Koeien enzo

Nee, Ro, ik heb nog geen files zien staan voor koeien. Wel dat het verkeer vaak moet inhouden voor een traag overstekende koe. Je ziet de koeien op allerlei 'rare' plekken lopen, eten en liggen. Zo zag ik eens twee koeien op de middenberm rustig liggen herkauwen, terwijl het verkeer aan beide kanten langs raasde. Ook zie je koeien bij groente en fruitstalletjes hun kans wagenvoor eten. Ik zag een koe de schillen van watermeloenen opeten. Wat voor mij als boerendochter echt opvallend is dat bijna alle koeien vanzwart/bont europees raszijn. De zogenaamd echte indiaase koe die je in de reisgidsen ziet staan zie je nauwelijks. Als je ze ziet zijn ze wel prachtig, voor een kar gespannen in een merkwaardig tuig of met opvallend gekleurde horens door wikkels of geverfd. Ik vermoed dat de europeese koeien er zijn voor een betere melkproductie.Gelukkig hebben zeniet van die megauierszoals in NL. Daar heb ik altijd medelijden mee, mager als een lat en toe aan borstverkleining.Hier dusde koe in de goede verhouding, zelfs wanneer ze hun eigen kostje moeten opscharrelen, geen magere lijven.Een hotelgast vertelde dat hij een botsing had gezien tussen een brommer en een koe. De jongen viel, de koe keek beduisd opzij en sjokte voort.

Mijn lijf komt ook weer langzaam in de juiste verhouding, er groeien weer wat haren op mijn koppie, nog te weinig om zonder hoofddoek te lopen. Qua hoofddoek val ikhier trouwens nauwelijks op, er zijn erg veel gesluierde vrouwen. Ik begin echt veel energie te krijgen, zoals ik een tijdje geleden mijn arm steeds in Mariska's arm stak voor een, voor mijn gevoel, oude dames wandeling, is daarnu geen sprake meer van, wel voor de gezelligheid maar niet meer als steun. Ik sjouw hier steeds fitter rond.. Doe wel op tijd mijn slaapjes, maar toch. Ik geniet ook erg van het klimaal. Lekker warm zonnetje elke dag, dat geeft me veel energie.Ik hoop dat jullie een goed woordje kunnen doen bij Erwin Krol bij terugkomst in NL. Een Indian summer eind februari in Nl. totaan oktober. Oke!!!?

