels wist aan te wijzen. En dat precies op Tess haar verjaardag. 31 Mei dit jaar. In plaats van de 30 mei van andere jaren, omdat Tess had uitgerekend dat als ze tien over negen op 30 mei niet in útrecht, maar in Bangalóre was geboren,dan was ze op 31 mei geboren geweest. Tsja. En dus werd Tess haar verjaardag twee keer gevierd, de hollandse versie in de bergen in Ooty, tussen de theeplantages en met een vestje aan, want het was maar 16 graden. In het oostenrijks aandoende hotel keken Gerben en Mariska na het zingen van 'happy birhtday to you'' naar Tess , die punten zat te snijden van een voor de gelegenheid gebakken chocolade taart, punten die door haar moeder aan de prettig verraste hotelgasten werden uitgedeeld, want ze waren (op Tess na), al dik genoeg en Tess lustte ook maar een bescheiden stukje. ''En Mumbai, vervolgde Tess haar lijst van favorieten, (hier glimlachte haar moeder even terwijl ze dacht aan de vreselijk grappige aantekeningen van Tess, waarmee deze in Mumbai al haar Indiafrustraties in één klap van zich afgeschreven had en geeindigd was met een vrij apocalyptische omschrijving van de door haar bedachte oplossing voor de stad en haar 12 miljoen inwoners, waarvan meer dan 6 miljoen in de slums wonen).En Góa riep Tess. Dé favoriete provincie. Goa, of beter gezegd Palolem, de kustplaats waar ze zo heerlijk hadden uitgerust van de vermoeienissen van het begin van de vakantie. In november wilde Tess er met een vriendin naar toe, want dan begon het toeristenseizoen en werd het pas echt gezellig had ze begrepen in de strandbar waar ze per sé elke avond heenwilde en waar ze alvast een voorschotje op haar verjaardag nam door een T-shirt met het logo van de bar als verjaardagsgeschenk te krijgen van het personeel bij wieze zich mateloos populair had weten te maken in die paar dagen. De ultrahippe loungeachtige strandbar die werd aangeprezen in Lonely Planet en waar Gerben en Mariska hun late avond opofferden -maar wat dacht je wat ík allemaal van júllie moet verdragen, voor míj is het nog veel erger, en ja dat was natuurlijk ook weer waar, en dus zaten Gerben en Mariska daar elke avond in het discogeluid, tussen de blows draaiende rastahippies en de cocktails drinkende Europese en Australische jongeren. Ze maakten zo'n vermoeide en sjacherijnige indruk dat de jonge en hypermodernebediening bezorgd bleven informeren naar hun welzijn. Mariska grinnikte even toen ze terugdacht aan haar echtgenoot die ze herhaaldelijk tegen een van dejongens had horen zeggen: no,no, I like to sit here, quitely, I like to look at the sea, om vervolgens nogmaals te weigeren leuk mee te doen aan een kaart spel, een mindtwister of een andere doos waarmee de één na de ander aan kwam sjouwen om de gasten mee te vermaken. Tess vond al die weerstand asociaal, en opperde dat haar moeder en Gerben gewoon leuk moesten doen, praten mam, en lachen en schaak spelen, zoals iedereen in de bar zich uitstekend leek te vermaken, behalve zij, hoezeer ze het ook probeerden. Mariska had zich nog niet eerder zo verveeld gevoeld. En bejaard.Tegen de vijftig dacht ze spijtig. En ze riep iets tegen Tess over leeftijdsverschil en dat ze zelf ook 18 was geweest en jarenlang met een goddelijk lichaam op het strand had gelegen in de vage hoop daar een leuke jongen mee te vangen, en ja, het was een heerlijke tijd, maar dat ze er nu niet meer aan moest dénken. De Costa sfeer van zon, zee, strand en bars. De oudere man met zijn spaarzame haar zorgvuldig in de gel gezet en over zijn schedel geschoven kijkt met onzekere ogen naar het volmaakte gezicht van zijn indiase partner, een jonge local met een berg haar op het hoofd, waar zijn weldoener wel zes pruiken van kan laten maken, en de jongen lacht zijn verblindend witte tanden bloot. De smaak van goedkope cocktails met namen als ''sex on the beach''. Vroeger smaakte níks goedkoop, vond je álles lekker en interessant. De hitte van de late zon blijft onder de houten daken van de strandtenten hangen. En de blik valt op het donkere silhouet van een hond, roerloos op de grens van strand en water, vlijmscherp afgetekend tegen de inktzwarte hemel. En even daarvóór keek je naar de kronen van de hoge kokosnootpalmen op het eilandje voor de kust, waarvan het groen van de puntige bladeren aan de randen vervaagt naar roze om dan vervolgens helemaal te verdwijnen in de goud rode gloed van de ondergaande zon. En dande vele palmen op het strand, hoog en zwaar van de kokosnoten, die rijen dik over de hele lengte van het strand naar voren gebogen staan, als waren ze gedienstig om honden en mensen hun schaduw te geven. En zo hoorde Mariska zich toch nog tegen haar dochter zeggen: 'ja,Palolem was ook heel leuk' Bovendien, en dáár waren alledrie het dik over eens: het hotel waar ze in Goa een lange week hadden gezeten was absoluut het beste en ook nog eens 'waar voor je geld', zoals Gerben tevreden opmerkte.