Ik groet jullie met een omhelzing vanuit Bangalore. Dorothe

voorproefje van onze nieuwe buurt

Ha mensendaar zijn we weer,

Vandaag hebben we rondgelopen in onze nieuwe wijk, we hoorden een moskee roepen, in de wijk staat ook een kerk en we liepen zowaar tegen eenMariabeeld op, midden op het dorpspleintje. Een vriendelijke man met rode tanden van de beetelroot kwam ons uitleggen: Maria, maria, yes.En wij ook: Maria, Maria, yes. Wat is communicatie toch makkelijk als je niets wilt. Vanaf ons nieuwe huis lopen we een eindje verder zode winkelstraat in waar mensen voor hun huizen de was doen op stenen, puppies spelen, schoolkinderen soms schoon en netjes, soms zwart van het vuil met gescheurde plastic schoenen, maar allemaal met hetzelfde schooluniform elkaar aanstoten als ze ons zien. En giechelen, en aan elkaar duwen en trekken. De brutaalste stapt soms op ons af om in goed engels te vragen: where is your house? where do you go? En: auntie, auntie what is your name, roepen. We kochten teenringen in de sieradenwinkel, pannen in de pannenwinkel, -nee, Gerben, geen meuk, echte mooie spotgoedkope pannen die we hard nodig hebben in Utrecht- en Mariska liet haar haar knippen bij de kapper. De deur van de kapper was zo smal dat een zwangere vrouw er niet door had gekund. Achter de deur was een piepklein hokje waar een aantal vrouwen ons vriendelijk aankeek. Je kon er je kont niet keren,het waren de zussen en moeder van de kapster die er ook gezellig bij zaten, met ook nog een baby van 9 maanden die opeens bij Do op schoot zat. Do vergeleek Cato van 9 maanden -'ik weet het nog goed, want toen zaten we in Canada' - met deze kleine baby die veel jonger leek dan 9 maanden ennogal passief was. Er was 1gescheurde kapperstoel voor die ene klant die binnen kon stappen. En ja, het moet gezegd, het haar is echt goed geknipt, nog mooie krullen erin gemaakt en bij het afrekenen kostte het 30 roepies, dat is ongeveer 50 cent.Eindelijk zitten we dus in het India van de gewone mensen, niet van de slumpeople zoals de allerarmste krottenwijkbewoners hier genoemd worden, en ook niet van de rich zoals ze hier iedereen noemen die in de IT sector werkt of buitenlander is of anderzins rijk -dat wil zeggenmeer dan 500 euro per maand verdiend-. De huizen in deze wijk zijn frisgeverfd en bestaan uit meerdere appartementen. Destraten zijn ongeplaveid, dat isoveral in de buitenwijken, en er zijn geen lantarens, dus gisteravond liepen we in het pikdonker terug, het deed Do denken aan haar jeugd in de Achterhoek.In deze economie van de gewone mensenkost een zilveren teenring een paar euro, een papaya 40 cent en drie bossen mint 6 cent. Downtown waar de bedelaars zich ophouden naast de rijke jeugd op brommers en waar de westerlingen uitgaan kosten de vruchten ineens meerdere Euro's per kilo ipv dubbeltjes. Koffie in de wijk is bijvoorbeeld een paar cent per kopje, cappuccino in de italiaanse keten Barista kost 75 eurocent. Die cappuccino is het overigens wel dik waard,heet en sterkmet een mooie dikke romige schuimlaag er op, mmm. Een riksja die hier op gas rijdt kost voor een hele dag 500 roepie , dat is 8 euro. Eenriksja vanaf het hotel is bijna net zo duur als de taxi die voor een dag wel tot 40 euro kan oplopen.Interessant hoor die verschillen. De bus bijvoorbeeld, daar gaan we morgenavond eens gebruik van maken om naar de tempel te gaan, deze kost voor een ritje van een paar kilometer 17 eurocent. Morgen gaan we pas verhuizen, maar we voelen ons nu al helemaal senang in ons nieuwe onderkomen. Do heeft ayurvedische massage gehad van een lief meisje, we hebben koffie op ons nieuwe terras gedronken en met de kraaien en havikken kennis gemaakt die volop in de boom naast het huis zitten en erboven rondcirkelen. Echt een geweldige plek, alsof we thuis komen, rust. Liefs, Do en Maris

De jongste belevenissen: verhuizing in aantocht!

Hallo lieve luitjes, daar zijn we weer met een verslag van Bangalore travels,

gisteren wilden we olifant rijden, en dat werd indische olifanten bekijken, van heel dichtbij dat wel. Rijden deden ze niet meer helaas. We hebben wel mooie foto's van ze en ook nog van een aap, apen zie je hier volop los. We hebben hier ook regelmatig een dagje the Work om onze mind te clearen, dan zitten we op het terras van het hotel lekker in de schaduw worksheetjes te schrijven, als je er niet bekend mee bent en wilt weten wat het is: kijk maar op www.thework.com