En op weg naar het hotel waar Mariska en Dorothe hun Indiaavonturen in januari dit jaar begonnen liep Mariska langs de plek waar de tent stond van de familie van Ansi. Nu is daar de grond omgeploegd en klaar gemaakt voor de weg die erover komt. Ze kijkt opzij en ziet daar aan de overkant , tussen de zandbergen de kleine werktent van de vader, de vader zit in de opening en ziet haar. Hij roept en lacht en daar komen Ranesh en Gangareruit gelopen. Mariska gaat de tent binnen, opent haar laptop en laat dan aan de familie de foto's zien van de vakantie, verheugd roepen ze de namen Goa, en Kerala, dáár is de vader ook geweest en Mumbai. De moeder lacht bij de foto's van Tess en Mariska die spelen in het zwembad en klapt in haar handen bij de foto van Gerben en Mariska. En de grijns op Ranesh zijn gezicht wil niet meer wijken.En Mariska begrijpt:spel en liefde is van allen.

Slums en Bollywood

Ha lieve mensen, eindelijk weer eens een verhaal uit India! En niet vanuit Bangalore, maar wel óver Bangalore, en over Ansi, Dorothe en Mariska, enhun respectievelijkefamilies. En over Mumbai! Opgetekend vanuit een prachtigGoa.

Ansi zit nog in Bangalore, met haar vader en moeder, broertjes en zusjes, waar Mariska ze blij en gezond aantrof.Dorothe komt in juni naar Bangalore ( met dochter Cato), en zit nu in Utrecht ook blij en gezond te wezen. Want de lever functioneert goed, bijna normaal zelfs, en de kanker is kleiner geworden!! .Reden voor Do om weer een reisje Bangalore/cytotron te boeken. Van 2 juni tot 2 juli zitten de drie dames in huize Viktor, dosha's te eten en muggencreme te smeren.En te werken voor wat inmiddels stichting ANSI is, niet te vergeten!

Nu zit Mariska met haar familie in een schandalig lekkerhotel minstens 6 dagenbij te komen van de ontberingen van de laatste dagen: extreme hitte, ook ''s nachts en ook in Bangalore, (''ja, dat vinden wij ook heel raar, normaal is het veel koeler,'zeggen de Bangaluri terwijl ze met grote lappen hun gezicht afvegen'). Lief lacht dochter Tess -bijna 19- als de mensen vragen hoe ze het hier vindt: ''wel leuk. Beetje warm.' We worden zowel letterlijk als figuurlijk warm ontvangen: Viktor omarmt Gerben en Mariska als oude vrienden en lacht omhetKannadees van Maris die een paar zinnenuit de oude Dravidische taal van Karnatakaheeft geleerd. We hangen de geimpregneerde muskietennetten op, want we willen geen malaria, en gaan dan lekker eten. Dosha's natuurlijk (zie foto van Viktor met Maris haar lievelingseten). En dan: naar de familie!

Spannend, spannend. Zouden ze er nog wel zitten, is de moeder niet gestorven?, hoe is het met Fatti en zijn been, hebben ze het huisje wel bijgehouden? Hebben ze het niet te heet onder dat platte dak?Hoe zou het met de huisdieren zijn, de poezen en het kuiken?Mariska stikt er bijna in. Ze lopen naar het huisje, ja, de weg weet ze nog goed gelukkig, houvast! Dan slaan ze bij het Mariabeeld de hoek om en zien ze op palen een tentdoek waaronder de houten kribbe van de baby. Gelukkig, gaat er door heen, ze hebben iets tegen de hittegebouwd.De vader staat met zijn rug naar hentoe met een brandende krant het dak af te vegen. (tegen ongedierte?) Maris staat met haar man en dochter even naar hem te kijken als hij zich omdraait om dan opgewonden zijn vrouw en kinderen te roepen. Deze komen naar buiten gehaast.Mariska registreert dat de moeder aangekomen is. Ze ziet er mooi en gelukkig uit. Ansi doet snel een doek om, ze draagt een van de cheluda's die ze gekregen heeft. De mooie blauwe. Hij is schoon. Haar kapsel is extreem kort, haar haar is eraf, ze schaamt zich merkbaar, maar haar moeder lacht blij: het offeren van het haar aan God is vooral bij de allerarmsten populair. Het is immers ''gratis''. Maar Ansi haar mooie haar, gratis gegeven, hangt straks aan de verwende hoofdjes van Tess haarvriendinnen, denkt Mariska grimmig. En de tempels worden er rijk van. Maar ze zegt niks, vanzelfsprekend. En glimlachtnaar Ansi.Zemoeten het huis in en de mat van Dorothe wordt neergelegd. Het samenzijn kan beginnen en Mariska veegt het zweet van haar hoofd, van opluchting.

Het is een bijzondere sfeer, we omarmen elkaar niet, maar er is zeker sprake bij iedereen van blijdschap,een gevoel van weerzien van oude vrienden, familie.Moeder haalt wat roepie's -gelukkig, er is dus geld- en stuurt de kinderen om cola voor ons.We nemen aan één stuk door foto's, van de poes die jongen heeft, van het gezin, van hetjongste ventje, de babydie er heelwakker en goed uitziet, eenwereld vanverschil met februari,als we in zijn lachende gezichtje kijken.