En we hebben nieuws: we gaan toch verhuizen! Naar een goed en goedkoop pension tegenover de kliniek. We hebben er een eigen etage met twee slaapkamers en een groot dakterras. Deze avond zijn we er op proef wezen eten, want de vrouw des huizes kookt daar voor ons. We hebben de bedden uitgeprobeerd, de kakkerlakken populatie gezocht en niet gevonden, de muggen geteld op 2, de w.c. doorgetrokken en de kraan open gedraaid ennog wat andere zaken onderzochten in orde bevonden. Morgen krijgt Do er een ayurvedische massage met veel olie en daarna wordt ze in bad gestopt, dus het grote verwennen kan beginnen. Als we in het hotel zouden blijven, dan kunnen we bijna geen taxi's meer nemenen wordt het krap met internetten, want alles kost hier het driedubbelevan buiten het hotel. Het pension is maar een kwart van de prijs van het hotel en inclusief eten en elke dag verse fruitsappen want volgens de pensionhouders gaan verse sappen in combinatie met de cytotron helemaal beter maken. Daar had ze ook al voorbeelden van van andere gasten Hongaren en Chinezen, dus dat waren wel prettige berichten. Een ander voordeel is dat het honderd meter lopen van de kliniek is zonder drukke weg die overgestoken moet worden. En het geld dat we nu overhouden kan besteed worden aan ayurvedische behandelingen, en taxi's. Do heeftsinds een paar dagen persoonlijke yoga speciaal voor mensen met kanker. Op defoto kan je meemaken hoe dat voelt.De yoga wordt gegeven door een vrouw die devotee is van een yogi. Ze komt speciaal naar het hotel en vanaf zaterdag dus naar het pension om Do deze yoga met mantra te geven. Deze speciale yoga wordt helemaal gratis gegeven, echt ongelooflijk, dat doen ze ook twee keer in de week voor kankerpatienten in New Delhi. De yogi van de lerares hebben wij geemailed met een foto van Do erbij en de vraag of hij nog speciale adviezen had voor haar. Vandaag kregen wij een mail terug met de mededeling datDo een 'gentle soul' was en dat hij zou zien wat hij voor haar kon doen.Zaterdag hebben we een afspraak met een indiase vrouw die ons mee zal nemen naar een Hindu tempel om de goden hulp te vragen voor het helen. We laten het helen dus op allerlei manieren zijn werk doen. Het begon met de cytotron,en die staat centraal, en daar omheen gebeurt er van alles.Er zijn in Bangalore bijvoorbeeld ook veel ashrams van levende guru's als Ravi Shankar en Sai Baba. Shankar is nu in zijn ashram en we hebben een vrouw ontmoet die ons er mee naar toe wil nemen dit weekend voor Darshan, een dienst in de aanwezigheid van de heilige. Misschien dat we dat ook nog gaan doen. Ook al hebben we het hier heel druk en maken we van alles mee en lachen we ook nog veel, toch hadden we vandaag wel een heimwee dag allebei. We wonen hier zo'n beetje, zijn niet echt op reis, maar ook niet echt thuis, en Dorothe voelde zich vandaag ontheemd en Mariska vroeg zich af wat ze hier eigenlijk deed. Na het eten bij de vriendelijke pensionhouders voelde het ook wel prettig om te verhuizen naar mensen die tegen ons zeggen: you come here, we all family in this house,you go home I go with you to airport to wave goodbye. En toen we terugkwamen vanavond in het hotel en zeiden dat we zaterdag weggingen en de receptionist zei dat dat heel 'sad' was kreeg Mariska zelfs tranen in haar ogen en zei dat zij dat ook heel sad vond en het zachte bed en de staf zou missen. In welk land maak je dat nou mee ineen zakenhotel? Hele lieve mensen in India. Liefs,Do en Maris

ROEPIE DE POEPIE!! 800 is bereikt!!

Lieve mensen,superbedankt. De 800 Euro die we aan jullie gevraagd hebben is bereikt en daarmee kunnen wijfijn in het hotel verblijven.. De stipte rekenaars onder ons hebben misschien geteld -Tess zeker- dat we wel meer dan 800 euro hebben gekregen. En dat klopt, voor deze reis had Dorothe al 500 Euro van Moos toegezegd gekregen dus dit bedrag vielbuiten de gevraagde 800 Euro. Onwijs bedankt allemaal en we hopen jullie nog lang te verblijden met mooie, vrolijke en soms ontroerende verhalen uit Bangalore. Vanuit deze door jullie gesponsorde oase in de Indiase chaos kunnen we optimaal werken aan ons doel: helen zonder kakkerlakken en darmongemakken. ;)

Frans, wat een geweldige steun, dankjewel, een superbroer ben je!