We kletsen zowaar, het is heel bijzonder wat een paar woorden in een vreemde taal kunnen doen, maar Mariskazit te praten met Gangar, de moeder. En begrijpt dat Indra en Gamesh -die Ranesh blijkt te heten- al voor de school zijn opgegeven. Indra knikt blij. Ranesh is er niet, die speelt buiten en zouden we later op de terugweg tegen komen. Fatti is er ook niet, die is in het ziekenhuis voor zijn been. Of gaat naar het ziekenhuis. De vader laat de pillen zien die zijn vrouw slikt, dikke pillen die haar veel goed hebben gedaan, want het is een verschil van dag en nacht. Ze hoest maar één keer, een beetje. De oudste zoon komt binnen, stug als altijd, hij gaat tegen de muur staan en bekijkt het gebeuren op de matvanuit de hoogte.Hij komt pas los als hij over zijn twee duiven begint. 'Heb je duiven, wat geweldig'', roept Mariska schijnheilig, want ze denkt aan de rijke buren van de familie, met hun glimmende huis. Trots laat hij ze zien, ze zitten gezellig met zijn tweetjes op het dak van de buren, zietMariska en ze neemt een foto(zie fotos's).En de zoonwijst nog eens op het hok dat hij voordeduifjesgetimmerd heeft. Wel geweldig natuurlijkdat diestugge jongen, waar je geen hoogte van kan krijgen, zo open en enthousiastis over zijn duiven.Gerben die in Nederland wel eens ironisch opperde dat we de familie misschien wel van de regen in de drup hadden geholpen door ze naar een buurt te verhuizen waar ze outcasts zijn, door ze misschien valse hoop te geven op een beter leven, door ze naar de dokter te brengen die nu natuurlijk allerlei onnodige vreselijke behandelingen gaat uitvoeren, door ze van een luchtige tent waar bacterien weer naar buiten waaiennaar een snikhetekamer te verhuizen waar de moeder haar longbacillen weelderig over haar kinderen kan verspreiden enzovoortroept nu toch ook enthousiast:''ze zijn dus echt geholpen met jullie steun''. Want: ze nemen initiatieven die ze nooit eerder namen en de gezondheids toestand is verbeterd en : ze zien ergelukkiger en trotser op zichzelf uit. En het huisje en erfje is in goede conditie, bijgehouden en geveegd, de kinderen hebben hun mooie kleren aan, en ze zijn niet meer vies. En ze wisten niet dat we vandaag kwamen dus dit is hun 'normale'' huidige toestand.

We beloven morgen terug te komen en vertrekken naar de huiseigenaar die vlak bij woont. Daar aangekomen wacht ons de onaangename verrassing van eenkijvende vrouw: de dochter van de huiseigenaar, over wieMariska altijd had gedacht dat het een vriendin van de eigenaressewas. Het zijn allebei oudere dames, maar de enebromt alleen zo nu en dan een bevel en de anderdie als enige Engels spreekt klept aan één stuk door.Met haar deden we altijd 'zaken''. Nadat haar moeder ons van bananen en limonade heeft voorzien en de halve wijk ons door de deuropeningaanstaart , mensen die bijkbaar tot de incrowd behoren binnenkomen en de stokoude overovergrootmoeder er gezellig bij is gaan zitten begint de dochter ons in het Engels van alles over de familie van Ansi te vertellen wat wij helemaal niet willen horen.Dathet hele vieze mensen zijn die zich nooit wassen, dat het criminelen zijn die haar water en electriciteitstelen (hier ontploft Mariska bijna en gilt dat ze henwater en electriciteit moeten géven, dat zedaar gvd voor betalen).Dat de kinderenop de vogels schieten met katapulten, (hier raken we in dewar: welke vogels? Toch niet hun eigen duiven waar de zoon net zo'n liefdevol gezichtdoor kreeg). De vader is een dronkenlap die met de hele buurt ruzie maakt. Iedereen zou ze zat zijn. Mariska spant haar kaken en knarst haar tanden en krijgt bijkans een hartaanval -later zou ze nog spijt hebben van deze reactie, lees hiervoor nog even door en lees dan hoe Mariska de volgende dag in het ziekenhuis terecht zou komen met een enge kwaal waar ze nog niet helemaal van af is.

Gerben wordt ook woedend op de vrouw die maar doorratelt in slecht onverstaanbaar Engels, voortdurend in herhalingen vervalt en niet antwoordt op onze vragen. En hij zegt: 'dus moeten wij een andere oplossing voor de familie zoeken?'' Dan valt er een lange stilte. En Mariskadoet ook een duit in het zakje: ''ik ben hier niet gekomen om naar deze crap (rotzooi) te luisteren, ik geloof er niks van, de mensen hier in de kamer zien er viezer uit dan onze familie (daaropwordthard gelachen door de 'schonen'', diegenen die zich aangesproken voelen lachen mee als boeren met kiespijn), het is een hele beschaafde familie, beschaafder dan vele anderen die wij hier ontmoeten (dat was een doordenkertje). Enzovoort. Al met al werd de soep niet zo heet gegeten, krabbelde de vrouw terug en leek het op eengoedkope truc om meer geld los te peuteren.Niet dus.Toen we er wegliepen vroeg ze nog brutaal aan Mariska wat deze voor haar uit Nederland had meegenomen. ''Honing'', loog Mariska en die krijg je in Juni pas als ik terug ben van vakantie. En ze besloot de vrouw de pot fruit op brandewijn te geven die ze had meegenomen. Kan ze lekker dronken worden en ruzie maken met de buurt.

De volgende dag hebben we de hele dag uitgerust. Mariska voelde zichniet lekker en wilde niets meer doen, alleen degedachte aan het project maakte haar al lamlendig en ze lag de hele dagonder het muskietennet te slapen. Drie uur in de middagrijdt de taxi voorom naar de stad te gaan,shoppen met dochter Tess , -Gerben staat er, steeds minder, welwillend bij- en dan lekker uit eten,want, zegtGerben: Viktor kookt heel goed,maar het is heel vies. En Tess lacht en knikt.We poetsen ons op en rijden eerst langs Scalene, het onderzoekscentrum waar de uitvinder van de cytotron woont en waar Dorothe, en vele anderen, haar behandeling heeft gehad.Het wordt een heel gezelligbezoek,dr. Ranjit ontvangt ons hartelijken we praten een tijdje en Gerben neemt een foto. Op Gerben en Tess maakt het centrum en de artsen een prettige indruk en voor Mariska is het een fijn weerzien. Er wordt naar Dorothe geinformeerd , ze zijn op de hoogte van alle ontwikkelingen, want Dorothe heeft ze zojuist nog gemaild. Als Mariska een afspraak voor Dorothe wil maken, wordt ze een beetje uitgelachen, Dorothe komt 2 juni, we hebben tijd zat , zegt de dokter. We nemen opgewekt afscheid en vertrekken naar de stad waar we een fijne avond hebben.

Die nacht werd er niet geslapen. Het leek of de hel was geopend. Muggelijfjes wreven vrolijk de pootjes tegen elkaar, óphet giftige net, waar zogenaamd geen muggen op kunnen landen, want ze vallen al dood als ze in de buurt komen. Voor ons, die het niet durfden beet te pakken anders dan met plastieke hoezen, en die onze handen fanatiek afwasten plus de benen en het hoofd waar het net over heen streek als je het bed uitstapte, was het net vanzelfsprekend uitermate giftig. De lakens van onze bedden waren drijfnat, dat een mens zó kan zweten.Mariska lag wakker, krampen schoten door haar lichaam, en Gerben moest haar overeind zetten. Toen ze in de spiegel voor het bed keek zag ze tot haar afgrijzen dat haar wang opgezwollen was. ''Ik ben misvormd'' kreunde ze, ''ook dat nog''.Haar man zag het ook, dus dat betekende dat het heel erg was. En toen ze voor de zoveelste keer naar de wc ging en haar mond uitgebreid inspecteerde omdat deze ook zeer deed, zag ze een zwelling boven een kies die al maanden last had gegeven en net gevuld was. Terug in bed dreef ze al snel door het luchtruim,omringd door horden honden die schreeuwden en jankten en waar ze naar lag te luisteren. Ze hebbenverdriet en verlangen enzijn hartverscheurend alleen,wist ze zeker. Tess kwam dekamer binnen en klaagde over de hitte en de muggen, kom maar bij mama liggen, want 's nachts is wat groot is klein en wat klein is groot. En Gerben ging in Tess haar bed verder liggen woelen.

De volgende dag zag alles er weer heel anders uit, de wang was dik, okee, maar de dokter is dichtbij en er zijn medicijnen en India is heel ver in de medische zorgen niks aan de hand. Behalve dat we die middag naar Mumbai zouden vliegen om drie uur.

Even later die ochtend keek dr. Ranjit in Maris haar mond, mompelde wat over een abces en dat hij een bevriende tandenprofessor zou bellen. Zo geschiedde en een dik uur later zat Mariska alweer met open mond in the dental hospital, een heus tandenziekenhuis. Foto's gemaakt, antibioticakuurtje mee , pijnstillers en terug komen na de vakantie in Juni voor behandeling. Gezellig, zegt Gerben, Dorothe in de cytotron en jij naar het dental hospital. Tsja. Mariska wilde liever door de cytotron, maar de mens wikt en God beschikt, dus dan maar zo.