Annemiek en Peter, wat fijn dat je Frans mee laat lezen en ik ben heel blij met jullie ondersteuning.

Elsje, helemaal uit Israel, sjaloom!

Moos, de zon is heerlijk, lieve lief, met 500 stralen en duizendmaal dank.

Ineke, we hebben een groene Ganesha voor je om je te beschermen in je groene busje. Leuk dat jij reageert op foto's, dan wordt die foto weer bij jou tekst geplaatst

Tante Thea, wat fijn van jou te horen, en je bent vast de oudste weblogger ter wereld!

Jan Willem, dank je, lief, ik blijf wakker hoor.

Marja, dank voor je trouwe berichtjes vanaf het begin. Je reist mee.

Zussen en zwagers Maris: die extra nachtjes zijn extra lekker in zo'n extra fijn opgemaakt hotelbed.

Harrie,bedankt voor je support

Liane, nouuuuw jouw primaries werken ook als een trein. Je thaise broek draag ik elke dag

Cousines/cousins Gasseling, merci mille fois pour votres support avec mon project en Indi

Lhamo, jouw bedje ligt lekker, ik begrijp jouw drive, wat voor jou Nepal en Tibet is, is India voor mij

Hans en Cato, meestal via de mail maar nu toch via het blog: een openbare hele dikke kus! alle goeds voor de aankomendebabiesvan Ragna en Kostas

Bob en Els, vanuit India naar Canada: bedankt voor de roepies!!

Marina, eerst koffie met melk, nu thee met melk, Starbucks is vervangen door Coffee Day, we houden het best uit, vodka afwezig

Maria,lieve groet van je 'kleine' zusje

Mama, het gaat helemaal goed komen, alle liefs van Dorothea Maria Asunta

Tess, van ons mag je stalken op de site, supergrappig, wil je olifant rijden, koop een ticket en kom maar op

Gerben, ik ben jaloers op Mariska met zo'n man

Nicoline, Virginia Woolf heeft het fijn hier, nobody is afraid

Roel, lief van je te horen

Remke goede actie! bedankt.

Leonie Kingfisher is ook een bierbrouwer, proost lieve Jul

Pepi, vandaag is het maandag,kom je nog langs? yoga is hier geweldig.

Enaan allen die meelezen en meeleven: hartstikke leuk! Iedereen reist mee.

behandelingen

Dag lieve allemaal, Wat een ontroerende reacties. Zo'n blog is echt superleuk om te delen met het nederlandsethuisfront. Wat een lieve meelevende reacties. Dank jullie wel. ook enorm bedankt voor het geld, het is een pak van mijn hart om in het hotel te kunnen blijven, echt een oase in alle hektiek, enik kom echt toe aan rust en verwennerij. De avonturier in me van vroeger is wat gekalmeerd, het hoeft niet zo nodig meer. De innerlijke reis is minstens zo avontuurlijk. Deze reis start elke dag als ik naar Scalene (naam van het behandelcentrum)ga vertrekken.Als ik het terrein van het hotel verlaat paseer ik na 100 meter onze buren. Een familie met 4 kinderen wonend in een tent naast de hel van de weg, ze rennen naar buiten en zwaaien met gulle glimlachen, de glimlach verbindt ons, maar in materiele zin geen vezel. De straat is nogal hektisch, elke dag weer een hachelijk avontuur om die over te steken. Rustig maar, rustig, spreek ik mezelf dan toe, er komt echt wel een gaatje. het valt niet mee om overzicht te krijgen in dit verkeer, ten eerste rijden ze links, tenminste dat is de afspraak; fietsers, wandelaars, vrachtwagens, handkarren, riksjas, koeien, bussen, honden en auto's scheuren, in mijn beleving, kris kras door elkaar. Luid toeterend als iemand een manouvre maakt, Het liefste sluit ik me aan bij een groepje die ook hun kans wagen. Maar als ik dan weer veilig aan de overkant sta, denk ik ach zorgenpietje, er was een zee van ruimte. Ik loop dan een wijkje door met hier en daar winkeltjes, o.a.een kleermaker die strijkt met een zware gietijzeren bout Het lijkt alsof de druk het moet strijken en niet de warmte. Aan het eind van het straatje is een Hindoeistisch tempeltje, ga ik nog eens binnen, neem ik me steeds voor. Ik passeer een school met kinderen in uniform, deze week waren er festiviteiten, ze waren met een soort fanfareband aan het oefenen.