Die middag vlogen we naar Mumbai, Mariskalekker stoned van depijnstillers en antibiotica.Tess opgewonden, denkend aan allemooie kleren die ze zou gaan kopen. Dat zou haar later nog ernstig blijken tegen te vallen. De hitte die we inBangalore hadden gevoeld was vaneen lentezonnetjekwaliteit vergeleken met de muur van gloeilampen waar we ons op het vliegveld doorheen smolten.Niet alleen de hitte, al het andere is intenser inMumbai. De schoonheidén de lelijkheid, de rijkdom én de armoede. Terwijl wein eenhele vieze oldtimer naar de stad jakkerden, enTess bang was aids en schurft -mama,hoe heet die ziekte ook al weer met beestjes onder je huid- op te lopen van de bekleding enTess met haar moederachter een sjaal zat te ademen, omdat ze banger was van de bacillen die de chauffeur al hoestend om zich heen verspreidde dan van dievan haar ook niet gezonde moeder,keek Mariska naar Gerbendie onverschrokken vooruit kijkend naast de almaar scheurend doorhoestende chauffeur bleef zitten, en dachtdewat-doe-ik-hier gedachte. Die avond zou Gerben haar bekennen hetzelfde te hebben gedacht:''ik ben niet met vakantie,ik heb gewoonweer een project in een ontwikkelingsland''. In deze moreel rampzalige toestand te noemen scheurden we door het duizelingwekkende Mumbai, helemaal naar het zuiden van de stad waar we een hotel hadden vlak bij de Gate of India, aan zee, waar nog een of andere engelse koninghonderd jaar geleden naar binnen kwam en waar het engelse leger ook weer uitging terug naar Engeland in 1948. In november van het vorig jaar kwamen daar terroristen aan land die het prachtige hotel -zie foto's- Taj Mahal binnen vielen en daar veel slachtoffers maakten.Er staat nu een monument en de restauratie is in volle gang, evenals het proces tegen de inmiddels zichtbaar gemartelde terroristen, een procesdat gekenmerkt wordt door een hoop soap elementen, indiers zijn dol op drama, anders dan in nederland: ook de mannen.

We kijken met ontzag naar deenormesloppenwijken waarin heel Mumbai6,2 miljoen mensen in wonen,scheuren langshetuit 'Slumdog Miljonair'beroemde slop met 1 miljoen inwoners. Zien de skyline van NewYork, parijse cafes uit het oude Mont Martre, victoriaanse gebouwen, neonlichten,en het vuil, de honden, de mensen, de auto's.Het is prachtig!We hebben een goed hotel metheerlijke koude airco en we gaan geweldig uit eten in hetklassieke TajMahal. Tess helemaal gelukkig met alle luxe enwe komen alledrie bij. De volgende dag blijven we uitgeteld op bed liggen. Wel regelen we nog eentreinreis naar Goa, we kunnenpas op zondag, dusblijven we vijf dagen in Mumbay.Veel zouden we niet ondernemen, alleenal alle indrukken verwerken kost energie, want Mumbay is heftig. Soms zo dat je moeite moet doen om niet te gillen als er plotseling iemand vóór je staat.Omdat je niet goed kan zien waar iemand zijn gezicht zit onder de builenpest of brandwonden of weten wij veel wat. Er zijnritsen bedelaars,en nog meer, en zwakzinnigen die breed lachend op je aflopen endingen roepen. En mensen waar je bijna over struikelt omdat ze langs je benen rijden op karretjes met alleen een bovenlichaam erop. Wel lachend vaak, dat ook nog. Niets of bijna niets wat je nooit eerder hebt gezien, maar niet zováák en meestal ook niet in het écht.En zeker niet zo opgewekt, zo niet-zielig. In de avond die vroeg valt in Mumbaitrappen we bijna op de mensen die overalliggen. Jonge meisjes met hun babies, kwetsbaar op de straat. niet eens op een kartonnetje. Kinderen stalken ons en Mariska schreeuwt tegen een hevigverschrikt kind met een baby op de arm iets verschrikkelijk onaardigs.Om je dood te schamen. Haar dochter zal die avond al haar frustaties over India van zich afschrijvenin een hilarisch verhaal dat veel te negatief is om hier over te nemen,( aldusmoeder Mariska). Het zou wel grappig zijn, maar ja,niet alles isvoor publicatie geschikt. We gaan winkelen en dat brengt wel weer een lach op haar gezicht, maar Gerben is het gewinkel nu echt he-le-maal zat. De volgende ochtend gaat hij boos in zijn eentje naar Elephanteiland, de dag erop maakte hij het goed om nog eens te gaan en nu met zijn gezin. En Mariska zag haar kans schoon om zonder echtgenoot de creditcard bij Tommy Hilfinger te gebruiken,voor maar 100 euro, voor wel drie dingen (!). En Tess was die avond heel boos, want in Mumbay zijn er wel veel europese kleding winkels voor mannen, maar weinig voor vrouwen, die lopen immers in een Sari. Ook in Mumbay. En dan te bedenken dat ik voor de mode naar Mumbay wilde, pruilde ze. Dat ze op straat voor Bollywood werd gevraagd, om in een film te spelen, maakte iets goed maar niet veel. Ze ging niet voor een paar roepie in een bijrol, maar de filmcarriere van Tess maakt nog een kans, want nu zit de familie in een 5 sterrrenhotel aan het strand in Goa waar een heuse filmset is opgericht voor 3 maanden. Ze schieten hier een Bollywoodmovie. Met een grote ster. Waar wij nog nooit van gehoord hebben natuurlijk. Dus we houden u op de hoogte!