Verderop is het onderzoekcentrum, een portier doet het hek open en ik stap dan een rustig terrein op met palmbomen en een groene tuin. Een vijver voor de deur, en binnen een wachtkamer. Mijn medepatienten ken ik al een beetje, vandaag gesproken met een kleinzoon van Oma die behandeld wordt. Ze komen helemaal uit Calcutta, en zijn erg tevreden over de vooruitgang van oma. Wat ze precies heeft werd me niet duidelijk. Soms moet ik eerst even met de dokter meekomen, die dan nog wat gegevens wil hebben of mijn lever wil voelen. Het leuke is dat elk gesprek als entree medische zaken heeft, maar altijdeindigt meteen informeel praatje, hebben jullie al een appartement (toen onze zoektocht nog gaande was) anders wist hij wel wat, ook nog een tip voor een goedkoop en goed restaurant? Prettige omgang.

Als ik dan (eindelijk, altijd te laat) gehaald wordt, verwacht ik toch nog een verontschuldiging dat het wat uit is gelopen, zoals we dat in europa gewend zijn. Maar tijd is een ander begrip hier. Ik kan dan om mijn eigen ingesleten gewoontes lachen, wat geeft dat een vrijheid. De klok is handig maar niet heilig. Er is hier meer ontzag voor de mens dan voor de regels, iedereen is ook erg ontspannen, pas in de 'oase' van de hotel zie ik weer gestresste westerlingen.

Na de wachtkamer ga ik de behandelkamer binnen, er staan 4 machines, en de tweede is de 'mijne'. Uit de machines die al draaien steken dan heel schattig van die ontspannen donkerbruine voeten uit. Ah, collega' denk ik dan, good luck for you. Ik moet mijn sieraden afdoen, schoenen uit en kan gaan liggen. Met een druk op de knop word ik in de tunnel gezoefd. Daar moet ik mijn t shirt nog omhoog doen en dan legt ze een plastic mal op mijn bovenbuikwaarop de uitzaaingen staan gemarkeerd-zoals aangegeven door de MRI die ze hier gemaakt hebben-. Dan stelt ze de machine heel precies af, ik moet dan even mijn ogen sluiten en dan gaan er rode priemende lampjes branden. Direkt gaan ze weer uit en dan start de behandeling. Ik lig dan in een tunnel van zo'n halve meter, mijn hoofd, bekken en benen steken eruit. Ik moet dan heel stil blijven liggen. Meestal val ik in slaap, maar ik begin altijd met visualiserings oefeningetjes. Dat de straling de plekken in mijn lever doet slinken, dat de groei stopt, dat het gezonde weefsel toeneemt, dat er littekenweefsel ontstaat. Om mij heen hoor ik een zacht zoemend machine geluid. De verpleegster loopt vrolijk heen en weer, in andere machines wordt er gewisseld. Een zacht briesje waait langs me heen. De ramen staan allemaal open, ik hoor het klapperen van de lamellen tegen de kozijnen, ik kan scherpe schaduwenzien van de zon. (Het weer is trouwens goddelijk, die zon op mijn huid doet heel goed). Na een uur staat ze weer aan de machine, ik krijg dan even een soort klem op mijn arm, (ontstralen misschien) en een super lieve glimlach van haar (ik kan haar naam niet onthouden, ga beter mijn best doen) en dan mag ik van de 'tafel' af. De eerste keren voelde ik geen fysieke sensaties, maar de laatse 2 keer wel.Het ging helemaal tintelen in mijn armen en hartstreek. Tussendoor heb ik meer pijn in de lever dan daarvoor, Ze zeggen dat dat een goed teken is. Mariska blijft nu meestal thuis nadat ze gevraagd had : is het wel verantwoord om haar alleen te laten gaan? waarop een verbaasde blik kwam: she is a healthy person. Dat ervaar ik als heerlijk, dat niemand me hier in de patientenrol duwt.

Ik krijg dan de tijd van de volgende behandeling te horen en ga weer het Indiaase leven in.

De behandelingen zijn in Scalene onderzoekscenrum. De bouwer van de machine woont in de achtertuin, een bescheiden man die af en toe komt vragen hoe het gaat. Hij bewaakt de techniek en de dokter de behandelingen met de patienten. Het onderzoek is in de eindfase, het vijfde en laatste jaar. De resultaten zijn dermate positief dat ze er in Nederland ook mee aan de gang gaan. Alle liefs voor iedereen vanuit de helende oase in Bangalore. Ik ben superblij dat ik hier ben. Liefs, Dorothe alias Do

Leven in Bangalore 3

En daar zijn we weer ........ gezellig (zou Gerben zeggen)

ook sociaal gezien beginnen we al in te burgeren: de staf van de kliniek zijn nu kennissen, de dokter die ons bijv. een lift geeft naar een goed restaurant, of de zuster die ons belooft mee te nemen naar een tempeldienst waar Do een gouden stip op haar hoofd gaat krijgen. We hebben zelfs een afspraak om deze week olifant te gaan rijden hier ergens in de buurt met een andere hotelgastwaar we bevriendmee zijn geraakt. Eenman die in de jaren negentig uit BosnienaarAmerika is vertrokken en nu hier is om een ICT bedrijf op te zetten voor het amerikaanse moederkantoor. In zijn kantoortje mogen we nu ook internetten, en we gaan met zijn drieen uit, gisteravond naar het echte downtown. En wat zagen we daar? Ja, dus toch MTV jongeren, totaal westers gekleed. En de verminkte bedelaars en rozenverkoopstertjes, fruitstalletjes met poepende babys op de grond aan moeders rokken, alles waar we over gelezen hadden maar het nog niet gezien, want de wijken waar we tot nu toe zijn geweest zijn arm of middenklas en daar valt blijkbaar voor bedelaars niet veel te halen. Het was in ieder geval een rare ervaring, veel merkwinkels, maar geen Gucci of Prada, dat bestaat hier echt niet geloven we. Wel Adidas, -Tess wordt niet goed nu- en Benetton. Do heeft zichzelf verwend -hetgeen een doorbraak genoemd mag worden, want itt Mariska die wel erg makkelijk spullen koopt is Do idioot zuinig (volgens Mariska dan he) -met zilveren sandalen en een prachtige zijden sjaal voor in totaal 1600 roepie, dat is dus 26 euro! Een maandsalaris voor een gewoon mens hier. We hebben ook mooie dingen voor julliegekocht en de verkoper was zo blij met ons, dat zijn vrouween foto van hem moest nemen tussen ons in. Daarna heeft de zakenman ons getracteerd op een uitgebreide maaltijd in een restaurant, en was het gister dus een uitputtende maar toch weer hele leuke dag. Veel liefs en tot snel voor het verhaal van Do!

leven in Bangalore 2

.....hoi, daar zijn we weer,

vandaag is het zondag en we waren vanochtend al om 7 uur in de stad waarweeen grote kerk hebben gezien die helemaalvolliep met kerkgangers. Daarnaast staat een klooster van de Clarissenzusters. Een kerkis wel zo bijzonder dat de taxichauffeur ons er op wees, dat doet hij niet als we langs een van de vele tempeltjes rijden.Overal zie je altaartjes en tempeltjes van de hindu's, in de winkels, op straat, in de hotels,zelfs de kliniek heeft 's ochtends een ritueeltje metwierook voor de goden,dat geeft een geurige dikke rook . De dokter wuift deze puffend en blazend weg en weigert zijn kamer in te gaan totdat de geur weg is, zo stonden wij ook eens een tijdje te wachten voordat we de spreekkamer in konden achter de dokter aan die verklaarde overgevoelig te zijn voor 'that smell they do for the gods'. Hij deed zoiets niet, begrepen we.