Liefs, van iedereen uit India en Utrecht

De tocht gaat voort

Lieve mensen,

weer een verhaaltje van Do en Maris, nu niet over India en het zoeken van genezing daar, maarover onze dagelijkse zoektocht naarheling hier. Naar goeroe's ,gekken en pendelaars. Naar nieuwe pillen en poeders, zaden en vruchten. Op weg naar het volgende dieet, de volgende ontdekking van het hutsefluts kruidje in de chinikonkiekwakkie boon. Okee, wij schrevenons dus in voor een lezing van een struise belgische dame die prachtige boeken heeft geschreven, o.m.over degeestelijke oorsprong van ziektes: Christiane Beerlandt. Deze lezing zou zijn in Oegstgeest. Toen wedoor dedeuren van de school liepen waar de lezing zou zijn merkteMaris op dat het schandalig was dat er niemand bij de deur stond en dat ze dat zelf wel betergeregeld zou hebben.En ja hoor, we waren een dag te laat...... Maris had de datum verkeerd genoteerd...... wat voor psychische oorzaak daar nu achter zou zitten, vroeg Do zich af. Maar we kregen een herkansing : een week later -terug naar Oegstgeest- zaten we gezellig in de huiskamer vaneen goed met Beerlandt bekende hulpverlener die, zo was ons gezegd, een nabespreking van de lezing zou geven. Maris maakte Do al lekker met haar idee van een exclusief onderonsje met een soort goeroe -niet dat de man dit zelf claimt, maar Mariswas graag bereid om hem zonder hem te kennen deze positie te geven-.Hier zouden we DE antwoorden kunnen krijgen. Volgens Maris. Maar toen we weer naar huis reden klepten weaan één stuk door: hoe geweldig wij toch wel niet waren, véééééle malen verder dan al die mensen, zelfs de cursusleider kon nog wel een puntje aan ons zuigen. Zou dát soms de reden zijn waarom wij zo dol zijn op dit soort samenkomsten, om onze eigendunk te bevredigen???? ''Ik heb er niks geleerd', zegt Maris '' behalve dan dat ik een verrekte betweter ben, maar dat wist ik al''. 'Nou, piept Do dan: ''ik had wel een moment dat het me echt raakte'', ''dat ik wel een eyeopener kreeg'', en meer van dat soort bijpassende zinnen. Een paar dagen later ging de reis weer voort: Maris naareen pendelende schoonheidsspecialiste die al Maris haar dure creme's eruit pendelde -niet goed voor Maris en had ze ook niet nodig- en haar eigen merk er in -wel goed voor Maris en had ze ook nodig-. En Do naar een alternatieve therapeut, waar de Indiase goeroe Sai Baba aan de muur hing en onze lievelings hindi god: de olifantengodGanesha op de vensterbank stond. Met weer een nieuw potje pilletjes de deur uit en een paar dagen later:op naar degewone oncoloog in een gewoon ziekenhuis in ons eige utreg, het lijkt misschien gewoon, maar wij beleven het als een wonder. ''Hoe gaat het?'' vraagt de dokter en Do begint een beetje te giechelen. ''Nou, zegt ze, deze keer heb ik het maar opgeschreven'' en ze rommelt een lange lijst uit haar tas. Punt 1: ''ik heb een koud puntje aan mijn neus'', ze lacht er een beetje verlegen bij. Maris kijkt verbaasd opzij en de dokter moet ook een beetje lachen. Punt 2: ''mijn benen zijn veranderd, ze zijn wat dikker dan vroeger ener zitten witte vlekjes op, net als bij een baby''. ''Laat maar zien'' zei de dokter en Do liet haar kuiten zien en hoe de dokter en Maris ook tuurden: niks te zien. ''Nou,'' zei de dokter vriendelijk, '' dat heb je wel vaker, dat je bij de dokter komt en dan is de klacht verdwenen''. ''Verder nog iets'? ''Nee?'

Hij boog zich naar de computer en met een tik op de toets haalde hijde laaste laboratoriumuitslagen vanhet bloedonderzoek naar voren. Geweldig nieuws: want defunctie van de lever is nagenoeg geheel naar NORMAAL hersteld. De arts noemdehet een dramatische verbetering.De bloeduitslag was van de dag na terugkeer uit India en deze week is er nog een bloedtest gedaan, met dezelfde goede resultaten. De cijfers bevestigen wat Do zelf al voelt sinds India: een enorme verbetering in conditie, je lekker en goed voelen, zin hebben in lekker eten en leuke dingen doen. De verpleegster die Do deze week de herceptinkuur (voor devierde keer inmiddels) via het infuus gaf viel bijna om van verbazing toen ze van Do hoorde dat deze opde fiets was gekomen. En dat vindt Do nu weer gewoon: fietsen op een hollandse lentedag!

Liefs vanDorothe en Mariska -en Timmie, de poes, diehalf op het toetsenbord ligt

Thuis en nog een beetje in India

''Hoe is het nu eigenlijk met je''? wordt er na thuiskomst aan Do gevraagd. De cytotron is 28 x gebruikt en het is natuurlijk spannendte wetenwat het resultaat is. Nou:Do voelt zich door de behandelingen veel energieker, en vooral patient af: zeisweer een normaal mens. Ze heeft er alle vertrouwen in dat het lichaam verder zal gaan op het ingeslagen pad van herstel, ook zonder cytotron. Dorothe's arts in het UMC vond ook dat ze er buitengewoon goed uitzag en hij was geinteresseerd in de behandeling met de cytotron.Hij heeft de in India gemaakte MRI gekregen en eind april wordt erin het UMC weer een MRI gemaakt om het resultaat van de cytotron in de lever te kunnen bekijken door de 2 MRI's te vergelijken. Alser geen verdere groei is van de kanker dan wordt de behandeling medisch gezien als geslaagd beschouwd, maarde belangrijkste resultaatmeting is natuurlijk hoe Do zichzelf ervaart.Ondertussen gaat de 3 wekelijkse herceptinkuur in het ziekenhuis hier gewoon door. Enzet Dode beste kuur voort: het leven viéren en geniéten.

Om de terugkomst te vieren gingen Maris en Do direkt de volgende dag in het ziekenhuis in Utrechteen cappuccino (niet zo lekker als bij Coffee Day in Bangalore overigens) met een appelbolbestellen, even genieten van de hollandse koffie. Maar toen de juffrouw het voor hun neus zette en zei: ''dat is dan 9 Euro'', schreeuwde Maris: hé, dat is eenhalf maand salaris. De juffrouw zei nog lachend ' nou, zo erg zal het toch niet zijn''en toen we vertelden dat we net uit India kwamen beaamde ze hetenorme verschil inleven en kosten van leven.''Geniet er dan maar extra van'' voegde ze ons nog toe, toen we naar het tafeltje liepen met het volle dienblad. (ja, hier moet je jezelf weer bedienen en het dienblaadje ook nog opruimen) Dozat een tijdjenaar de lekkernijen te staren, ze durfde er bijna niet aan tebeginnen, en sprak toen de gedenkwaardige woorden: ''zullen we voortaan 1 appelbolnemen en dan samen opeten''. ''Ja hoor'' zei Maris met volle mond, haar halve appelbol zat er al in. En nu, terwijl we dit verhaal aan Maris haar keukentafel zitten te schrijven, heeft Do drie scones en een broodpudding meegenomen, voor bij de koffie, haha.

Ondertussen gaat de actie voor Ansi en haar familie gewoon door: we hebben ongeveer 600 Euro uitgegeven en julliehebben ons dit bedrag ook ongeveer weer toegezegd/gestort. Superbedankt voor de fijne reacties en de financiele ondersteuning!! Zonder dat is het niet mogelijk iets te doen. En als jullie de gezichten van Ansi en haar familie kunnen zien dan is het gewoon genieten dat je daaraan bij gedragen hebt!We gaan het project substantieel maken door eenstichting op te zetten: stichting ANSI, met een eigen website, een KvKinschrijving en statuten. Een bevriend notaris is bereid gevonden dit belangelooste doen. We zijn nog op zoek naar iemand die voor weinig de website wil maken. We hebben plannen om de maskers die de vader van het gezin maakt in Nederland te verkopen, of te laten verkopen via een webwinkel van eenmet Do bevriende ondernemer.Van de opbrengsten moeten ze makkelijk kunnen leven. In Mei gaan we weer terug om de school te regelen, deze begint in Juni. Ons plan om de kinderen fijn op de dichtbijzijnde armenschool -kosteloos- te doen ,hebben we de laatste ochtend ingetrokken na een hilarische kennismaking met een soort gevangenis en juffrouw Bulstronk die met een karwats -echt waar- rondliep. We horen onszelf nog zeggen tegen Ansi en haar broertjes die gebaarden dat ze een televisie wilden hebben: ''no t.v. , school, school, you go to school''. Maar zelfs Do -die veel rechter in de leer is dan Maris op hetgebied van opvoeding entvenzo- zei na haar ontmoeting met de school tegen Maris: ''ze kunnen nog beter de hele dag t.v. kijken, dan leren ze meer dan op zo'n school''. Shit, dacht Maris, had ik toch maar een klein teeveetje voor de kinderen gekocht, Tess heeft toch ook Engels geleerd via cartoonnetwork toen ze pas zes was.

We gingen dus op de ochtend van vertrek om half acht naar ons gezin om de kinderen op te halen en naar school te brengen. De mooie aanbevelingsbrief van dr.Kunmar bij ons. Onze familie zat te ontbijten: rijst, zie foto's. Het huiskuiken at uit een eigen kommetje. EnMaris had een paar hondenkoekjes voor de poezen mee genomen, die hadden nog nooit zoiets lekkers geproefd. Met de kinderen liepen we naar school, op het schoolplein werden we omringd door een zwerm kinderen in oorspronkelijk spierwitte schooluniformen. ''Ongelooflijk'', zei Do, dat de rijke kinderen donkerblauwe uniformen aan hebben waar je niks op ziet, en deze arme kinderen spierwitte. ''Wie verzint zoiets, en waarom?'' ''Dan kan je de vlekken beter zien, en weet je dat het arme sloebers zijn'', zou Gerben later zeggen. Geen spoor van een juffrouw. Ansi en haar broertjes en zusje werden van een afstandmet eenafkeurende blik vantop tot teen en weer terugopgenomen, terwijl Do en Maris omringd werdenen toegeschreeuwd:''foto, foto'', zie foto's dus. Maris ging teleurgesteld weer terug naar Viktor's place, want zij moest nog inpakken en Do bleef met de kinderen achter.