We waren zo vroeg, want yoga klas was dit weekend in een Spa oord in de stad om 8.00. Yoga van de vrouwelijke leerlingen van een echte yogi -die we hopelijk in levende lijve gaan ontmoeten misschien volgende week- is wel even wat anders dan de yoga die we in Nederland hebben gedaan. Dit is the real thing vermoeden we, want er gebeurt van alles met ons als we de oefeningen doen. We kunnen daar helaas geen mededelingen over doen, wantonze teacher drukte de klas op het hartdaarover alleen met deleraren te spreken, niet onder elkaar. Serieuze business dus,haha.Mariska krijgt oefeningendie Dorothe nog niet 'mag', dat vindt Dorothe niet leuk,maar Mariska zou ook wel een speciale behandeling willen dus dat is dan weer eerlijk van het universum. Vandaag moeten we een foto van Dorothe emailen naar de Yogi en dan zal hij iets zeggen over watDo nog meer kan doen om haar gezondheid verder te verbeteren. Donderdag hebben we weer yoga in het hotel en volgende week weer in de Spa. Ook hebben we voor ong.350 roepie, 6 euro een cd en boekje erbij gekocht en kunnen we daarmee elke dag zelf oefenen. Dit verhaal gaat door naar Leven in Bangalore 3 ......

leven in Bangalore 1

hallo lieve mensen,

we zijn helemaal ingeburgerd in het Indiase leven. Het hotel is de oase waar we elke dag in terug keren om te rusten en thee te drinken (ja, Marina gelukkig kunnen we hier thee drinken, hele lekkere pittigemet geschuimde melk, we hebben al een doosje voor je gekocht). Dorothe gaat nu alleen naar de kliniek. Vanavond of morgen schrijft ze een heel verslag over de behandeling, want daar kan ze inmiddels wel het een en ander oververmelden. In de tijd dat Dorothe weg is -en dat is meestal uren, want in India is tijd en afspraak een ander concept dan in Nederland- gaat Mariska naar de markt zoals gisteren. Een hele onderneming zo'n markt want het is een paar kilometer verder en er zijn geen stoepen hier, wel zand naast de grote weg waar van alles over heen rijdt met kadavers van dode beesten, schone schoolkinderen, verwarde schaars geklede oudjes enoveral rook van vuil dat men hier verbrandt want het wordt niet opgehaaldzoals bij ons. Zelfs het hotel is 's ochtends vergeven van een dikke rook vanhetafval. De geuren op straat zijn intens en zeer divers, de mensen ruiken kruidig van de curryschotels die hier ook 's ochtends worden gegeten, van muggen hebben ze hier geen last want die lusten geen gekruid bloed, muggen drinken wel ons nog zoetebloed en vannacht zat Mariska onder de builen, gelukkig waren die vanochtend weer weg. Dan ruik je hier voortdurend flarden van jasmijn, rozen, en frangipani van de struiken of van de bloemenstalletjes waar ze de bloemen los per ons verkopen. Die bloemen worden in slingers aan het haar gebonden of in de taxi gelegd, alles om de goden gunstig te stemmen. Onze taxichauffeur zijn lievelingsgod is Ganesha. En Ganesha, een god in olifantgedaante, vinden wij ook zo mooi dat Dorothe er al een voor Cato en Mariska er 1 voor Tess heeft gekocht. Religie is hier onderdeel vanhet straatbeeld.Dit verhaal gaat verder ....tot zo