Daar kwam een bars, boos wijf aangebeend: de juffrouw. Ze gilde wat tegen twee grote kinderen, deze sprongen in het gelid en sommeerden de andere kinderen hetzelfde te doen, in rijtjes van tien. Ondertussenprobeerde Domet in haar kielzog ''onze'' kinderen contact te krijgen met de vrouw doorte zwaaien met de aanbevelingsbrief en in haar beste engelste roepen dat ze het hoofd van de school wilde spreken, want datze deze kinderen wilde aanmelden. De juffrouw schreeuwde Do toe: wacht hier jij, en weesDo een hok met donkerblauwe stoelen nog in het plastic als nieuw verpakt, ware hetniet dat de stoelenmet plastic en al half vergaan waren.Dosputterde tegen dat de taxi zo voor zou staan en ze een vliegtuig moest halen. De vrouw schreeuwde verontwaardigd: ''hebjij geen tijd om te wachten'' en trok zich niks van Do aan, want ze was bezig een stok te zoeken en toen ze deze gevonden had, begon ze tussen de rijen kinderendoor de kinderen in hun lijfte porren. Ondertussen kregen de in het gelid staande kinderen ochtendappel van twee grote meisjes. Eén stap naar rechts, máák afstand, enzovoort. De kinderen gehoorzaamden en als het niet snel genoeg ging, kregen ze een por met de stok. Ansi en haar broertjes en zusje stonden met grote ogenhet tafereel in zich op te nemen. Okee, dit is dus die school, waar die lieve hollandse vrouwen ons op willen doen. Dat moet raar voor ze geweest zijn. Ondertussen had Do nog een kwartiertje tijd voordat de taxi zou komen en besloot ze niet langer te wachten en de brief achter te laten en te vertrekken. Ze vertrok met ,naar later bleek, 1 kind minder, terug naar huis.Toen Do langs de huurbaas liep, vroeg deze aan Do ofde kinderen aangemeld waren. Do zei tegen dehuurbaas:'' nee,wanthet hoofd van de school was er niet en ik moet nu de taxi halen. Maarvraag aan de kinderen of ze naar deze school willen.''''Willen jullie naar deze school'', vroeg toen de huurbaas terwijl ze de kinderen afzonderlijk aankeek. Gamesh schudde resoluut zijn hoofd, dit was geen wobbelen, dit was een zuiver NEE! Ansi zei vrolijk: ''NO, me clean house, me clean house, no school''. Zij was nu met haar 9 jaar verantwoordelijk voor het huishouden en het moet gezegd , ze doet het uitstekend en met veel plezier. Haar oudere broer van 10 was al gevlucht van het schoolplein. En de mooie slimme Indra van 7 antwoordde met een enthousiast: ''Ja, to school'' en ze lachte erbij. Haar moeten we dus zeker op school -een goede school- zien te krijgen. Terwijlze stondente pratenrende de huurbaas opeens weg en hield een vrouw op een brommer aan: het hoofd van de school. Dowerd erbij gehaald en legde uit aan het hoofddatze een brief had achtergelaten met een aanbeveling van dr.Kunmar, en datze de kinderen wilde inschrijven.Dat bleek nu niet te kunnen. Inschrijvingen moeten in Mei of Juni worden gedaan. De scholen beginnen in Juni.

Dus zo hadden we nog een reden om weer terug te gaan naar onze familie, -de andere is dat Maris tot Mei de huur heeft betaald en terug moet om een bankrekening te openen-. We willen nu Indra op een gewone school gaan doen, tegen schoolgeld betaling en kijken wat de mogelijkheden nog zijn voor de anderen. We willen Ansi naailessen laten geven en misschien kunnen we zelf priveles gaan geven voor een tijdje, schrijven, engels, aardrijkskunde, rekenen.

Mariska gaat voor ruim 2 maanden, ze is begonnen aan een cursus Kannada met nederlandse vertaling. Do komt met Cato een maand over , en Gerben en Tess komen voor de andere maand, dan wordt de zomervakantie in India doorgebracht. Cato zit er al helemaal vol van: ze heeft bedacht dat zede kinderen voetbalwil leren, ze is Engels aan het leren en praat nu tegen Dorothe: '''a little bit, a little bit'' en ze heeft staan poseren in haar Indiase Cheruda die Do had meegenomen, zie foto. De Cherudagaat ook weer mee naar India.

Dit is zeker niet ons laatste verhaal. We zijn nog aan het uitzoeken hoewe een andere vormvoor de verhalen kunnen vinden, waarschijnlijk wordt dat een eigen website. Tot die tijd houden we jullie via deze site op de hoogte. Als je op de hoogte gehouden wilt worden van nieuwe verhalenmeld je dan aan op de homepage voor een berichtgeving op je emailadres , als je dat nog niet gedaan. En als je stichting ANSI wilt ondersteunen stuur dan even een maitje naar mariska op mbvanderwilligen@hotmail.com

Bedankt en tot ziens,

Dorothe en Mariska